[p. 30]
Do vran unha tarde ardente,
De sede morto un paxaro,
Con ansedá busca a agua
Cruzando o val despobrado.
O sol brilante e sin nubes
Amóstrase aló no espáceo,
Deixando na terra a promo
Caer os ardentes raios;
Mentras as frores muchadas,
Sin forza tamén, seus tallos
Hácea ô chan buscando a morte
Van pouco a pouco incrinando.
[p. 31]
Non ouvean os cadelos,
Non se oi o chirrar dos carros,
Nin a campana da hermida
Dí xa nada ô bon cristiano,
E mentras todo así dorme,
De sede morto o paxaro,
As áas bate xa sin forza,
Que a vida vaino deixando;
Mais de repente percibe
De unha fontela o remanso,
E aló, máis lonxe, escumante
E choutador un regato.
E facendo un novo esforzo,
Sin vida, cuase, e sin ánimos,
Chega e tírase no rego,
Morrendo, ô fin, afogado.
¡Ai!, cantas veces pensei
Que asomella esto ôs peisanos
Que deixan o chan gallego
Perseguindo un sono vano;
Que non son sempre as riquezas,
De conseguilas no caso,
As que felices nos fan,
E con que todos soñamos.
|