Admito que as espectativas non eran mais que
gozar do ambiente, coller o cabreo habitual e un pouco de xordeira. Algo
de cor. Pero Kanthi sorprendeume gratamente. A primeira hora foi
o conto de sempre, o acoso como arma de conquista, a heroína que finxe
non querer nada co heroe e este, con insistencia que a min me faría
denuncialo na primeira comisaría, consegue o seu obxectivo. O mítico
exemplo de "cando unha muller di non quere dicir si". Estomagante,
qué máis dicir.
Pero logo a película tomou unha vía
totalmente distinta. O que pensei que ía ser un argumento tipo Romeo e
Xulieta, neste caso trasladado á fronteira entre Maharashtra e
Karnataka onde conviven comunidades dos dous estados con certa
dificultade e violencia, acabou sendo unha reivindicación antirracista
e unha advertencia contra a política comunal.
O máis interesante da película é a
exposición que fai dos intereses de certos políticos en enfrontar as
comunidades entre si para o beneficio propio. Iso si, nesta segunda
parte xa non aparecía ningunha muller (a heroína fora retida pola súa
familia, aparece só ao final no discurso do heroe para ser levada por
el no seu amor libre de prexuízos). Supoño que para o director as
mulleres deberiamos conformarnos con aprezar o guapo que era o
protagonista (por unha vez da mesma idade cá protagonista e non trinta
anos maior, o habitual no cine do sur).
Un plan para Tasneem
Nunca pensei que se puidese recoñecer unha
persoa só polos ollos. Pero na estación de tren de Bangalore, entre
unha multitude de persoas, foi así como camiñei cara a Tasneem.
Tasneem, só uns ollos dentro dun burca. Debaixo da burca hai unha
muller, a miña amiga coa que convivín un mes enteiro na casa da súa
familia política, a que acabei detestando sen barreiras. A súa
historia é demasiado longa para un breve intre coma este e o meu
espírito está tan alterado e abatido que resulta difícil pensar en
feitos. Pero hainos.
Como unha familia política que a maltrata, un
marido que lle pega, esixencias de dote despois do matrimonio (as
familias pagan por casar as fillas e moitas mulleres morren ou se
suicidan porque a familia política as maltrata para que a súa familia
pague máis e máis; hai homes que fixeron de matar a súa muller un
negocio e por iso na India hai máis "accidentes domésticos" ca en
ningún outro país do mundo), a retención da súa filla maior, as
ameazas de levarlle a pequena que acaba de nacer, a deshonra das
palabras que incendian a comunidade musulmá de Anantapur sobre ela. A
mesma historia de miles de mulleres que ninguén quere escoitar nin ver.
Pero cun pequeno matiz. Tasneem ten vinte anos. Pesa corenta quilos. Ten
dúas fillas e (aquí o matiz) abandonou o seu marido.
A súa mai dille que ten que volver con el, que
vai estragar o matrimonio da súa irmá maior. Pero Tasneem ten un pai.
Un pai moi fóra do común. Un pai que lle di que non escoite a
ninguén, que remate os seus estudos e busque un traballo lonxe de
Anantapur (Tasneem pensa que o seu marido a acosará onde queira que
vaia), que sexa ela mesma e que busque a súa felicidade. Un pai que me
ten afecto porque en canto Tasneem finalmente se atreveu a escribirme un
breve correo (non pode ir ao cíber porque os amigos do seu marido
avísano de inmediato) a chamei inmediatamente por teléfono.
Ninguén da súa familia se dignou en
preguntarlle cómo estaba. Un pai que me deu a man dicíndome: Por
favor, axuda a miña filla. E eu, que estou feita de carne viva, que
xa estaba remexida ata os alicerces, tiven que facer o mellor de min
mesma para controlar as miñas emocións. Síntome pequena e
insignificante. Para axudar a súa filla plenamente, penso, tería que
cambiar o mundo enteiro, eu non teño tal poder. Pensar que intento
cambiar o mundo cada día consólame pouco neste momento. Sei que teño
que ser práctica. Necesito un plan para Tasneem. Pero, e as outras
milleiros de Tasneems?
|