BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Xullo presentouse varrido polo incansable vento que despedira a Jim e continuou impenitente deslocindo as longas tardes de sol durante os trinta días restantes. Na ría entraron e saíron iates de tódalas nacionalidades nese tempo, pero ninguén da súa tripulación se sentiu atraído polo ulor das sardiñas de Xenerosa. Ningún deles se atreveu a explora-la montaña de area, que sobresaía por detrás das casas da estrada. Algúns achegábanse á fonda do señor Xosé, pero moi poucos. Os máis nin sequera se asomaban á Praia coas lanchas neumáticas. Axexaban a vila dende o barco como si o mar fora un territorio neutral ás portas dunha frontera prohibida, talvez salvaxe ou tan só descoñecida. Para os habitantes de Santamariña iso era o normal. Pola súa parte, eles tamén os ollaban dende as casas ou dente o peirao sen ánimo de contacto algún. Admiraban as velas, a eslora, o tamaño dos paus e maxinaban sobor das cores do seu estandarte. A xente de Santamariña contábaos varias veces para poder presumir coa xente doutras vilas. Fixaban na memoria a cantidade de veleiros que se concentraran tal mañán ou tal tarde de tal día para poder charlar de algo. Da xente que traían a bordo nada lles interesaba. Uns e outros sentían a mesma curiosidade e manifestábana con igual distanciamento.      Tres días estivera Jim no pensamento e nas conversas dos Xelmires. Con todo, sería a refachos e sempre evocaeo polas comidas na fonda do señor Xosé. Ó cabo deles non quedaba ningún indicio do seu paso nin sinal alguna do seu encontro. O inglés do iate desaparecera das súas vidas da mesma maneira que tiña aparecido. Era froito da casualidade coma tantas outras cousas, que varaban na praia e que si contaban con pés marchaban á máis mínima oportunidade. Si non tiñan sempre había alguén que se facía dono delas á perpetuidade como lle sucederá ó bocoi de roble americano da casa Chivas, que o señor da fonda reencheu co brandy Fundador despois dun bo lavado en auga doce e o seu correspondente oreado de meses. Por outra parte, a curta estancia de Jim pasaría a formar parte das anécdotas do mellor salseito do Uruguai grazas ós seus elocuentes alaridos de pracer e ó consecuente inxenio do cociñeiro, quen atribuía ó inglés os comentarios de Manuel sobor do polo sen ósos.      —¡Non había cousa que non lle gostase ó inglés, home! —Comentaba o señor da fonda co cura de Santamariña, que ía tódalas mañáns a le-lo xornal no mostrador da tenda— Con dicirche que o primerio día non deixou nin unha espiña do congro no prato. ¡Ben, é certo que Amelia dálle un fervor, antes de metelo no forno, para que as espiñas abrollen por riba da carne, verdade. —Falaba camiñando dun lado a outro da tenda— ¡Despois, axudada cun cóitelo sácallas unha a unha. ¡Claro, pero algunha sempre queda verdade!.      —¿O inglés non atopou ninguna Xosé? —Preguntaba o cura afeito a escoitalo.      —¡Pois no prato que veu para o fregadoiro non había ningunha, non!      —¡Iso si que é ter estómago! —Seguía o cura con ton de envidia.      —¡Iso o que é e ter fame! —Rían os dous.      A vida transcorreu en Santamariña coma en calquer outro mes de Xullo. Os iates buscaban un fondo seguro e os bañeiros do interior deitábanse na area detrás de parapetos de plástico. A señora Xenerosa notábaselle un particular nervosismo coa chegada do mes de Agosto como pasaba sempre dende que as fillas emigraran. Uxía e Beatriz tiñan previsto regresar para pasar unhas curtas vacacións ó seu carón. A avóa sabía que comían moi mal nas illas e pasaba as noites cavilando na maneira de entroida-las sardiñas para dar a impresión de que eran outra cousa. Ese inverno tivera o porco a dieta coa idea de tretrasa-la matanza até o vran. Faría morcillas doces e rixóns para os sanwiches, dos que elas tanto gostaban. Ademáis, curtaríalle o pescozo a un par de galiñas pouco poñedoras, que xa as tiña sentenciadas, pois por culpa delas tería que mercar ovos para face-lo pan doce. Era a debilidade da súa Beatriz. O ano pasado non fixera pan de ovo e a filla pasara rosmando tódalas vacacións. A Xenerosa ese ano non lle pasaría nada por alto. Sen embargo, non contaba cunha inesperada visita, que a partir daquela acostumaría facerse permanente durante os dez anos seguintes.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega