BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 41]    Era coxo Marzán de nacemento, Mais, en troques, sin duda, Dios Ile dera O xenio máis alegre do seu pobo E â redondo, quizaves, en tres leguas, Así é que o rapaz tiña Sempre, como alí dín, gana de leria, Y-en donde dous foguetes estralaban Alí estaba Marzán dándolle â perna.          Unha cousa tan sólo          Lle amargaba a eisisténcea, Y-era o non se poder vestir de máscara, Pois, craro está, fixera o que fixea Ó vel-o coxear, todos na conta          Caían en quén era.    Certo amigo que o víu así anoxado Unha noite, Ile dixo: —"dez pesetas Aventuro a que naide te conoce          Poñendo unha careta, Cubrindo o corpo con un saco vello E prendendo un cartón, no que con letras [p. 42]    Tan grandes como puños, Diga: "Non é Marzán, anque o pareza".    ¿E queredes saber o que decía A xente ô ver o coxo en tal maneira E ler logo o letreiro? Pois oide: —"Non-o fai mal, afellas, Mais ben se lle conoce que ten sanas Entrambal-as dúas pernas"    Leutor, que da memórea O tempo, de Marzán a feita hestórea Precura que non borre, e confirmada Hala de ver, cando a verdá despida Por todos aldraxada, Tratada con despréceo e perseguida, Si alenta e mata praza, É cando de mentira se disfraza.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega