BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Había unha vez unha velliña que vivía nunha casa pequena que estaba nos arrabaldos dunha vila. Xusto pegada á estrada que discorre pola beira do río que por esa vila pasa. No xardín que a casa tiña ó redor, a vella botaba verzas para o caldo, unhas poucas patacas, leitugas e tódalas cousas que precisaba para se alimentar cada día, pero tamén tiña fermosas plantas que lle daban flores.      A xente pasaba nos seus autos por diante da casa da velliña, sen se fixar nela. Algúns, poucos, pasaban a pé, dábanlle á vella os bos días ou as boas tardes, segundo fose pola mañá ou pola tarde, pero ninguén paraba a falar con ela, e non porque Ile quixesen facer un feo á boa da vella, senón porque todos pasaban con présa: ían para algures.      Un día pasou unha nena por diante da casa e, como ela non levaba présa ningunha, porque andaba a pasear, parou a falar coa velliña. Saudouna, preguntoulle que tal estaba, falaron das cousas que a ámbalas dúas lles gustaban e a velliña acabou por lle dicir á nena que pasase para adentro da casa, porque fóra ía frío e máis estando alí paradas a falar.      Entraron na casa e alí comezou para a nena a visión dun mundo de maravillas que a deixaron abraiada: había nos alzadeiros botellas de vidro de moitas cores e formas realmente curiosas; botellas verdes que tiñan forma de peixe; botellas vermellas que semellaban barcos; os barcos e os peixes parecían nadar na auga, pero non había auga por ningures; viu botellas amarelas que tiñan forma de cabalos que gallopaban sen se mover do sitio mentras rinchaban baixiño. Unha vasoira varría soa, con coidado e sen facer pó. Un pucheiro con auga fervía sen ter lume por baixo. Un pandeiro soaba a modiño sen que o tocase ninguén... e que sei eu cantas cousas máis.      Fitou a nena para a velliña con cara de sorpresa, procurando no seu rostro algún sinal que lle permitise saber se sería unha meiga, pero pola contra a muller tiña unha cara sorrinte e leda, todo o contrario do que se supón que debe se-Ia cara dunha bruxa.      —Non penses que eu son unha meiga por tódalas cousas que estás a ver na miña casa. Sempre foron así sen que eu fixese nada por provocalas e eu vivo no medio delas coma se nada. Aquí haiche cousas aínda máis maravillosas das que estás a ver, pero eu non utilizo nada do que aquí hai para lle ocasionar mal a ninguén, logo non podo ser unha meiga...      —¿E logo vostede para que as quere? —preguntou a nena.      —Xa che dixen que sempre estiveron aquí. Os pais dos meus tataravós xa viviron nesta casa, e os tataravós deles, supoño que tamén, e as cousas están aí de sempre e sempre estarán.      —Pero aquí xa entraron outras persoas antes ca min, e ninguén dixo nunca nada, e estas cousas sempre acaban por se saber...      —Outra cousa maravillosa desta casa —volveu a fala-la vella—, é que os que a ven, xa nunca o esquecen, pero misteriosamente non llo poden contar a ninguén.      —¿Quere vostede dicir que isto que eu estou vendo agora non llo vou contar á miña nai cando chegue á casa? —preguntou a rapaza.      —Así é, miña filliña. Nunca o esquecerás, pero non o contarás. E agora vouche facer un regalo. Dame acó ese cestiño que ten tres pedriñas do río.      A nena pillou o cesto e deullo. Púxoo a muller no seu colo e colleu as tres pedriñas na man.      —Se sempre levas esta pedriña —díxolle á nena amosándolle unha—, poderás correr polas rúas das cidades, polas estradas, polos montes e polas fragas, sen que che pase nunca nada, e nun instantiño percorrerás todo canto mundo hai e queiras ver.      Tomou outra pedra a velliña e poñéndoa diante dos ollos da nena volveu falar:      —Con estoutra, poderás facer da xente o que ti queiras, porque todos farán a túa vontade.      A nena escoitaba todo canto a muller lle dicía cos ollos moi abertos.      —Se a pedra que queres é esta última, entón sempre que a teñas contigo, ela encargarase de que todo canto ti teñas que facer, apareza feito sen te molestares ti para nada. ¿Cal escolles?      Quedou a nena un anaquiño pensativa antes de dicir así:      —Non quero correr tódolos lugares a tanta velocidade, góstame andar de vagariño, para ver ben as cousas e falar coas xentes que atopo. Tampouco quero que a xente faga sempre o que eu queira, será mellor que fagan o que queiran eles. Así que vou quedar coa terceira pedriña.      Colleu a nena o croio que a velliña lle ofrecía, deulle as gracias e foise moi leda.      A pedra maravillosa facía todo canto lle mandaban facer á nena: facía as camas, ia ós mandados, facía os deberes da escola e ata xogaba por ela.      Non pasara unha semana enteira cando a nena se presentou de novo na casa da velliña. Petou na porta e sen tardar moito a velliña veulle abrir.      —Boas tardes, señora. Non lle pareza mal, pero veño a volverlle a pedriña que me deu.      —E logo, ¿non che vai ben con ela? —preguntou a muller.      —É que mo fai todo. Non me deixa cousa ningunha: aínda non remata a miña nai de me mandar unha cousa, e xa está feita; di a mestra, na escola que estudiemos tal cousa, e eu atópome de súpeto con que xa a sei; penso en lle cambia-lo vestido á boneca, e xa aparece con outro vestido posto; póñome a xogar co meu irmán ós gardas e ós ladróns, e aínda ben non comezamos, el xa se dá preso. E con todo isto eu abúrrome moito ,sabe?      —Pois toma esta outra pedriña —ofreceu a vella con outro croio na man.      —Mire, non lle pareza mal, pero a min estas maravillas gústanme moito para velas, e mesmo para disfrutar delas un pouco, pero así para sempre, non me dou afeito. Quero mellor que as cousas sigan como están e que cada un faga o que ten que facer, e onde non poida, pois que lle axude un veciño, pero non un encantamento. Eu agradézollo igual, pero non quero pedriña ningunha.      E dicindo isto foise a correr para a súa casa porque tiña moitas ganas de que a súa nai Ile mandase un labor para facer.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega