BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 76]    O por qué foi, ¿quén-o sabe? Ó menos noticia sérea Non hai, mais en certo día Reñeron pés e cabeza.    —"Eu teño o mando," —decía A segunda, con fachenda,— "Do corpo todol-os membros Préstenme homilde obedéncea, E logo, cen órdes dando, Sin máis razón moitas de elas, Sin máis motivo nin causa, Máis xustícea nin máis céncea Que as que dando algús poderes, Que certos pobos gobernan, Cansan, como estoutros cansan, E como eles, descontentan, Sufriron do corpo os membros, E sufriron con pacéncea [p. 77] Movéndose maus e brazos, Estómago, peito e pernas; Mais os pés, os máis homildes, Sempre en contauto co-a terra, Dixeron: —"Nós non queremos Déndesde agora obedéncea Prestar a quén nos aldraxa De tal xeito, con que veñan Sobre nós cantos castigos De arriba mandarmos queiran"    Non se moveron, e, ¡craro! O corpo deu presto en terra, E mentras que, por estaren Do chan ambos pés máis cerca Nada sufriron, quedou Escachalada a cabeza.    Quitar calquera xa pode De esta fábula a secuéncea, Tendo en conta que causaron Os pés a ruína esteira De todo o corpo, e que foi A máis mancada a cabeza.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega