BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 24]    Fada xentil das Mariñas n'os campos de Miraflores d'envexa mata âs meniñas, consume ô doncel d'amores.                          (Cántiga.)                          I    Eu te vin, Fada hermosa dos campos o teu pé, nevadiño e lixeiro, teus olliños de craro luceiro, mais risoña qu'aurora d'Abril.    Eu vin teu cantar regalado qu'o fender teus labiños de rosa penetrou miña entraña dorosa con ferretes d'aceiro sotíl.                          II    Dend'entonces, sin sombras vivindo, vou teu rostro de Virxe catando, [p. 25] mil sospiros ôs ares ceibando sin da y-alma tua imaxe borrar.    E cruzando pradeiras e montes, coma folla qu'arrastran os ventos, fervoando cos meus pensamentos vou tras tí como os ríos ô mar.                          III    Cando as nubes de prata camíñan esparguendo seu ledo alborexo, n'unha d'elas, meu anxel, te vexo espallando rayolas d'amor.    E cativo d'un súbito pasmo, perseguindo tua casta figura, miña vista te perde n'altura mentras morrre o meu peito de dôr.                          IV    Na fontella que rifa cos ventos, nos ramallos qu'o norte remuíña, entr'as canas da verde cortiña amorosa tua voz penso oír, [p. 26]    e voando afanoso e sen siso, a onde soa tua voz armoniosa, sol'atopo a soedade spantosa, que m'agoira un eterno sofrír.                          V    ¿Por qué ¡ai! vin os teus ollos meigueiros? ¿Porqué ¡ai! vin tua amante figura, se solagos de tant'amargura sólo habían de ter para mín?...    ¡Ai! ¡malhaxa aquel prácido istante en que oín teus cantares grorentos, aquel ar d'escondidos tormentos qu'eu n'o prado sedento bebín!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega