BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 100]      A Rosalía de Castro Murguía    Cando os fillos son grandes nunca a pátrea é pequena.                          I    Perdona, verde Erín, si n'este día, trubado c'o pesar, co-as bágoas cego, non sei pintar teu dôr por Rosalía.    N'é d'abondo chorar como eu a rego, trocado n'unha fonte d' amargura, nin decir qu'era un sol do chán gallego.    E perciso encumars'â aquela altura d'a qu'ela insiñorada, a todas horas ôs mundos espandíu tua hermosura.    A mais das süas áas subidoras, comprirá ter a chave d'o tesouro d'as suas soidás conmovedoras. [p. 101]    Aquel sintir tan seu, sua gorxa d'ouro pra gorgullar tenruras sô nacida, pra saloucar seu triste penar louro;    aquel penar treidor, qu'a sua vida foi rilando, rilando sonsamente as cordas da sua lira tan garrida.    Marrándome o lucir d'a sua mente non tendo a docedez da língoa sua ¿cómo habrei de pintar teu dôr mordente?    ¡Ay! ¡n'é posibre, non!... Serán nin lúa, por ben que nos farturen d'arreboles os labres n'abrirán da prenda tua.    Moitas noites virán, soles e soles, e festas, e ruadas como adoito... virán dimpois do inverno as gayas froles;    pro ¡ay! quen os pintou con tanto froito d'a tomba non sairá... ¡triste Galicia! por ela n'hei de ver teu pranto enxoito.    ¡Emposibre calmare tal tristicia! ¿cómo non ser... morrendo d'estes lares o reiseñol que foi nosa delicia?...    Por mais que portos, rías e vilares correndo vai miña alma sospirosa... [p. 102] non topa, antr'o rumor d'os castañares    os ecos d'a sua lira soorosa. ¡Ay dínos, dínos tí, galaico Pindo, ¿Quén vai ser a vestal d'a raza nosa?    ¿Quén pol-o cume teu pod'ir subindo aureolada en lume rosicreiro cal hoxe Rosalía vai sorrindo?    Ela qu'erguía o vóo tan certeiro sin maxinar qu'as áas arrolaba n'o perdurabre amor d'un reino enteiro;    noso amargor cotián doceficaba: ela, coutos e chousas recorrendo, cántigas de vivir filigranaba,    cántigas c'as qu'o amor pátreo sostendo ôs hirmás d'Ultramar tenra chamaba... mentres, cisne d 'amor, iba morrendo!...                          II    Pra xemer e cantar, cal Filomela, nacíche destinada, Rosalía, o pé d'o lexendal Campo d'a Strela.    Bendito o berce teu. Bendito o dia [p. 103] en que o sopro felíz d'o Sar xemente lume acendéu de céltica poesía    n'o teu espirto d'esprendor latente como o luceiro batidor d'a Aurora, con doce lumïar sempre crecente.    A tua ollada fiel, vixiadora, canto adorna este chán rico d'encantos veu, e cantou tua lira arroladora.    Nin xiados esguellos, nin querbantos, poideron tafegar seu són devino. nin cativar os teus arranques santos.    Cantar, suévica musa, foi teu sino c'o rico son da nosa meiga fala, que soyo os néceos non coidaban dino.    ¡Mingoada errore! Mais tiveche a gala, n'as cantarelas d'a sinxel labrega, co-as tuas glosas deprenderll'a escala.    E entrar valente n'a finchada brega, a causar c'os teus sôns longa ferida a cantos néceos a soberbia cega.    Pro ¡ay! todo acabou, Musa querida, cando a y-alba esparxir seus cores ledos, xa tí non pintarás cadros de vida [p. 104]    nin c'o rouco xemer d' os arboredos os ais nos lembrarás qu'ôs nosos lares trague a noite inverníl, forxa d'os medos.    Nin c'o incenso queimado ant'os altares a voz misturarás d'as criaturas qu'erguen ô Dios de paz tenros pregares...    ¡Cumpriche o deber teu! Tuas tenruras, endempois d'amainar os nosos dôres, voaron ôs mistéreos d'as alturas.    Coido qu'alí terás horas millores erguendo ô Criador cantar siguido, porqu'así ch'aforrou mil sinsabores...    Namentras o teu pobo, agradescido, non pode botar terra, Rosalía, ô teu pátreo cantar, doce o frolido...    Morriches, sí..., pro... non... ¡hoxe é teu día! Tí non podes morrer, celta cantora, anqu'o teu corpo fay n'a tomba fría. ¡Non morre o bô por quen sua pátrea chora!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega