BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 19]    Moi lonxe, aló da América en un bosque, E na cima de un prátano xa vello Entre as polas, tecían as arañas Unha tea sutil, con gran empeño.    Un río maxestuoso camiñaba Da arbre ô pé con paso grave e lento, E os autivos castores os seus chozos Na mesma orela a fabricar viñeron.    Fundándose as arañas en que estaban Enriba ben seguras, e sin medo, A insultar principiaron ôs castores, Que non lles daban creto,    E por medo tomando tamén elas Dos prudentes roedores o silencio, Xuntando, ¡miña xoia!, as debres forzas, Co-a pacencia acabarlles propuxeron [p. 20]    Hastra que, xa ben cansol-os castores De sofrir os insultos tanto tempo, Despois de discusión curta acordaron O prátano tumbar, sin miramentos.    E da álbrel-as raices pouco a pouco, Antre todos roendo, O seu pran de castigo así lograron A práutica levar en pouco tempo.    Os poderes deberan ter presente E mirárense a diario en este espello, Ós pobos non cansando, como pasa, Con pulítica incerta e mal exempro.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega