CANDO ABRO AS CORTIÑAS DO ABRAIO
Cando abro as cortiñas do abraio
un paiaso se amosa enguedellado
esculcando meus ollos dende o espello da lus.
Nun intre son eu mesmo coma nun parpadexo.
Os nenos rinse das súas zoupadas,
das labazadas que na súa face estalan,
namentras no fondo da inocencia sobrevivo.
O meu traballo é enrolar os días coma alfombras
supricando un sorriso das outuras.
Mais a miña disgracia é ter iste cerebro
onde milleiros de soles fan memoria.
Un miolo que dende a orixen do universo
ren esquece.
¿E vou ter que sentirme espaventado
por pistolas que son de chocolate?
Agás á man espallada que pide ao vento esmola
non me debo a ninguén.
O meu amigo enfariñado,
ise sí que non ten nin cabeza nin pes,
e non pode seguirme na corda do meu engrilamento.
¡Ai, si tudo home é mortal
e ten grabada nalgunha moeda seu perfil azaroso
¿quén garda e quén troca a moeda e porqué?
Si o estalo do látigo
é o esprandor e a destreza do gran cabalo branco,
¿ónde a man que na sombra o fustriga?
Si o tigre ten de pasar polo aro
co lume nos ollos dun salto,
¿quén é o que o sostén invisibre no espazo?
Non, non poido alcontrarme na fala.
Alén das perguntas
o silencio me olla co seu antiface de máscara.
¿A quén falar no vougo onde ninguén resposta?
O can e mailo morto non se coturban na súa doca.
Somentes unhas grandes botas se decatan
da miña presenza.
Diante do xadrés das luces e das sombras
me enrugo medoñento coma un acordeón.
E hora de acamarse ensolitrado.
No cinema das sábas que van cubrindo o mundo.
Se pecha unha porta tras doutra niste retraimento.
E soño. E na miña tolemia imaxino
que son o paiaso dun Deus
ao que fago sorrir nas outuras.
O TIGRE QUE VIÑA A AQUELOUTRARME
A Basilio Losada
Xurdías da enfondura adoecido,
impervio asaño no corazón medrado,
parello de min mesmo no axexo entolecido,
circo de lume no trigal encoberto
alcendido por unha man e outra sen piedade.
Tí medrabas no terror dos meus ollos
coma un fillo
cando as verbas malfiren máis ca fame.
Medrabas no home espavorido abourado de perto
na súa libertade ferida de silencio.
Sentíate medrar coma a un ceguiño
ao que houberan cuspido no seu proprio rosto.
Sentía a túa raiba saltando por enriba da morte
sen medo,
coma na ialba un home soio adianta a súa barca
entre da néboa.
Traspoñía contigo unha choiva de espadas
o arrepío espellante da lus esnaquizada.
Medrabas nas poutas sanguiñentas
escartexando o déspota abafallo,
coa segreda ferida da frecha da enfondura
nunha morte que fita cara a cara.
No estantío a tentazón de luces e de sombras,
ten urro de venganza asoballante.
Pegada tras pegada como si soio a morte
dera sentido á vida.
Foi entón que acordei loitando avivecido
conmigo mesmo na túa pel arraiada,
nesta referta na que os dous morremos
coma un home indefenso, soio, alleo.
E foi o afastamento no que te sobrevivo
alén da lámpara noitébrega
alcendida no fondo da pupila,
mentras o azur infindo se espalla na concencia
pra que non chegue o sangue deica o río.
A FANTASTICA LOITA CO CABALEIRO DOS
ESPELLOS
Variaciós encol do Quixote
Non máis camiños de aventura
para desfacer entortos,
que o mundo é un labirinto
e o pior dos inimigos
é o espantallo no que un bruxo
nos amosa refrexados.
Pois elle doado aos magos
trocar uns rostos en outros,
cando as armas do nemigo
son espellos
loitamos contra nos mesmos.
Fitando noso contrallo
o arrepío da friaxe
trasvíranos en un Outro aqueloutrado.
Enlevados embestimos,
berramos nun gran silencio
sin fondo.
Cada espadazo que damos
afíncase en noso peito.
Mil veces mortos vivimos
arrenegando o carís
do contumace refrexo.
De tódolos impeitizos
que amosan sua horrenda face
demudando a imaxen nosa
ningún é tan abraiante
coma a osadía dun meigo
por vampirizar o esprito.
¡Ai do que a tempo non crebe
iste engado delusorio
do seu sortilexio preso!
Por iste agoiro vos digo:
¡Crebade a imaxen do espello
onde se oculta o nemigo!
Crebade o espello denantes
que en culpa se vire o engado,
inda que o mundo se fenda
co voso rosto en anacos.
Que un Outro non vos suplante
impervio e desemellante.
Por máis que logo resulte,
xa desfeito o enfeitizo,
que aquel Outro arrepiante
era un vello amigo voso
que se arriscaba teimoso
para voltarvos á casa.
A GUILLOTINA OU A CONDENA
Cando a folla de aceiro e papeleo
deixe cair a súa sombra na friaxe,
e a espranza sexa cinza de cigarro,
os condenados a morte que xogan á baraxa
perante aquela porta decotío pechada
alongaranse en pasos de valeiras estanzas.
As viudas golpexan o horizonte
pecho tra-Ia mirilla.
Ninguén pode deter o tempo e todo marcha.
O escaparate de testas linguaraces,
os gardas de azur que multan ao destino.
As gradas do polgar espectantes.
Moito é o que fai o medo,
pois ten a morte o rosto que a todos se asemella.
Os espoliados, cun anaco de espello no que asconden o ceo,
encostados na fame,
van entrados nas celdas cun número nas costas
sacudíndose as prumas das lembranzas.
Un anaco de espello
que devolve un xesto de paiaso antre das baionetas.
Mais tí, que aínda gardas a carta decisiva
dun xogo indefinidamente interrumpido,
non mires o reló, non perguntes a hora:
despídete do porvir con un sorriso afeito
que amosará a túa foto no xornal da alborada.
Faite conta que ista morte é troula de teatro
na que pasas, por antre bastidores,
perante o único Xuez
que pode respostar ás túas perguntas,
homildoso,
a cabeza antre as mans a xeito de sombreiro.
ESTE VELLO RAPOSO QUE OUVEA
Este vello raposo que ouvea
me lembra as maletas de Alaska,
soños tallados cos fulgores
da anterga nenez pola pradeira,
cando o rio era o rio,
o coello non era un enigma de orellas e de ollos,
e tiña de par en par abertas
as portas da miña casa.
Este vello golpe que ouvea
namentras resolvo o meu rompecabezas
me lembra a lentitude do carro
tirado polas vacas que rumían nubens brancas.
Lémbrame os bosques das sombras agrupadas
arredor do fogar,
a códia quente do pan renxendo espranzas
e o mapa espallado da noite no que me adormecía
Este vello raposo que ouvea
ten a miña mesma voce lastimeira
mentras se roda o filme da friaxe.
Son eu mesmo na miña soedade
cando o corazón de Europa
amostra as cicatrices
dos campos de exterminio,
cando en tódolos ollos mora unha mesma cinza.
Non, nunca voltar podremos a folla do pasado
coma quen pecha un libro.
O ceo fica aínda máis escuro
nos vieiros choidos con aquel muro ao fondo
no que foi a piedade ametrallada.
Cando a lus é unha choiva de espadas,
e as espadas o sino inexorable máis inicuo,
se alonga a miña sombra
máis aló diste aglaio de estar vivo.
Sí, ise golpe que ouvea son eu mesmo
oculto pola fraga dos días e os traballos.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas