Amencera
un día fermoso; o sol quentaba xa desde o mesmo momento de saír. Pouco
a pouco as xentes ían chegando cos seus tenderetes para a festa e
comezaban a instalalos no campo da feira, que era o lugar onde se facía
tódolos anos a festa. Púñanse as casetas do tiro coas súas fitas de
cores, das que penduraban os cigarros, os paquetes de tabaco rubio, as
bonecas, as botellas de sidra... Xa estaba colocada a tómbola toda chea
de bonecas e torres de potas. Os toldos dos taberneiros estaban aínda
baleiros de clientes, mentres os taberneiros poñían os bocois en firme
e cocábanIles a cada un a súa billa, a dona do taberneiro lavaba os
vasos nunha tina de auga. Máis tarde chegarían tamén as rosquilleiras
que agora estaban no adro da igrexa ofrecendo a súa mercancía ós que
saían da misa maior.
O señor
Pedro xa colocara o seu tiovivo e agora íalle pó-los cabaliños.
Estaban todos no chan, deitados uns por riba dos outros e de alí ían
pasando para seren espetados na barra do tiovivo.
En pouco tempo xa estiveron colocados todos no seu sitio. O señor Pedro
deulle unhas voltas de proba por ver se os seus cabaliños rolaban como
é debido e se subían e baixaban cada un cando lle correspondía.
Comprobou desta maneira que todo funcionaba ben a parouno para lle pór
un toldo de arredor que o tapase todo.
Chegou a
tarde e con ela a festa foise animando. Xa había mozos mandándolles
tiros ás fitas das bonecas. A señora María levaba uns bos cartos
gastados na tómbola co degoiro de acadar unha torre de potas que se
mostraba remisa a abandona-la tómbola. Había nos toldos siareiros que
bebían e conversaban. E os nenos, nos cabaliños do señor Pedro, daban
voltas ledos coma axóuxeres e saudando a cada xiro ó pai, á nai, ó
avó, que lles respondían coa man ó tempo que lles recomendaban que se
agarrasen ben.
Quen non estaba tan ledo era o Branco, un dos
cabaliños, que xa levaba tres ou catro festas seguidas falándolle ó
Pinto, que era o cabaliño que levaba á par del, que estaba cheo de dar
voltas e máis voltas sen facer máis camiño có do tiovivo e sen ver máis
mundo cás nais que Iles dicían adeus ós nenos coma se fosen a algures.
A min dicía o Branco gústame correr, pero
quero ir a algún lugar novo, que aquí, bóta-la noite correndo coma un
tolo e ó final estás no mesmo sitio.
Pero ti estás
tolo, Branquiño. Nós somos cabaliños de tiovivo e temos que gallopar
dando voltas.
Terás que dalas
ti, que eu nacín cabalo e quero gallopar polos camiños, polo menos unha
vez, aínda que non sexa máis que para probar.
Estaríache bonito
riu o Pinto, que saíras correndo agora polo medio da festa con ese
neñino que levas no lombo. Habíase armar unha boa. Déixate de lerias,
que por moito que queiras botar a correr por aí adiante, ti estás
amarrado á barra e tes que vivir subindo e baixando, dando voltas no
tiovivo e non hai máis historias...
Os cabaliños ficaron novamente calados e, xunto cos outros
compañeiros,
botaron o máis da noite dando voltas, e para o outro día, tamén.
Cando rematou a festa, o señor Pedro
púxose a desarma-lo tiovivo. Carregou todo no camión e arrincou cara a
outra festa.
Alí armou novamente o seu tiovivo e foi
pondo os cabaliños cada un no seu sitio: unha barra, un cabaliño... Pero cando foi
coloca-lo Branco non deu con el por parte ningunha. Seguro que me caeu
do camión, pensou. Botouse a desanda-lo camiño pero non foi quen de
atopalo por máis que mirou e preguntou a todos cantos cruzaron con
el...
Aquela noite a barra do Branco subía e
baixaba baleira e ó lado o Pinto pensaba que, ó mellor, os cabaliños
dos tiovivos tamén poden gallopar polos camiños... |