BVG     Atrás    Índice de Páxinas

No serán do tres de Agosto do mil novecentos sesenta e oito a casa dos Xelmires ó compreto estaba abraiada midindo cos ollos as desmesuradas proporcións das melenas soltas, que pendían das cabezas de Uxía e de Beatriz recén chegadas á cociña, cando Jim se presentou de novo na porta coma por ensalmo. Un berro da avóa Xenerosa con erguemento de brazos incluído dáballe a benvida. O seu nome propio estalaba pola boca de Manuel na pequena cociña, cuia atmosfera non era quen de evadirse da nebulosa dos vapores das morcillas a pesar da porta aberta. O mecánico dos Xelmires baixaba do canto do fragadoiro no que se situara para deixar sitio ós demáis e achegábase ó inglés. O señor Pancho erguía da cadeira axiña e mandaba ás fillas menores deixar lugar para que Jim se acomodara mentres lle presentaba a Uxía e a Beatriz. As dúas irmáns comezaron a cambiar impresións co inglés. Feito que o Xelmires facíalle cae-la baba. Tamén Xenerosa se entretivera un pouco con aqueles detalles do idioma novo, que saía da boca das fillas. Ó intre, cun deses acenos teatrales que lle eran característicos, daba a volta até a cociña afumada e atendía a pota donde se cocían as morcillas. Con calma elevaba o pau atravesado enriba da boca do fondo recipiente e as morcillas, que suxeitaba emerxían pardas e afumaradas polo lento cocer. Estudounas unha a unha e cando comprobou a textura das tripas volveu a interesarse pola conversa. Jim erguíase entre disculpas pola intromisión. Sen embargo, Uxía e Beatriz semellaban encantadas co amigo da casa, que por riba de ser inglés non tiña por que tratalo como a tal. As dúas irmáns ollaron para a nai coa mesma pregunta nos beizos. A petición para invitar a cear a Jim saíra en inglés sen elas darse conta. Xenerosa non entendeu nin papa, pero seguiulles o conto e asentiu cun "yes, yes" inocente e cómico. Con todo, despois duns segundos caería na conta de que aquel home volvería cear na súa casa e non tivo inconvinte en despacharse a gosto e en voz alta sobor do ben que se estaba acomodando o inglés á súa familia.        —¡Traio un mantel nas bolsas! —Dicía Uxía— Merqueino nos grandes almacéns. ¡Xa verás que fermoso! —Falaba cara Manuela mentres subían as escaleiras.      —¡Non fai falla! —Comentaba Amparito— Jim xa nos coñece.      —¡Si e semella que lle gostamos! —Continuaba a avóa ó tempo que volvía a comproba-la integridade das morcillas— ¡Vaia! —Queixouse con decepción ó ver unha delas destartalada— ¡Era raro! ¿Cómo fará Xosé para que non lle rompan? —Preguntábase con monotonía mentres tentaba saca-la morcilla rota da pota cos dedos abermellados polo vapor. Ninguén a atendía pois estaban atarefados abrindo os laterais da mesa de formica e admirando o matel, que baixara Manuela. Gloria agarraba do mesado revestido de azulexo blanco un prato, que estaba cheo de tortas doces de sangue frita e pousábao enriba da mesa cuberta co mantel inglés. Cando Xenerosa dou por rematado o sutil desprazamento da morcilla e dos restos, que navegaran ó socaire dentro da pota chea de auga quente, a familia comezaba a partir coas mans as tortas de sangue frita. Uxía e Beatriz expricábanlle a Jim o que estaba a acontecer mentres liaban as melenas para que non limpasen o chan ó sentar. Jim tentaba non poñer acenos de asco, pero non pudo evitar os xestos de receo polo sangue frito. Elas farían tódolo posible para quitarlle aqueles prexuízos.      —¡Non sabe a sangue, asegúrollo Jim! —Dicía Beatriz.      —Sabe doce e ten moitas vitaminas. —Seguía Uxía.      —¿A qué sabe o sangue? —Preguntaba Manuela cos dentes mouros.      —¡O sangue! —Contestaba Xaquín erguendo os ombros. Intre que a avóa aproveitaba para sacar do forno unha fuente de sardiñas rebenidas en fariña e ovo fritas e frías.      —¡A este sei eu o que lle gosta! —Falaba Xenerosa ó pousalas na mesa— ¡Pilchard! —Dicía achegando por riba da mesa a súa cara riseira ó inglés. As fillas ollaron para ela con sorpresa.      —¡Pilchard rebenidas! —Exclamaba Amparito ó tempo que Manuela se estremecía só con velas.      —¿Dende cando sabes inglés, nai? —Preguntaba Beatriz sen saír do seu abraio. Xenerosa cortaba limón para adereza-los filetes de sardiña. Antes de fritilas quitáralle a cabeza, a espiña do medio e as do lado. Botáralle sal e máis tarde serían rebenidas como xa se dixo. A Jim notouselle o alivio na expresión da cara ó verse ceibado das tortas de sangue e comezou compracido a comer sardiñas. Regounas de zume de limón para que non lle repetise a dixestión, pois chupaban moito aceite ó fritilas dese xeito.      —¡Dende que teño dúas fillas aló enriba, muller! —Respostaba Xenerosa con aire melancólico mentres Manuel comezaba unha longa plática para poñer ás irmáns ó corrente do sucedido no mes de xuño en Santamariña. Manuela emocionouse moito coa conversa, tanto que nun despiste contou o saborosa que estaba a sopa de rape. Palabras que fixeron ollar para Xenerosa con respeto contido ó tempo que ésta a miraba de reollo. Manuela remedou ó intre o erro dicindo que só se podía facer co rape. Con outro tipo de peixe sería un pecado capital. Con todo, Manuel foi na súa axuda e entremetíuse para preguntar a Jim por que volvera. O inglés contou que chegara ás costas portuguesas en un arrebato de misterio dera a volta e navegara até o cabo Fisterre para subir ás Illas. Sen embargo, ó chegar a súa altura un vendaval o endereitara deica Santamariña e el deixárase levar coa mesma abstracción que o conducirá á cociña de Xenerosa a primeira vez.      —¡Ó inglés góstalle a túa comida, Xenerosa! —Dicía Pancho despois de escoitalo.      —¡Sobretodo as sardiñas! —Continuaba Manuel con suspicacia enarbolando as palabras por riba das gargalladas de toda a familia.      —¡Ves!, xa o dicía eu. —Interviña Xenerosa mentres pousaba as morcillas cocidas sobor dun pano no mesado.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega