BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 87]    Ven lume dos meus ollos, luceiro d'esperanza, da miña venturanza n'o adormecido imán! C'ás tuas crenchas d'ouro, c'o teu mirar fulxente, farás abril'o Ourente, refrorecel o chán.    Ven amainar dolzosa c'o teu froril alento meu tolo pensamento, meu triste corazón; pois sabes n'onduleya n'a fronda ramacía pra mín outra armonía qu'o teu molíño són. [p. 88]    D'o campo da luciña que dán teus ollos puros alónxans 'os conxuros da loura impuridá; e brotan mil imaxes d'anxélica risura, mostrand'a fror, figura d'a tua castidá.    Acércam'esa testa de maxestade asento, cruxol do pensamento mais cándido e sutíl: teus ollos amantiños que rindo atornasolas, soltando mais raxolas qu'estrela diamantíl.    ¡Ven! ¡Ven! Xuntos cantemos n'a farpa d'os amantes mais tenros e costantes, formand'un solo ser. ¡Ven! ¡Ven! Sobre este castro [p. 89] de mirta e d'hedras cheo xuremos pol-o ceo ¡Amor hastra morrer!           Así chamaba,        pé de Chacín,        por doña Branca        bardo xentíl,        cando zoando        dardo traidor,        fechou os ollos        d'o trovador. Julio 1883.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega