Sento na cama e miro para os pés. Son as seis
e media. Levo xa un cacho esperta. Xa comezou a calor. Movo as dedas,
cousa que era incapaz de facer antes de vir á India. Pés cabos valgos,
de nacemento. O fisioterapeuta recomendoume andar descalza e eu sigo o
consello desde a infancia. Pero só aquí a continuidade fai que os meus
pés melloren sen restriccións. Aquí onde a xente é capaz de usar os
pés igual cás mans.
Sento na cama e miro para os pés. Antes de
prepararme para a clase de danza e comezar o día coma un foguete, coma
unha pequena bóla de enerxía, un demo de Tasmania. Os pés que me
trouxeron, os pés que me levan.
Sento na cama e miro para os pés. Hoxe comeza
a miña última semana completa en Tiruchy. Pero aínda estou aquí.
Blanca a sorrinte
A semana pasada chegou Blanca. Blanca é
voluntaria de IND desde hai catro anos. Ela fixo a nosa páxina web,
organiza os cursos de voluntariado, está sempre a ela. Sempre cun
sorriso e unha gargallada. Sempre cantaruxando algo. Eu, que teño
tendencia a ser seria, procuro rodearme de xente alegre. Alédame a súa
compaña.
Blanca non perde o sorriso aquí tampouco. A
pesar das nenas e nenos que lle saltan por enriba. A pesar da xente que
pola rúa se para diante dela e lle queda mirando para a cara nun dos
xestos máis irritantes deste país. Eu poño cara seria e dígolle á
xente que disperse con voz firme. O meu tamil aínda dá para iso. O
outro día, en Kalnaicken Street tivemos a mala sorte de saír facerlle
unha foto a Kavita na súa tenda xusto á hora de saída do colexio. O
caos non se pode describir. As dúas traballadoras do proxecto, o
coordinador e mais eu pasámolas canutas para poder dispersar ao
persoal. Unha xa non está afeita a tanta atención. No meu caso chama
máis a atención a cámara de vídeo ca eu mesma.
A presenza de Blanca faime sentir aínda máis
nidiamente a miña estraña integración. A xente que me coñece só
agora se decata das moitas cousas que dan por sentadas comigo e que non
son tan obvias. Observan a Blanca aprender a comer coas mans. As súas
sorpresas. Os seus leves problemas co inglés que despois dunha semana
comeza a superar, os seus primeiros intentos co tamil... E eu observo
tamén e decátome de que non lembro cándo aprendín ningunha desas
cousas, igual que unha non lembra cándo aprendeu a dicir mamá.
Blanca está triste
Pero Blanca pono todo de si e eu sei mellor ca
ninguén que non é fácil. O día que vemos ao fillo de Beer,
deitadiño e mexando por riba de si, eu, que estou ocupada falando coa
súa avoa, tocándolle ao meniño a meixela para tranquilizalo e
comentando con Ambal solucións ao caso, non me decato da cara de Blanca
ata que nos metemos de volta no rickshaw. "De toda a xente que
vimos ata o de agora este neno é o único que pouco pode facer para
mellorar", di. Eu, que normalmente xa teño bastante con procesar a
miña propia frustración, non sei moi ben o que dicirlle. Confío en
que falar sexa suficiente.
E no momento recordo a primeira vez que vin a
Tiruchy e as visitas aos suburbios con Ambal cando non había persoal e
só eramos el e mais eu de casa en casa. Despois do día longo iamos
tomar un zume ou un xelado xuntos. El, que de primeiras é tímido,
cando colleu confianza díxome un día: "Na túa cara vese a dor cando
falas coa comunidade". Agora, por fortuna, vese ademais da dor a
familiaridade e a ledicia.
Últimos vestixios do concurso
Pola oficina pasan aínda mulleres que non
puideron asistir á entrega de premios o sábado pasado. Eu interrompo a
preparación do curso sobre xénero e planificación de proxectos e
revivo o momento marabilloso da ledicia nas caras. Agora xa non están
as case cen persoas, pero sigo sentindo a mesma emoción. Cando pensei
no concurso por primeira vez intuín que ía ser unha festa. Coñezo ben
o humor da xente dos suburbios, a ledicia de calquera cousa que se saia
do normal, a importancia de calquera recoñecemento. Pero como sempre
superaron todas as miñas expectativas. A participación foi masiva, nas
caras das mulleres no teatro, o orgullo e a complicidade (ei, que che
toca a ti! Cando unha esquecía dicir o papel). Catro nenos que
adaptaron cancións de películas con letras reformadas. Unha muller que
fixo un debuxo da presidenta do grupo indo ao banco cos aforros de
todas. Un rapaz discapacitado que se debuxa a si mesmo... No momento en
que lles entrego os premios sei tamén o que hai detrás de cada quen
porque levo case dous meses convivindo co seu día a día, escoitando as
súas alegrías e tristezas. Sei que o neno que gaña un dos premios do
concurso de debuxo é orfo e ten unha vida difícil. Que ás mulleres de
Pandiam Street que gañan na categoría de teatro lles queimaron as
casas... Pero que vos vou contar? Tamén vós sabedes estas cousas.
O aniversario de Ambal
Onte foi o aniversario de Ambal. Pasámolo ben.
Blanca, Bobby e mais eu decidimos agocharlle un agasallo especial e
deixarlle quince tarxetas pola oficina adiante. Implicamos ao home que
trae o te, a irmá de Bobby (cunha chamada desviada à casa) e a parte
do persoal. Ambal andaba con cara desesperada dun lado para outro sen
saber cándo ía rematar o asunto. Nós ás gargalladas. O agasallo (á
parte da camisa e os pantalóns, que xa lle demos o día antes e que
aquí son obrigados o día do aniversario) incluía unhas olivas que
atopamos nun super sofisticado e unha botella misteriosa e prohibida.
Ambal ten gana xa de vir a Galicia onde poder beber unha cervexa sen
converterse nun proscrito social. Gana de vir a un lugar onde a xente se
toca, ri e asubía. Suecia é un país cálido en comparacion coa India
para esas cousas. E hai moita xente que precisa a calor humana.
Empezando por min.
Pequenas satisfaccións personais
Onte chegou Vinay para asistir ao curso sobre
xénero e proxectos que teño que impartir estes días para o persoal de
PDI. Á ledicia de ver o meu amigo uníuselle a de descubrir que a carta
que lles escribira a el e á súa familia en canarés (que ten un
alfabeto distinto ao latino, de aí a graza) fora non só intelixible
senón que nada máis tiña un par de erros ortográficos.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas