BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 80]    —«¿Por qué tan mal me tratas, E porque así me pisas, Si queixa de min nunca Dar podes, en xustícea?», A un home, certa pranta, Queixándose decía.    —«¿Por qué?, —respóndelle éste Con rábea mal contida,— ¿Quén eres pra espresarte De forma tan altiva? Bon fora que do mundo Ó rei contas pediras, Herbeira miserabre Que cuase non se mira, Que medras entre o polvo E morres esquencida."    —"¡Xesús!, non se enfurruñe [p. 81] Señor, pois dame a risa, Sin nós, —lle dixo a pranta,— Os homes ¿que serían?, Da pranta o froito come, E a casa na que habita, E os muebres que a engalanan, Y-a tea que fabrica, ¿Decirme quer de donde O rei do mundo quita?.    Sin o home pode a pranta Pasar; mais él axiña Perece, sin remédeo, Si a pranta non-o ausílea; Que moitos sigros antes Que os homes esistiran No mundo, xa o poboaban, A prantas xa lucían, E cheiros e remores Que en él sementa a brisa, Fixeron de un deserto A estáncea fermosísima, Que as prantas que despréceas Adornan e tapizan: O pazo incomparabre Que â pouco agradecida, Dios, sempre bondadoso, Humanidá destina. Sin prantas, señor home, No mundo ¿que sería?" [p. 82]    A hestórea relatada Recórdena e medítena, Aqueles qué, sobérbeos, Ós infereores miran Cal prantas miserabres Que con despréceo tripan. Sin eles, por moi altos Que esteñan, ¿que serían?

© 2006 Biblioteca Virtual Galega