BVG     Atrás    Índice de Páxinas

CAPITULO VI ASUNTO RESOLTO

     Naturalmente, eu tamén mirei para onde sinalara Lier. Primeiro, tomei nota mentalmente, por así dicilo, de dúas casas baixas, encaladas, de aire semi-rural, claramente residuais, reliquias dos tempos en que aquela parte da Vila aínda non se diferenciaba de maneira tallante do estilo e do carácter da aldea. Despois, fixeime nun grupo de catro individuos que estaban agora parados na acera de enfronte, agardando para poder cruzar. Un deles tiña unha fermosa barba dourada. Outro, ancho e forte, cunha colilla arrinconada na boca, levaba chaqueta azul de dril, cruzada, gastada, e con grandes bolsos laterais -polo tipo de chaqueta supuxen que era Cabude, o chofer do coche de liña, en quen Zhivago tiña postas tódalas súas esperanzas, e acertei; anque recoñezo que non tiña máis razóns para pensar que era o chofer que para pensar que era o cobrador. O máis alto de todos, atlético e moreno, ía en mangas de camisa, arremangadas: supuxen que era o cobrador -despois souben que se apelidaba Muíños- e tamén acertei. E o máis baixo, o que parecía o máis novo tamén, usaba gafas, e exhibía ledamente unha camisa de mangas cortas moi de vangarda.
     Zhivago explicoulles a Lier e mais a Plastiras o grave problema que lle ocasionaba a súa mesa: Quería que Cabude lle levase unha mesa ao River Club. Tal era a cuestión. Pero que vos diga este qué mesa, agregou dirixindo cara a min a súa mirada.
     - Mucho mejor que las de aquí, ¿no es verdad?
     Agora referíase, naturalmente, ás mesas do interior do café, non ás fráxiles e despreciables mesas da terraza.
     Eu non sabía por qué era moito mellor, pero asentín: en efecto, era moito mellor, dixen con forza.
     Realmente, a mesa de mármore metéraselle a Zhivago dentro da cabeza e desprazara todo o demais, mesmo á gramática, para reinar en solitario. E o máis curioso era que isto sucedera de golpe, supetamente, ao final da miña visita, xusto cando eu quixen introducir o asunto do Perito de Guitián; porque ata o entón non ma mencionara para nada.
     A chegada ata nós do grupo de Cabude sufriu un retraso. Xusto cando os seus catro compoñentes ían aproveitar un claro no tráfico para facer o cruce, foron abordados por outro grupo, este formado por dous rapaces e unha rapaza, os dous primeiros con cabelo máis longo que o da rapaza, un cunha guitarra pendurándolle da man, como se fose un bolso de viaxe, e todos con pantalóns vaqueiros. Os rapaces falábanlle a Cabude.
     Lier, ao velos, informounos a todos nós:
     -Estes acamparon nunha tenda xunta ao River Club. Xa levan alí dous ou tres días.
     Tamén comentou Lier que as noites xa ían quedando algo frías, impropias para durmir nunha tenda de campaña.
     -Pero eles frío non pasan.
     Como botón de mostra, contounos que, a mañá do día anterior, un dos rapaces e maila rapaza estaban metidos nun saco de durmir. Os dous xuntos no mesmo saco, fóra da tenda -é dicir, á vista de todos: porque había varias persoas polos arredores, entre elas o propio Lier.
     Os tres rapaces da tenda falaban, como dixen, con Cabude: Cabude, en cambio, quizais para non poñer en perigo a colilla da súa boca, a penas falaba con eles: limitábase a mover negativamente a cabeza unha e outra vez. Á beira de Cabude estaba o de barbas -o Barbas, sen dúbida, moi serio e calado, mirando cara ao ceo.      Os outros dous do grupo de Cabude ficaban agora retrasados.
     Finalmente, os dous grupos volveron separarse. O de Cabude, agora si, empezou a cruzar a rúa cara a nós, o rapaz baixo e de gafas coxeando esaxeradamente, bandeándose como fráxil dorna no medio do temporal. As súas gafas eran moi grosas. Dous ou tres metros antes de que chegasen, xa Zhivago lle estaba berrando a Cabude, como se tivese medo de que se lle escapase: preguntáballe se lle podía trasladar ata o River Club no seu coche, de paso que ía para a súa casa, unha mesa.
     Cabude non se dignou contestar ata estar xusto dediante de Zhivago. Antes de contestar, cuspiu a colilla no chan. Logo moveu negativamente a cabeza.
     -Non podo -dixo tranquilo e lento.
     Seguidamente preguntou estrañado:
     -¿Unha mesa?
     -¡Una mesa, es para el River Club!
     Foi entón cando o Barbas lle ofreceu os seus servicios a Zhivago, ante o asombro xeral.
     -¡Lévocha eu! ¡Nada, iso está feito! -díxolle.
     Falou con vehemencia, como volcándose no que dicía, como firmemente resolto a levar a cabo un traballo benéfico, pero tamén con claridade, sen atropelar as palabras. E despois quedou calado, observando aos seus interlocutores con ollos asustados e brillantes. Con seguridade, xa estaba algo colocado; pero era dos que sólo son naturais, que sólo son eles mesmos, cando o están. Levaba unha cazadora desabrochada, e tiña unhas entradas moi fondas, pero a súa barba dourada compensáballe con creces a escasez do cabelo -non se podía dicir outro tanto do bigote de Lier.
     -¿Tú?
     Zhivago non sabía se aceptar ou non.
     -Pero ¿tú no tienes el coche...?
     -Ti non te preocupes polo meu coche -cortoulle o Barbas-. ¿Verdade, Fangio?
     E o Barbas pousou unha man sobre o ombro do máis baixo e o máis novo do grupo, o coxo de gafas grosas, que sorriu tímido para dicir rapidamente e medio ruborizándose:
     -¡Eu creo que o meu coche xa estará listo!
     Era, como dixen, o que levaba a blusa de vangarda; unha blusa cun letreiro que poñía: Kentucky University.
     Cando xa parecía todo solucionado, o Barbas díxolle a Zhivago:
     -Sólo che poño unha condición.
     -¿Que condición? -preguntou Zhivago, agora con alarma.
     -Xa falaremos -replicou o Barbas con certo aire de misterio.
     Debo dicir que ámbolos dous, o Barbas e mais Fangio, resultaban simpáticos desde o primeiro momento. Quizais fose simplemente polo seu aspecto -sendo tan distintos. Concretamente, aquela blusa co letreiro de Kentucky University, que sería en calquera outro mostra dunha sumisión grotesca á anglomanía imperante na moda, en Fangio quedaba graciosa, porque se vía que el a mercara simplemente por ser a primeira que lle ofreceran. Pódese ir a favor ou en contra da moda; mais o caso de Fangio era outro. El non se decatara da existencia de iso que se chama moda; iso era todo.
     O grupo do Barbas e Cabude pasou, por fin, ao interior do café a tomar uns vasos na barra. Zhivago permaneceu alí, na terraza, de pé. Seguía nervioso; pero agora, ademais de nervioso, dubitativo.

CAPITULO VII UN AVISO CHEO DE PRUDENCIA

     Mentres eu escoitaba con toda a paciencia do mundo os liberais puntos de vista do Dr. Zhivago sobre todo xénero de materias para desengano de erros comúns; mentres o Dr. Zhivago e mais eu estabamos sentados no despacho do primeiro, un coche de liña conducido por Cabude paraba diante dunha tasca-café-comercio de ultramarinos, penumbrosa e anárquica, illada na estrada, a dez ou doce quilómetros da Vila.
     -Un deses sitios onde hai de todo. Podes tomar un vaso de viño, ou un café, ou unha ración de xamón, que, por certo, é moi bo o que teñen alí. Podes comprar desde tabaco ata pilas para a lanterna -explicábame Lier, que é a quen lle debo os datos cos que fun elaborando este e algún outro capítulo, como xa terá ocasión de ver o lector ; foi, Lier, o meu grande informador, aínda que non, certamente, en tódolos asuntos nos que eu estaba interesado en obter información.
     A aquela altura do seu traxecto, o coche non levaba case a ningún pasaxeiro, e case tódolos poucos que levaba baixaran na parada aquela. As veces viña así de baleiro. Dependía moito da hora, do día, da época do ano.
     Debido á escasez de pasaxeiros, a viaxe fora máis rápida; a penas houbera necesidade de facer paradas ao longo do camiño, en contraste con outras veces en que, cada dous ou tres quilómetros, había que deixar baixar ou subir a un paisano.
     Dado, pois, que, de tódalas maneiras, o coche había chegar adiantado, Cabude (o chófer), Muíños (o cobrador), e o Barbas e mais Fangio, que ían xuntos nun asento dianteiro, acordaron entrar na tasca-comercio, etc., a tomar unos vasos.
     Era verdadeiramente insólito ver a estes dous últimos, o Barbas e Fangio, sentados no coche de liña. Naturalmente, isto só podía deberse a que estaban privados dos seus propios coches, cada un por distintas razóns.
     Polo que toca ao Barbas, a razón é que quedara durmido ao volante do seu coche tres noites atrás. Viña completamente pegado á esquerda da estrada, como puido comprobar un veciño da Vila que se cruzou con el, e que, ante o choque inminente, empezara a tocarlle a bucina desesperadamente: o Barbas reaccionou no último momento para, pouco despois, recaer no seu sono e acabar chocando, xa na entrada da Vila, contra outro coche parado.
     -Saíu ileso por verdadeiro milagre -afirmaba Lier.
     En canto a Fangio, tiña o seu coche en reparación.
     Polo demais, sabe Deus o que o Barbas e Fangio andaran a facer na capital de provincia, da que agora regresaban no coche de liña. Posiblemente, nada moi distinto do que farían unhas horas máis tarde. Porque aínda volveron a ela, xa ben entrada a noite.
     Ao ver que baixaban os catro, unha rapaza cabelo color palla & blue-jeans, que se situara solitaria nun asento cun saco de viaxe á súa beira, ben encostada, o xesto desdeñoso e fumando sen parar, preguntou con imperioso acento matritense:
     -¿Vamos a estar parados aquí mucho tiempo?
     Muíños dudibou: aquel tipo de pregunta collíao desprevenido.
     -Dez minutos, todo o máis -dixo por fin.
     A rapaza ergueuse, colleu toda decidida o seu saco, e entrou tamén na tasca: meténdose primeiro no WC -con ánimo heroico, hai que recoñecelo; porque o necesitaba para meterse alí: un WC común para mulleres e homes ou, mellor dito, feito, e "conservado", sobre a suposición de que nunca habían entrar nel clientes femininos; e sentándose logo nunha das poucas mesas que había no local, desde a que pediu unha coca-cola ou algo así.
     Os catro homes, por outra parte, quedaron de pé, tomando os viños -desde logo máis de un por cabeza- no mostrador. Falaban en voz baixa: o que menos falaba era o Barbas; pero era, en cambio, quen despertaba máis atención e interese cando falaba.
     Ao cabo de algún tempo, pagaron os viños e emprenderon un lento camiño de volta cara ao coche. Non todos.
     -O Fangio parece que estaba no water -díxome Lier.
     E o Barbas, pola súa banda, despegouse de Cabude e de Muíños, acenándolles aos dous para que seguisen andando, como así o fixeron: pensaron que o Barbas quería ir tamén ao WC, e que quedaba agardando a que o desocupase Fangio.
     Pero o que, en realidade, fixo o Barbas foi achegarse á rapaza. A cal xa estaba de pé, disposta a iniciar igualmente a súa marcha cara ao autobús. Recibiu ao Barbas con cara de susto -polo menos, segundo a descrición que ela lle fixo a Lier dela mesma.
     Resulta que o autobús no leva ben os freos: isto foi o que lle espetou o Barbas á rapaza.
     Agora ben, dentro de dez minutos, máis ou menos, agregou, había vir outro coche para recollela.
     Eles -é dicir, o Barbas e mais o Fangio incluídos- ían levar agora o coche de liña ao taller, seguíu explicando o Barbas, e desde alí darían o aviso correspondente.
     O sentimento da susto da rapaza redondeouse.
     E o Barbas rematou dicíndolle á rapaza que fora o chofer o que lle encomendara transmitirlle aquela información.
     -Porque él no habla bien el castellano.
     O máis notable era a expresión do Barbas: cos seus ollos azuis moi abertos, inocentes e como implorantes, como pedíndolle mudamente perdón á rapaza por ter que molestala. Tímida e trémula soáballe tamén a voz. Nos momentos aqueles, o dono do establecemento desaparecera nun cuarto interior, de maneira que quedaran eles dous soamente, a rapaza e o Barbas.
     Pouco despois, saía Fangio do WC. El e mais o Barbas dirixíronse xuntos ao autobús. No intre en que acababan de traspasar a porta do local, a rapaza sentiu grandes risadas de Fangio.
     O coche de liña arrincou. Os catro amigos alongaban animadamente, no coche, a conversa que mantiveran mentres bebían os viños.
     -Muíños, o cobrador, anda sempre de leria, pero tenche gracia. Ponse a falar e esquécese de todo o demais. Cando o coche vai cheo de pasaxeiros, el é a diversión xeneral. Non para en todo o camiño de facer chistes cos paisanos. Ao mellor dille a un, cando vai cobrarlle o billete: Hoxe imos seguir directos ata Buenos Aires. Pasa a viaxe soltando disparates así. Os paisanos lévanlle a corrente. É un tipo célebre -contábame Lier.
     De todas maneiras, foi o propio Muíños o primeiro en decatarse, cando xa levaban varios minutos de viaxe. (O Fangio era tan despistado que nin se fixara en que a rapaza quedara na tasca. Así que as risadas que esta lle oíu cando saía co Barbas non debían de ter nada que ver con ela.)
     -¡Coño! -exclamou Muíños-. ¿E a rapaza que viña alí?
     Muíños sinalou o asento baleiro da rapaza.
     Pero o Barbas tranquilizouno:
     -Non, díxome a min que quedaba -a súa voz soaba calma e segura-. Eu coñézoa. Ten unha tía en Río e acordou quedar para facerlle unha visita.
     Río era unha aldea a moi poucos pasos da tasca-comercio, etc.
     Durante o resto do camiño, non tiveron que facer máis paradas. Non atoparon a ningún viaxeiro que quixese subir, nin levaban tampouco a ningún que tivese que baixar antes da parada final. Así que chegaron á Vila antes da hora -os dous membros da tripulación xunto cos dous excepcionais viaxeiros, o Barbas e mais Fangio, dispostos, os catro, a seguir a súa tertulia polas tascas da Vila.
     -É un bo rapaz, home -louvábame Lier ao Barbas-, non é ningún túzaro, podes crerme, pero, ¿que queres?, ás veces dálle por aí e...

© 2006 Biblioteca Virtual Galega