[p. 57]
Romanza
Ô insíne literato,
alaurado poeta e distinto amigo meu
Barcia Caballero
Non vagues, non, pol-a altura
meu
pelengrín pensamento,
catando o
rostro amorento
do fillo
aquel que ¡ai! perdín...;
pois anque
as áas querbares
dos astros
sobr'o remuíño,
n'has de
dar co-ese anxeliño
do acorar
meu hastr'o fin!...
Deixa qu'hosannas entóe
ôs pés do
Ser infinito:
deixa gozar
seu esprito
lonxe d'as
vágoas do chán...
por mais
qu'as vágoas d'amore
qu'os pais
degaxan do seo
ô lacrimeiro
do ceo
depurgadiñas
voarán!
|