ENTRE O SER E O NON SER
¿Antre o ser e o non-ser,
se pode ser a un tempo
a frousada e o caravel?
¿Se pode ser un rato
perdido nun labirinto
lembrando cada zoupada
do vivido e máis do andado?
Se pode, diante da impervia caroza do destino,
enxordecer cando o inocente brada?
¿Descobrir en cada home un irmán
e non a mesma faciana aturullante?
¿Quén dende a outura demanda?
¿Quén témero e impasibel,
seguindo as nosas pegadas,
nos aboura e nos exise
ser ou non ser?
¿Quén para ser
exíxenos deisar de ser o que somos,
tencioando trocar noso destino
nas revoltas dos camiños?
¿Cecais sexa posibel
ser non sendo,
sendo o non-ser noso ser
que retorna receoso, desandado e desvalido?
A ROSA
Rosa, non me mires dende a cal dos teus labres
antre azas de solpores.
Non me mires, Rosa, dende a caída contínua
da pergunta sen resposta.
Non me mires dende o pétalo da porta
aberta ao infindo no que todo remata.
Non me mires dende as meixelas bermellas
onde mora a inocencia prisioneira.
Porque eu son un home invisibre que cruza
a fronteira dos mortos invisibres
derrubados na noite que se non acaba.
O PIANO
Había aquel piano, aquelas mans,
sobardando instante tras instante a vida enteira,
o gato de ébano tamén fosforescente
tan perto do tellado e máis da rosa.
Aqueles lentes virxinalmente transparentes,
a mosca do papel pautado antre duas velas.
E había unha noite e outra
na outa melodía das estrelas
que o cor tatareaba costa embaixo.
Aquel teclado remanesceu de novo,
negro e marfil, black and white,
noutro lugar, debaixo doutras mans,
outra vegada máis perto do ceo do tellado,
dunha vidrieira cun gato agora alporizado.
E medraban as tellas do piano
que se achegaba lento ao plenilunio.
E xa se trafegaban unhas mans en outras,
nunha clarividente transparencia.
O sol naquil solpor era un ourizo
parello de min mesmo sempre envolto
no meu proprio silencio.
Dun horizonte noutro,
por riba do mundo dos tellados,
aquel piano soaba sen acougo
baixo as mans invisibres e leviáns da choiva.
Hoxendía, de costume abourado,
enviso en Chopin ou Rachmaninoff,
xa coido que o horizonte o tellado o gato e o piano
son unha mesma cousa enfeitizada,
que a vida enteira mesma é un teclado,
blak and white, unha morte que amosa un novo prazo.
VIVA NO FONDO ESPELLO DAS AUGAS
Estabas alí, viva no fondo espello
das augas.
Dende alí me ollabas aglaiada
Camiñando na túa ollada
dende a enfondura do tempo.
As casas alonxadas nas montañas
perdíanse nas noites e nos días.
E tí era-la escaleira de tuda lonxanía,
a verba do silencio,
a man soedosa da carta
que no minsterio dunha folla trema.
Non desapareceras,
habitabas no fondo espello das augas,
nun ceo inmóvil de terra.
Chegaras dende tan lonxe
que mesmo semellaba
houberas trasposto a morte.
E agora sei que habito nise ceo,
nise espello do día dos teus ollos
como si a vida mesma me deberas.
EU SON ISE HOME ACANTOADO
A A. Avilés de Taramancos
Eu son ise home acantoado
ao que non se lle pode dirixir a palabra,
que non entrou no xogo
para non empeñar a inocencia dos outros.
O home que afastouse da circulación
e inda ten unha roda no cor
ca vertixen da dor e dos días.
Emporeso eu son o meniño que rexurde nos ollos do abó,
e o abó que agora entende que a vida non acaba ca vida.
Adroleiro eu son a rede e mai-la onda azur,
milleiros de dudas e fíos e nudos entretecen meu ser
onde o mar sarilleiro é un ceo,
Mais nunca nun peixe a trocarme atinei.
Eu son ise azur que se afonda en sí mesmo
no ventano e no fondo do espello, no trigo,
Son o remo e o brazo e a onda que medra nos ollos,
a roca e a lá co seu fío tan longo que se perde no tempo
e o gato que xoga co seu enguedello
ao pé dunha vella de lume
e o lume no que tudo rexurde.
E cecais son o selo da carta cabeira.
O barazo ao estremo da corda
e o aforcado que camiña como si tal cousa.
Mais nunca nun peixe a trocarme acadei.
AS TESOURAS DO VENTO
Lémbrome dos cirios alcendidos
na morte dun sol.
Lémbrome do estomballamento azur
do fogar da vida malferida.
Lémbrome do reloxio cismado
nos degoros e os acenos ocultos.
Lémbrome dos ollos de pedra da inxusticia
coma portas pechas.
¿O Mal foi coma un cabalo preto
invisibre na noite,
foi a Noite agallopando traveso dos camiños,
unha Noite que viña de fora ou de dentro
co seu manteo roxo e negro?
¿Foi a Noite coma unha amatista
que asinala dende un lugar impervio,
onde non é posíbel nomear
o inocente que morre en cada intre,
en cada onda, en cada verba, en cada espello,
en cada un de nos sempre indefensos,
enlevados nas verbas imposibres que non tivemos tempo
a pronunciar para decilo tudo,
o que compre, o que era necesario,
sepultados arteiramente no silencio?
A LINTERNA E O TEATRO
Para ollar na escuridade,
polo furado da noite,
nada mellor que a linterna
ca súa redonda face.
Nas estanzas dos degoros
e as arredadas arelas
a espera e cousa de todos.
Decote alguén está onde
tería de estar aquel outro
sempre serodio e tan parvo
que non atopa un asento.
Xa se abren as curtiñas.
As vegadas se solprende
coma unha roupa tendida,
certos rostos que sorrín
do que descoñecen todos.
A distancia é toda maos
nistas vidas mesturadas,
no claroscuro afondidas,
con as verbas aprendidas
e as veces improvisadas.
Quen olla sempre é ollado
pola escuridade mesma,
pola sombra amoreada.
A linterna enfía os rostos
voltos pra un descoñecido
que ven do fondo da noite
trastocando toda a escena.
¿Cal é ista lus que enfoca
o minsterio en cada quen?
Dentro dunha intimidade outra
máis fosca se albisca.
¿Onde encomenza o teatro
e ónde remata a hestoria?
Tudo é solpresa e abraio
na enfondura dista lus
que o seo da noite amostra.
Un coxín fai dun espacio
outro espacio insospeitado,
unha realidade insone
para o intruso apoucado.
Antre os mesmos bastidores
alguén regresa da morte
cun traxe novo de vida.
Ven dende a melanconía
resgatado boca a boca.
No circo de lus e abraio
o teón vai a dividi-Io mundo
antre os actores e os parvos.
O PARAUGAS
Non me esquencín de tí,
sol encuberto,
pero non son teu lacayo.
A choiva eche algo certo,
é tristura i é aglaio
que aniña polos cristaes,
é un portal pecho e sin chave
pra os que están desamparados.
Que nas almas tamén chove
e de tellas para embaixo
a moitos nos da mollados.
Canto máis ós que non teñen traballo
e por unha man oculta
xa se saben barallados.
¿Podrei abrir o paraugas
antre o framer dos coitados?
¿Podréi abrir o silencio,
abrir a lus nistes prantos,
abrir os ollos ao andacio?
¿Terei de abrir o paraugas
e discobrir ises laios
dos que teñen unha morte
na trincheira ametrallados?
Non, a choiva é cousa certa
veña ou non veña do alto,
pois eu sígome mollando
por un infindo enloitado.
A choiva é témero abraio.
O BARCO ERA UNHA NOCE
O barco coma unha noce
beilaba sobor da ondaxe.
O Capitán, seu cerebro,
nunca se deixaba ver
por máis que pasara o tempo.
As estrelas no velamio
vixiaban os ocultos pensamentos.
Cun rumbo descoñecido
o Capitán deu a voce,
e as sombras dos mariñeiros
acudiron cunha corda
para suxeta-la noite.
Era unha noce no mar
aquel barco, e o Capitán,
seu cerebro, dixo:
jA mín a tripulación!
Mais soio escoitouno o Vento.
O mar garda o gran segredo
das soedades máis fortes.
De cando en vez nunha praia
un afogado responde:
eu iba pra Capitán,
mais o barco era unha noce.
O BOLSO
Daquil bolso poderían tirarse
adobíos, espelliños,
afeites e pepinos,
olIadas de reollo,
bágoas coma cebolas,
tirapuxas, contendas e liortas,
limós coma o degoro,
éxitos e fracasos,
tomates delirosos,
máscaras e amistades,
a enfondura do mundo.
O enguedello de lá
dun maído ennovelado,
perigrosas agullas,
moreas de nemigos.
¿Os males de Pandora
e o fondo da esperanza?
O abouro do Destino.
O PANO DE FALTRIQUEIRA
Na beira das bágoas
onde o vó das gueivotas se perde
Na beira do sorriso
onde o infindo froresce.
Ao traveso da olIada do río,
do seu espelIo inaudito
do que ninguén retorna.
O pano é a coita
de tódalas lembranzas.
A LUPA
Namentra tí me ollabas
eu te ollaba.
Eu vía unha pelra
que tí non advertías.
Porque tí mesma eras a pelra
que iñorabas
namentras eu cismado nela
tan disminuído endexamáis me vira.
Da outra banda do cristal,
disa fronteira real e invisibel
do minsteiro
teu ollo me buscaba
e non podía alcontrarme
porque eu estaba lonxe,
mui lonxe, fuxindo dunha pupila que xurdía
tan inorme
coma o mesmo ceo.
Non me gosta xogar co que é divino.
CACTUS
No meido do camiño
erizabas a vida no arrepio.
O teu azur ateigado pola area infinda
e os recordos feridos nas espiñas.
A enceguecida espranza do horizonte
o longo laio do vento
e o único compañeiro
dun sol que fita perpetuo
afianzando a túa sombra
ó longo do destiño.
OS MISTOS
Se alcenden os mistos
na fronteira
das vidas,
no pulso das sombras invisibres.
A súa lus esvaída
ilumina unha hestoria
que endexamáis se sabe
onde enceta
nin ónde esgrouviada fina.
O fósforo é a lumieira
dunha pergunta
por alguén
que se perde do tempo na enfondura.
A PONTE DO TEMPO
A ponte non xurdía da lembranza
coma un esquezo ao lonxe.
Dende enriba as luídas pedras
do fondo, os soles sucesivos,
os peixes no misterio fuxidios,
cando alguén se encamiña
na derradeira néboa do destino.
Afasta unha orela doutra
naqueste tempo do río
o santo e seña dun ollo.
Cadaquén é un extranseiro,
foraño na propria terra.
Ninguén pode percorrelo
si aquela ollada que o fita
non recoñece as pegadas
dun silencio derradeiro.
Ninguén que volto pra o río
non vexa fuxir súa imaxen
no cristal da torrenteira.
Ninguén que non coñeza a resposta
á pergunta informulable.
ARBRES
Antre a terra e o ceo
testigos derradeiros
do senlleiro destino,
viva oración de verbas inaudíbres,
celeste terra de infinda señardade,
arraizada espranza sen pérdida posibre,
debezo dunha vida no derradeiro abrazo,
certeza frorescida na inmensidá do espazo,
ateigado minsterio de soños intanxibres,
bendizón das outuras,
raiolante enfondura da perene inocencia.
 |
| Leñadores.
Óleo sobre lenzo. 1980. |
OS ZAPATOS ESQUENCIDOS
¿Onde están os zapatos
que non están onde terían de estar?
¿Están limpos coma o sol
na enfondura do charol?
¿Están perto ou están lonxe
coma as nubens violetas
que se levan as lembranzas?
¿Onde están que non os vexo
na percura e na pavura,
dempois do fume e do lume
das chimeneas cincentas,
dos cristaes das fenestras,
e tanto baile nas festas?
¿Onde a lama dos camiños
que van e volven
anovelando o destiño
e que sempre se deteñen
na ferida da roseira?
¿A ónde me levan
cando xa tudo o esquencín,
o encomenzo e mailo fin,
perante unha vida enteira?
Non, eles están onde están,
ao pe da porta da noite
dos reis magos de alemparte.
Eu son quen neles non fico
fuxidío por un silbo,
pes núos polo invisibre
deixando calcos nun mundo
que semellara valeiro.
A SOEDADE É UN CORVO
A soedade é un corvo,
é un longo graznido
que espaxota ós amigos
levados dun mal agoiro.
A soedade é un corvo,
a aza do neboeiro
desta vellez na que fico
esquencido no camiño.
E o engado que paira
enriba da miña vida
facendo da mesma fala
a torre babélica e sinistra.
É a sombra que revoa
sobre os meus pasos soedosos
polo areal da morte.
Cando chegue esa hora
na que o meu sol se poña
virá pousar nos meus ósos,
na miña témera hestoria.
O BALURO
Hai que ter conta do Baluro,
da súa oculta tesoura
coma ollada aluarada,
dos seus calcetís tan roxos,
da súa luva de ferro
que se achega na distancia,
do seu cerdo pendurado
da mesma tebra da noite,
do seu cerebro foraño
multiplicado nas noces,
dos seus zapatos eternos
baixo o pantalón planchado,
da súa camisa flotando,
do barco do seu ouvido.
Hai que ter conta de aquél
que tódalas portas abre
empregando a mesma chave,
do látigo da súa verba,
do seu exército armado
cabalgando pola area interminable.
Eu debín pasa-lo muro
de tódolos impeitizos
e me alcontro en alemparte
sen que a ollarme chegara
o moucho insomne da noite.
Hai que ter conta do baluro
que endexamáis se trabuca
coma esquelete teimudo
que sempre gana ao xadrés.
Cecais traspuxen o muro
neboento do minsterio
sen que a morte me enxergara,
abraiado de min mesmo.
Ou cecáis estou soñando
e ren houbo acontecido,
se cadra non son nacido
i é un conto o que estou contando.
O TOURO QUE NON ACOMETEU
O touro de area e sangue
non acometeu
ao espantallo espellante.
Ficaba inmobre
no meido e meido do abraio,
do xentío.
As verónicas,
caracolas de vento e voce,
descaian sen groria
no lanzal azur.
Ficaba soio, inmobre,
tudo ollos
alén do clarín do sol,
alén do remuíño
da empoleirada moitedume.
Ficaba soio e inmobre.
Sabía que o día, a lus,
eran unha oculta espada.
Non, ninguén faría unha festa
da súa propria morte.
POLO ATALLO DAS ESTRELAS
Polo atallo das estrelas
a miña infancia retorna.
Descorro unha curtiña
que houberon de votar
sobor da miña vida...
Inmensidade de soles
me visitan
ca súa lus amiga.
Agora, á volta dunha vida,
cántos enredos e trapelas
o mundo nos descobre.
Qué enfondura de abraio e de silencio.
Sí, cando xa a vela da vida vai mazmida
eu sei que polo atallo das estrelas
regresarei calquer día
á inocencia esquencida.
SUSPEITADE
A Xulio L. Valcárcel
Suspeitade das belidas verbas
que son coma mapoulas antre o trigo.
Do poeta que canta a morte na que vive
i esquece o mundo de mortos en que moura.
Desconfiade dos ollos vendados polo rio
se iñoran a contenda das almas afogadas.
Receade da ovella axionllada
que as veces é un lobo para tuda concencia.
E tamén do blasfemo que carga a súa escopeta
ceremoniosamente coma un rito
coñecendo ise prezo que outén de cada peza.
Rexeitade isa casta dos limpos
que esquencerían da Hestoria
os campos de exterminio.
Endemal receade non pouco
dos que brindan de costas
creendo co destiño con un xesto se troca.
Desconfiade endemáis do instinto
que as nosas vidas no silencio alagan.
FOLLA DE OUTONO
A terra que te agarda
dende o azur do ceo
ten friaxe de vieiro
con lonxanías de adéus.
Eu tamén coma tí
ei de voltar á terra
dende a melanconía
e o marmurio dun vento
que se leva o segredo
de tódalas lembranzas.
Xa non saber xa máis
na implacabel caida,
na enfondura do esquezo,
das vidas tan queridas.
Pechar ao fin os ollos
do mundo ás inxusticias
e abatir esta espada
dunha loita ideal.
Cair ao fin do ceo
de esperanzas e soños
aceptando ista morte
coma un aceno máis
do minsterio da vida.
O MAR CHÚSCAME UN OLLO
O mar chúscame un ollo en cada cousa,
dende un alcontro a outro.
Farfulla e nono entendo.
A ondaxe dos recordos e as arelas
arrousan nas areas e esmorecen.
Eu sei que un Gran Silencio antre as ondas abala.
Un silencio que non cala
coma ise baduar dos esmoleiros,
coma isa laparada da fame
nas sombras da lareira.
O mar é unha man que chama,
a lonxanía que no peito bate
coma unha morte que non tivo resgate.
As vegadas, o sol, da espranza o cruza
nos beizos dunha nana.
A súa brancura arrolante pola alma
espalla verbas insospeitadas,
soedosas pegadas pola praia.
De casa en casa,
ollando dende unha mesma xanela,
sempre hai unha nena orfa.
O mar é unha onda que non se acaba,
a loita que nos despoxa daquelo que máis se ama.
Medra inxente coma un segredo nos fillos
namentras nos pais remata.
¡Ai, quén o entende!
As vegadas confidente voz amada,
e noutras, coma gadoupa na entrana.
Xa non sei si o seu azur é mentira ou é verdade,
mais segue batendo arreo o seu ondaxe.
 |
| Marea baja.
Óleo sobre lenzo. 1975. |
A MORTE NON É UN POEMA
Non, non é un poema a morte.
Un día virá e direille
que inda non é tempo,
que non o deixo todo feito,
que si os fillos non están criados,
que a miña obra é o meu testamento,
que os persoaxes cos que falo
na miña soedade
inda non acadaron o esceario.
E Ela rirase. E voltará a reire novamente
cando lle diga inxenuo
que inda non rematei de coñecer a Hegel,
que si Platón ou Scheller.
Rirá batendo os dentes
cando teime decindo que non me irei de eiquí
denantes de acadar o senso do destino
e do mundo os enigmas.
Escachará de risa
ao escoitar a miña derradeira vountade,
que si mediante o yoga e o budismo,
que si o bahaismo,
que as miserias e as guerras
poden se rexeitadas.
E ollando a morea de libros de que falo,
reíndo fará voar as follas
nun vento arremoinante
e me dirá que é tarde,
que sempre foi o mesmo,
que xa está tudo dito
inda que ninguén fale de Ela co respeto debido,
que isto que engado agora,
xa llo dixeron outros para alongar a vida,
mais que Ela non agarda,
que é da vida o cumplimento
coma da fror o froito,
que vai a ser o mesmo,
que é inútil todo esforzo,
que non sexa un inxenuo e que o deleixe todo.
E seductora, co xesto dunha amada,
sentarase ao meu carón na cama
borboriñando:
non penses máis agora,
ao fin, acouga.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas