BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Chegou un día a Grandor unha furgoneta vermella e todos se deron de conta que non debía ser de alí, a ninguén se lle tería esquecido tal furgoneta con que a vise unha vez nada máis. Nela viña un home barbudo, que, ó se baixar, xa se atopou arrodeado de nenos que o miraban con extrañeza. Logo se puxo o home a falar con eles; preguntoulles por un lugar e díxolles que era un artista que viña a facer alí unha función que lles ía gustar moito, porque xa a fixera noutros sitios e ós nenos gustáralles a todos.      O lugar polo que preguntaba era a taberna do señor Lucas, que, por ter un amplo comedor, era moi adecuado para os acontecementos do tipo que el pensaba provocar. Aló foi o home e tras del tódolos nenos como se fosen moscas detrás dunha vaca (fóra a alma). O que o home falou co señor Lucas foron cousas relacionadas coas condicións para que lle permitise facer alí a súa función, ó outro día pola noite. Bebeu un café con leite e, coa axuda dos rapaces, foi baixando tódolas cousas da furgoneta e meténdoas dentro do local do señor Lucas.      Dentro estaba o Serafín, rapazolo loiro como o pan e listo coma un allo. Cando viu que os outros nenos estaban a meter dentro da taberna caixas e fargallos, achegouse por alí e reparou especialmente nunha caixa de cartón sen tapadeira. Nela estaban amoreados uns bonecos. Eran todos distintos e habíaos moi raros. Aínda que todos tiñan unha especie de saia que lles chegaba ata os pés (que por certo non os tiñan) e non se lles vía máis corpo cá cara e ás mans, tódalas saias eran distintas: unhas tiñan cadros, outras levaban pintas, algúns ían vestidos con traxes lisos, dunha soa cor, pero todos distintos. O que máis lle chamou a atención ó Serafín eran as caras: había bonecos con cara de lobo feo, con cara de bruxa laida, con cara de rapaza loiriña e bonita, con cara de rapazolo ben plantado, bonecos con cara de demo, e que sei eu cantos demos de caras había, todas cantas se queira...      O Serafín miraba os bonecos sen se atrever a tocarlles nin sequera a roupa, ata que o home barbudo, que estaba dirixindo o labor de descarga da furgoneta, achegóuselle e díxolle:      —¿Que, son bonitos os monicreques? Pódeslles tocar sen medo, que son moi bos e non lles fan mal ós nenos.      Ousou Serafín pillar un boneco da caixa e foi coller un que era distinto dos outros, porque non tiña a saia de trapo que tiñan todos, este levaba uns calzóns e tiña os pés calzados con zapatos negros de charol, pero o máis curioso de todo era que da punta de cada pé e do dedo máis longo de cada man, saíalle un sedelo de pescar, así como tamén lle saía outro do curuto da cabeza. Todos eles estaban atados nos extremos dunha cruz feita de pau. Aquel boneco tiña cara de nena bonita. O Serafín máis que miralo, acariñábao cos ollos e apreixábao con moito amor contra o seu peito. Pouco despois volveuno a deixar a modiño na caixa, mellor postiño do que estaba antes, que semellaba máis estar tirado ca pousado.      Quedou o neno mirando para a caixa en que seguramente os bonecos estarían a falar algo entre eles, o que pasa é que os humanos non somos quen de entende-lo que din. Seguramente —pensaba Serafín— agora están a rifar entre eles porque se molestan uns ós outros nunha caixa tan pequena, e un dille a outro que lle está espetando un cóbado nos cadrís. Outro dirá que xa lle tarda porque o saquen da caixa e pórse a traballar. Algún dirá que el non ten ganas de traballar, porque a noite pasada non durmiu ben por mor do traqueteo da furgoneta. Seguramente esas son as cousas que se din a tal hora os monicreques entre si.      Pola noite Serafín durmiu pensando na boneca bonita dos fíos atados nas mans e nos pés...      Ó outro día moi cedo xa o Serafín se presentou no local do señor Lucas para ver que era o que pasaba. Pouco tempo puido pasar alí porque tiña que ir á escola e xa se lle facía tarde, polo arrodeo que dera para visita-los bonecos. Alí estaban na súa caixa tal e como el os deixara a noite anterior. Montaran, seguramente mentres el durmía, un estrado. Nel había un biombo cunha fiestra pechada cunha cortina. Botoulle unha ollada máis á caixa dos bonecos e agarrou camiño da escola.      Un día logo pasa e chegou a noite e con ela chegaba tamén a función.      Na porta do local había un grande cartel que dicía:      HOXE, ÁS SETE DA TARDE, FUNCIÓN DE ILUSIONISMO E TEATRO DE MONICREQUES POLO AFAMADO ARTISTA MANOLO PENA. ENTRADA: CEN PESETAS.      Cando entrou no local Serafín, aínda non eran as seis e media, pero no inverno xa é noite, así que estaban tódalas luces acesas. Achegouse o rapaz ó estrado e, diante do biombo, estaban aliñados tódolos bonecos. Todos non, porque faltaba a bonequiña bonita que tanto lle gustaba ó Serafín. De seguida lle foi preguntar ó home barbudo por ela.      —Esa está na caixa —dixo o home—. Agora xa hai moito que non traballa. Pero se queres podes colocala ti onda as outras, a eles góstalle estar todos xuntos.      Pillouna o neno e colocouna á par das compañeiras. Despois quedou mirando para todas xuntas, outra vez estaba a imaxina-lo que dirían...      —¡Que ben se está aquí! Aquí sobra sitio para todos —diría o de cara de lobo.      —Eu sigo desexando que empece a función e pórme a traballar, que é o que a min máis me gusta —podería dici-lo bo mozo.      —Pois eu teño pensado que xa non hei volver máis á caixa. Cando acabe a función eu hei quedar agachada por aí, e mañá pola mañá a ver se me atopa ese neniño ó que tanto lle gusto e voume con el —podía ser que estivese dicindo o monicreque dos fíos.      O local fórase enchendo de xente e xa había un anaquiño que deran as sete. Apagáronse as luces todas do local, agás as que alumaban sobre do estrado onde apareceu o home barbudo, Manolo Pena, que despois de saudar a tódolos presentes con palabras moi ben preparadas, comezou a facer xogos: desaparecía ovos, atinaba as cartas da baralla sen velas, dicía que o señor Constantino tiña o tres de ouros no peto do chaleco e así era, dun sombreiro sacaba un coello vivo e moitas cousas que deixaban á xente abraiada.      Meteuse Manolo Pena detrás do biombo, abriu a cortina e pola fiestra comezaron a aparece-los bonecos que Serafín tan ben coñecía xa. Falaban, saltaban, xogaban, pelexaban, rían e facían de todo igualiño cá xente. ¡Canto lle gustou todo aquilo ó Serafín! Aínda que botou de menos que non traballase a boneca dos fíos, á que tanto amor lle tiña xa.      Rematou a función e a xente aplaudiulle moito ó bo do Manolo Pena, quen moito soubo agradecerllo cunha reverencia tras doutra ata que pararon de lle aplaudir. Uns homes do público quedaron para lle axudar ó artista a recolle-las súas cousas; como un deles era o pai do Serafín, isto permitiulle a el quedar tamén alí, así que foi dereitiño a onde estaba a boneca dos fíos, tomouna nas mans e sentado no estrado estivo a mirar para ela ata que o home barbudo pasou por diante del coa caixa dos bonecos. Fixo Serafín o aceno de depositala dentro, cando o Manolo Pena o detivo dicíndolle:      —Moito che gusta este monicreque ¿eh?. Pois mira, como vexo que lle vas querer moito e que o vas coidar ben, voucho regalar. Eu xa hai que non traballo con el e vai estar mellor contigo...      —Moi..., moi... tas gra... cias —tatexou o Serafín de ledo que estaba ó escoitar tal cousa.      Non o pensou dúas veces o rapaz. Púxose de pé dun salto, berroulle ó seu pai que marchaba, e saíu a todo correr cara á súa casa.      Cando se foi deitar, pousou a boneca enriba da silla do seu cuarto, e volveu a imaxina-lo que o monicreque podía estar a pensar: "A partir de agora xa non vou traballar para ninguén máis que para este neno e de seguro que serei moi feliz".      O primeiro que fixo Serafín ó depertar pola mañá, foi mirar para a silla onde estaba o monicreque. Alí continuaba enriba da silla mirando para o neno cos seus enormes ollos azuis. Ergueuse o rapaz da cama e colleu na man a cruz de pau na que estaban atados tódolos fios que partían do corpo do boneco, este quedou pendurado no aire e coa cabeza cara atrás, de tal maneira que parecía mirar para Serafín. Foino deixando baixar ata que os pés do monicreque tocaban no chan, e daquela mesmo a boneca con cara de nena bonita, comezou a andar cara á porta do cuarto mentres o rapaz movía na man a cruz de pau dun lado para o outro.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega