BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 87]    Tiña Antón un amigo verdadeiro, A quén moito estimaba, Pois anque oficio tiña de cordeiro, Discurría e falaba Como quixeran moitos abogados Que falan, ou pretenden, en estrados.    Criado terra adentro, o mar non vira, E como é moi frecuente, A quén ésto Ile pasa, que suspira Por vel-o, diariamente, Trataron él e Antón unha escapada Facer os dous, e recorrendo as rías Pasar sin decir nada Ás mulleres, na grórea uns cantos dias.    Pensando Antón, como home que é sabido, Gozar no efeuto que o seu compañeiro Faría o mar, ô vel-o confundido Ante grandeza tal, ô bon cordeiro Propuxo se deixase Vendar, e non quitase O pano que nos ollos lle poría [p. 88] Hastra que Ile avisase, Contando logo o que lle parecía.    E quitada xa a venda, o bon do amigo De Antón, no muelle comenzou de Vigo A berrar, asombrado, que na vida Vira cousa máis grande e máis cumprida, E cando Antón gozaba Oindo o seu amigo o que decía, (Pois como tí, leutor, tamén coidaba Que ô mar se refería), Viu, con sorpresa, que era Causa do asombro un cable reforzado Conque un barco amarrado Ó muelle estaba y-él nas mans collera.    Na casa xa de volta, non recorda Cousa de máis entrés: ô mar a punta Non lle atopou, afé: ¡moita auga xunta! Mais, ¡ou!, ¡aquela corda!..... [p. 89]    Que non é de grandioso nin subrime A impresión que no esprito nós sentimos A que máis fondamente en él se imprime, Sí pr'ela preparados non vivimos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega