Ate as sabas abranguen e
zumegan poros e bocas de loucura,
finxidos espacios de sono,
memoria-materia de luz que alucina
a morte presentida
pola casa adiante
preñada de esperas e unha laboura de eclipses e
soidades.
Todos os dedos foran paralizándose nunha proclama:
Hei ser a máis
vencida
arrincádeme
a mentira de nacemento
Hei ser a orfa
se non resistes o meu corpo en movemento,
a danza do aquelarre iniciado
xa
se desequilibrou en ti. |
A consigna dos últimos anos foi fermentando entre as sombras de
ataúdes
que agardan como berces que están pechando os ollos
e se derreten sobre si mesmos.
Ou quizais esteamos ocultándonos entre os dedos
o eivado pracer de destruírnos,
amortallarnos
e liberarnos a entraña por estancias que pretenden
e que ignoran.
O pazo insustituíbel do recordo,
a catacumba xeada
que é o ventre anoándose sobre o corpo inacabado
a sorprendida tenrura do raso negro onde me perdo
a pel e os labios contornos estreitos dun segredo que ensombrece e atrona. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas