BVG     Atrás    Índice de Páxinas

OS DESAPARESCIDOS   A Valentín Paz Andrade "¡Qué tiempos éstos en que hablar sobre árboles es casi un crimen porque supone callar tantas alevosías!" De «A los hombres futuros» de Bertol Brecht

OS DESAPARESCIDOS                                         Ás nais da Praza de Maio Voltarán dende a cinza, dende o mencer postreiro, dende os cabelos arrousados nos campos de exterminio ca verba fendida e sanguinenta. Un terror de osos esparexidos ergueito nos seus ollos, nas súas mans o espanto. O tempo detido no brado desconchado enfoscará ós verdugos no intre dun xesto escartexado. Voltarán os desaparescidos co extertor da ausenza na rolda das prazas obsesivas. Xurdirán da noite mutilada, ao traveso da terra arrabuñada no asaño espavorido. Ninguén será esquencido nisa eterna memoria da nai afastada do seu fillo. Voltarán ca súa perene ollada de arrepío. Co calco da tortura nos rostos exumados A lus será testigo sin saída do longo pasamento e da loucura.        DIANTE DO PAZO DE XUSTICIA                                         Ás nais da Praza de Maio Diante do Pazo de Xusticia a Nai pergunta polo fillo desaparescido. Cruzando as baionetas dous ríspetos soldados deteñen o seu paso. Ninguén sabe polo que foron detidos. Ninguén sabe daquela noite na que foron levados. Ninguén recorda en qué lugar se alcontran e do que son inculpados. Ninguén coñece o letrado que no seu caso entenda ou cándo será o xuício. Ninguén sabe qué crase de recursos ou probas poden ser presentados. O Pazo é un fondo minsterio de escuros corredores con despachos pechados. Rostos mudos que ollan de soslaio rexeitan entrevistas bagoas, rogos, semellantes aos muros que non levan a ningunha parte. A Nai ergue diante das portas os brazos supricantes, sempre as mesmas perguntas nos seus labres. Recúa malferida polas baionetas que rudemente a arrempuxan. —¡Canallas, asasinos! ¡Vos nunca nai tivéchedes! ¿Onde tendes meu fillo? Agora xa está fora e outras moitas mulleres arrodeanna, a abouran, non a soltan. Queren saber por ela algunha nova. Diante delas a outa escaleira do Pazo de Xusticia.        MANIQUÍES ESPIDOS Outa e forte, a celadora Nangefeld, en Auschwitz, ollándoas onda neve espidas, tan nos ósos esvaídas, dixo: «Son soio maniquíes» Tan soio maniquíes as que tiñan sido o ceo dos trigaes na terra da lembranza. Maniquíes coma ises de brazos estroncados e as veces sin cabeza que serven para amostrar os traxes enchendo os escaparates. Maniquíes coma aqueles pintados por Chirico nas soedosas rúas de estarrecidas sombras. Elas, neve tremante, axionllada esperanza, que viñeran ó mundo para arrolar a vida no seu colo de madres.        SI CRISTO HOUBERA VIVIDO NO                     SÉCULO VINTE                                                     A Bonhoeffer Si Cristo houbera vivido no século vinte o Führer mandaríano coma un neno antre outros nos trenes alonxados por vías arredadas deica a noite dos fornos crematorios. Solprenderíanno cos seus profundos ollos discutindo no Templo cos Doutores da Ley, daquil neno aparvados. O Führer o tería mandado xunto coa súa Nai, seu Pai e túdolos apóstolos. Gardaría pra sí o candelabro da Cea Derradeira. E nun mesmo vagón xuntaría á Samaritana e o Pozo de Augas Vivas, as Taboas do Sinaí e as Boaventuranzas. E tudo ardería coma unha Zarza Ardente nas fogueiras da Noite lnterminabel alcendida para purifica-lo sangue ate o cabo do mundo. Tudo sería xa a cinza neboenta das bágoas e das mans tremantes por enriba do tempo. Unha cinza alén do Ben e do Mal namentra il, o Führer, sería outra volta o César divinizado dunha nova Roma louvado pola inxente moitedume.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega