BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Fremoso como un doncel era iste mundo.

MÉNDEZ FERRIN

Denantes da correola, da barbela,
do carromeiro mol
aboiando nos cons de Ortegal,
ou nas praias do norte do Morrazo;

Denantes das escumas estoupando
no fociño da foz,
onde a mestura xusta, equidistante
de milleiros de fontes
(augas antergas, freixas devanceiras)
co estronicio salgado
que arrinca dende o medio do océano,
fai agromar as incontábeis cores
do vello arco da vella;

Denantes de medrar a xilbarbeira
ou o estralote:
                     confrade silandeiro
                     caviloso sino polos camiños,
                     ledicia de foguetes nun ollos pequenechos,
e cando aínda
                     os frescos chuchameles
                     eran sinxelamente
                     un pequeno proxecto que agromaba,
                     bulindo, nos miolos
                     da Natureza, a nosa nai teimuda,
e cando aínda
                     o fento
                     non daba esnaquizada a tona do planeta
                     (esa cativa uva ensarillada
                     no morno acio de estrelas que pendura
                     do mantelo do moucho e da curuxa)

Denantes dos abrentes
de rechouchíos mestos de paxaros
que interrompían:
                     o crime do raposo,
                     a soneca da avoa donosiña

Denantes mesmo que a aguia vixiante
no curuto do ceo
subliñara a sutil raia da morte
dende o seu trono azul
ao pescozo dun año arrepiado;

Denantes de que o seixo
fixera realidade as súas agullas, espetándoas
nas entrañas da terra, e que aquelas agullas
viraran lama, area, arxilas
de cores, recollidas por mans agarimosas
que bicando, cocendo, aloumiñando
(como o amante aloumiña o corpo do amante,
como o asasino aloumiña na súa man o coitelo)
fixeran os tarecos que chegaron a hoxe,
verbi gratia:
                     Santa Tegra,
                     O Neixón,
                     Borneiro,
                     Viladonga

Denantes de que condes,
emperadores,
xefes,
reis,
caudillos,
triparan as vellísimas
chairas da nosa Terra,
metendo lume ás xestas e á poalla,
ao melro e á cerdeira,
deixándonos a patria tolleita, esnaquizada,
sementada de Arousa a Pedrafita
dunha baza borralla, dunha brétema
enchoupando os nosos corazóns calcificados
sen azos
                     para o latexo
sen mans
                     para encetaren un anaco de queixo, unha cunca de viño,
sen forzas
                     para a seitura e a vendima:

                                    fermoso como un doncel
                                    era este mundo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega