As mulleres de Mahalakshmipuram e mais eu somos
vellas amigas. Nun suburbio cheo de casas de palla e coas augas
residuais á vista onde pican uns cantos galos na podremia, a ledicia
das mulleres parece unha campaíña dourada. As casas caen na época das
chuvias, as cabras ocúpanas despois, donas do espacio. Cando
Karpajammal chegou ao suburbio non había nin iso. Na aldea casárana
aos dez anos; despois de catro fillos, quedou viúva. Pero Karpajammal
non é das que quedan sentadas lamentándose. Colleu as cousas e púxose
a traballar limpando casas. Agora ten 18 ovellas coas que gañar a vida.
Iso e as súas compañeiras.
Ela é a presidenta do grupo de mulleres de
Mahalakshmipuram. Levan aforrando desde a nosa primeira fase do
proxecto, hai seis anos. Chegaron a aforrar 25.000 rupias (uns 500
euros), toda unha fortuna. Decidiron repartir a cantidade para poder
afrontar gastos importantes como reconstruír as súas casas e comezaron
a aforrar de novo. Agora teñen 40.000 rupias no banco. Novamente
aforrando pouco a pouco cada mes, poñéndoo no banco e rotando o
diñeiro cun 3% de interese. Un diñeiro propio que vai crecendo. Se
isto non fose un suburbio e elas 20 mulleres, moitas delas analfabetas,
terían montada xa unha importante empresa e gañado moitos cartos, tal
é o seu espírito emprendedor, ese que tanto se cotiza nos nosos
mercados. A estas alturas é tempo de utilizalo, se cadra nunha planta
de elaboración de produtos de papel reciclado que estamos xa poñendo
en marcha no proxecto.
En Mahalakshmipuram tamén conseguiron que lles
puxesen electricidade, pero a luz de Karpajammal e as súas amigas
brilla máis cás 17 farolas que tanto son o seu orgullo.
A boa veciñanza
Padiam Street non é unha excepción. As
corenta familias que viven no suburbio, moitas delas compostas por
mulleres separadas, vivían antes noutro sitio. Pero á xente-ben xa
sabemos que non lles gusta o fedor da probreza. Primeiro intentárono
con chantaxes e ofertas falsas para comprar a terra. Non foi posible, as
corenta familias non querían marchar. Así que un día á noite comezou
o lume. E alá foi todo. Coas pertenzas queimadas, tamén os argumentos.
Agora viven nun cacho de terra de dubidosa
propiedade onde as cobras fan a miúdo acto de presenza e onde as casas
teñen o chan de terra e as paredes de lata. Dentro, o medo. Ao redor, o
infrahumano. Despois de varias solicitudes á oficina municipal, o día
23 finalmente alguén virá comprobar a súa situación e aclarar o
conflito de propiedade da terra onde están. Só que agora a comunidade
non está soa. Hai alguén máis detrás. O noso obxectivo: o
reasentamento. O noso lume, una chispa de xustiza.
Falando cos pés
A min gústame demostrar as cousas polos actos.
Ambal, o director da ONG local, pregúntame polo que escribo. Dime que
debería escribir tamén algo sobre as cousas que me gustan da India
para completar o meu relato. Falamos da tolerancia relixiosa, da
diversidade lingüística, dos movementos sociais. Tamén da arte e da
literatura...
O día seguinte comezo a aprender
baratanatíam, a danza tradicional do sur da India. Como non teño moito
tempo, as clases son de 7 a 9 da mañá. Non hai dúbida, algo ten que
gustarme poderosamente para iso. Ao final do día pregúntame se estou
cansa (baile, oficina, suburbio, casa, baile, oficina, suburbio...). Ás
seis da mañá, se estou segura de querer ir a clase un día máis. Como
preguntarme se quero volver: a reposta doulla cos pés.
|