Hai
moitos, moitísimos anos, na Terra non había luz. As cousas, os animais,
as xentes,... todo era negro. Non había día e sempre era noite. Desta
maneira os habitantes da Terra levaban unha vida moi triste, sempre sen
veren nada, porque lles faltaba a luz e, claro está, tampouco había
cores. Tiñan ollos, iso si, pero non lles valían para máis nada que
para pechalos cando chegaba a hora de durmir, non podían usalos para
ver. E falando de durmir, non durmían pola noite, porque como sempre
era noite terían, entón, que durmir sempre; así que eles durmían
cando lles daba o sono. Por isto non era difícil ver que uns estaban
traballando mentres os veciños de ó pé da porta estaban xantando, e,
daquela mesmo, os da casa dun pouco máis arriba estaban a durmir...
Pero un día apareceu na Terra unha vella
moi rara. Era pequeneira de talla, coa cara moi enrugada. Vestía unha
saia ata os pés toda ela dunha peza e sen costuras; nos pés levaba un
calzado extraño: levaba coma unhas caixiñas arrodeadas de pequenos botes
e debaixo do brazo traía outros dous botes máis grandes. Tódolos
botes estaban tapados con cadansúa tapa. Na man dereita portaba uns
pinceis gordos, que máis ben direi que eran brochas.
Ningén a viu chegar, porque como todo
era negro e sempre era noite, a xente non se decataba dos visitantes que
poidesen aparecer pola Terra. Pero ela si que os podía ver a todos,
porque traía nos ollos a luz, esa luz que hoxe todos coñecemos, pero
que os terrícolas de daquela non viran aínda nunca.
Andou a vella por moitos lugares da Terra
vendo todo canto nela había e un día parou nun lugar que lle debeu
gustar máis cós outros. Daquela mesmo pasou por alí un neno ó que a
vella chamou dicíndolle:
—Oes ti, rapaz, ven acó.
O neno que tal escoitou, andou cara a
onde escoitou que viña a voz que lle falaba, porque xa estaba acostumado
a que lle falasen sen ver a ninguén. Achegouse á vella e cando
escoitou a súa respiración preto de si, deuse de conta de que estaba
ó pé dela, e faloulle.
—Mande señora, ¿quería vostede algunha cousa?
—¿Como te chamas, rapaz? —voltou a
pregunta-la vella.
—Chámome Tesio, señora.
—Moi ben, Tesio, pois ti vasme axudar nunha cousa se che
cómpre.
—Eu se podo, señora, axudareille de boa
gana —asentiu Tesio.
—Eu quería dárvo-la luz que levo nos
meus ollos.
Ficou calado o bo do rapaz. El non
coñecía tal cousa e non sabía de que lle estaba a fala-la velliña.
Así que despois de permanecer un anaco en silencio, atreveuse a
preguntar:
—¿E iso que é?
—¡Ai, meu filliño —dixo a muller—, eu
podo darcha, pero non sei explicarcha! De seguro que cando a teñas xa
comprenderás.
O rapaz pensou que, despois de tal
resposta, o mellor sería ver en que remataba todo aquilo e non facer
máis preguntas sobre a natureza da luz. No canto diso preguntou outra
cousa máis doada de responder:
—¿E que teño que facer logo?
—Primeiro imos pinta-lo ceo de azul —dixo
a estrana muller—. E non se che ocorra preguntarme que é o azul, ti
colle este pincel e este bote e vaite aló lonxe, a aquela banda da
Terra. Vas mollando a brocha no líquido que hai no bote e vala pasando polo ceo, que é o teito da
Terra, ¿estamos?
—Estamos —dixo xa moi resolto Tesio.
Colleu o rapaz un bote e unha brocha e
púxose a pinta-lo ceo. Non vos vou dicir que logo o pintaran, pero
tampouco vaiadades pensar que lles levou moito tempo. O caso é que a
medida que o Tesio ía pintando o ceo coa brocha mollada en pintura
azul, ía comezando a ver algo. Isto sucedía así porque a vella estaba
pintando no medio e medio do ceo o Sol. Un sol amarelo, redondo e grande
que, segundo o ía rematando de pintar ía enchendo máis e máis Terra
de luz... Era o primeiro amencer sobre a Terra.
A xente que tantos e tantos anos levaba
na escuridade, fregaba os ollos con forza: aquela tanta luz de súpeto
mancábaos nos ollos só afeitos ó negro. Pero pouco a pouco fóronse
afacendo a esta nova situación e ó tempo ían trocando a súa tristura
natural en ledicia.
Foron as xentes arrimándose a onde Tesio
e maila vella estaban a pintar. De alí a moi pouco todos estaban a suar
pola calor. A vella que os viu de tal maneira, mandoulles que se puxeran
todos nunha beira da Terra. Cando todos fixeron o que a muller lles
mandou, díxolles que deran todos un salto ó mesmo tempo.
Contou a vella ata tres... e a Terra botouse a andar dando voltas a
modiño...
—Desta maneira —falou a vella— o Sol non
estará sempre aí no alto de todo, onde eu o acabo de pintar. E non
pensedes que cando se faga noite o Sol se irá e non volverá; estará
alumando a outros coma vós que están polo outro lado da Terra. De
tódolos xeitos pintareivos tamén unha lúa que vos alume algo pola
noite e non esquezáde-la luz de todo...
Naquel intre comezou a chover. Puxéronse as xentes tristes porque
pensaron que a auga borraría o ceo azul e o Sol amarelo, pero
tranquilizounos a muller dicíndolles que precisamente isto era o que
ela precisaba para face-Ias outras cores. Pillou os sete botes pequeniños que levaba no pé dereito e
foise, acompañada de Tesio que
xa era o seu axudante, polo camiño do Sol. Alí mesmo, enfrente del,
debuxou un arco de sete cores. Era un fermosísimo arco que, de súpeto
comezou a tinguir tódalas cousas, tódolos animais, tódalas plantas e
ata as mesmas xentes, coas súas cores... As herbas e as follas das
árbores tomaron o verde do arco para si... O mar copioulle o azul ó
ceo... Outras cousas viraron vermellas, outras amarelas e a xente ía
descubrindo as cores segundo ía mirando de arredor... Xa tiñan as
dúas cousas que llé faltaban á Terra: a luz e as cores.
Tesio púxose moi ledo porque comprendeu
que el fora quen axudara a traerlle ós homes e ás mulleres da Terra
algo que calquera vía que era bo. El fora o axudante daquela muller que
traía os ollos cheos de luz e ía regalándoa... Por certo que cando o
rapaz quixo ver onde andaba a velliña, non a viu por ningures...
Pero Tesio deuse de conta de camiño que
xa non a vería máis, aínda que isto non lle causou tristura;
comprendeu deseguida que se fora a outros mundos nos que aínda non
había luz para lles leva-la súa regalía... |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas