BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 58]    Ô meu amigo Xosé María Ballesteros    Meu fillo no chán da Cruña nacíu coma un lírio branco, pro baixo o ceo d'Habana quedou mucheiro e tisgado.    Aquí víasell'a vida nos seus ollos rebuldando, nos seus labios de cereixa, nos seus cabelos rizados.    Aló, pálido e tristoño, fraquiño e desmadeixado, parece o albre das tombas c'os seus pingantes ramallos.    Corría aquí coma un corzo por prayas, montes e campos, [p. 59] farto d'alento e de forzas sin fatiga e sin traballo;    Alá suando decote hastra sentado n'un tallo, acora, coma se fose tenro e sedento paxáro.    Aquí soñaba en ser home, en saber, en valer algo; alá soña ¡miña xoya! c'as frores dos nosos prados.    ,»Xa non irei mais —me dice— pol-os roleiros brincando pillando moras e grilos nin seus paxariños gayos.    Non patuxarei na fonte, nin pol-o regueiro manso, nin mais arredor dos' albres beilarei o contrapaso.    Non irei mais con Rosiña pol-as beiriñas dos agros [p. 60] catar herbas de San Xuan merendeiriñas e stralos.    Aquí quedarei, que a vida aquí váisem'acabando, a por de pensar nas cousas d'ese chauciño de encantos.    Aquí non hay romarías qu'esparzan o noso ánimo con ala lálas e bailes arredor dos santuarios.    Nin alegres merendiñas sobre o chán margaritado, baixo d'algun castiñeiro ou dos bidueiros do prado.    Aquí con peras e roscas non s'adornan os ramallos, nin cas faixas da serriña van os romeiros ô paso.    Nin as nenas c'as pandeiras van tras das frautas tocando, [p. 61] facendo c'os seus cantares do noso peito fiaños.    Aquí ¡ai Dios! nunca vimos ir a ría atravesando un bote c'a Virxen dentro baixo os pendóns de damasco;    E tras él, botes e botes, múseca e gaitas tocando, e botando tantas bombas coma un combate de náos.    Aquí non vos hay as feiras do Santo patrón Santiago, de Padrón, da Pelingrina, de San Froilán e de Pazos...    Aquí somente hay quentura, auga e aire empezoñados, gómito, frebe marela, moita morte e poucos cartos.    Se Dios no remedia pronto, todos nós aquí deixamos [p. 62] enterrado o noso corpo debaixo dos desengaños.    ¡Adiós! ¡adiós nai Galicia! ¡adiós garridiños campos! recollede compasivos nosos sospiros coitados.    Durman éles tan siquera, debaixo d'eses ramallos, xa que nós decote espostos a mais non vervos estamos. 15 San Xoan, 1879.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega