BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O inglés arrostrou a lancha neumática deica o mar e a forza de remos chegou ó iate ancorado no medio da ría de Santamariña. Asegurouna a babor e botou unha ollada á vila que parecía sometida a unha tregua silandeira. Naquel momento da tarde só era perceptible o chancleteo do mar contra o casco do barco. Primeiro observou o promontorio de area branca onde distiguiría ó intre a vivenda dos Xelmires. Despois varrería coa ollada o camiño poboado de casas baixas, que endereitaba dende ela até a fonda da que acababa de sair. Podía apreciar aínda movemento na terraza. A nai do rapaz asustado sacudía manteis e volvía a colocalos sobor das mesas. O señor rabudo conversaba cun cliente, que fumaba un gran habano. Nunha das ventás situadas enriba das pranchas de uralita pareceulle ver ó señor Xosé. Estaba recobado na soleira, vestido cunha camiseta elástica sen mangas. Fumaba pensativo. O inglés do iate sentiu que se cruzaban as súas lonxanas olladas. Tivo intención de largarlle un saúdo, pero a lembranza do cabreo pola tortilla francesa botouno para atrás. Non estaba o forno para bolos e ademáis, tiña que revisar outra vez o motor-sailer. Aquel maldito fallo deixárao á deriva durante uns días de calma blanca; o pistón. De seguro que precisaba un pistón novo. Este estaba gastado. Ben, pero antes de nada botaría no catre unha boa durmida para repoñerse dos acontecementos desa mañá.         Jim deitouse boca arriba e coas mans cruzadas debaixo da cabeza repasou a subida á colina de area, o encontró con aquela festeira familia e a visita á fonda. Non comera na terraza como era a súa intención. Tampouco pudera contempla-lo iate de segunda man bandeando os seus seis metros de eslora no berce da ría. Nin sequera vixiou os remos da lancha varada na praia. En fín, os remos estaban no mesmo sitio onde os deixara e na cociña da fonda sentírase moi ben. O espectáculo pagara a pena. A xente da fonda semellaba ter unha vida intensa e curiosa que lle proporcionaba a característica de interesante. O único que lle inquietaba era a patética seriedade do rapaz diante do prato das ovas de pescada, ó igual que horas antes lle impactara a seriedade da rapaza coxa. O inglés pensaba naqueles dous rapaces, que máis tarde irían cincelándose na imaxinación, mentres quedaba profundamente durmido. Jim gostaba de estudar as accións ó milímetro e plasmalas nun caderno despois dun bo sono. Sen dúbida, tratábase unha táctica adquirida en alta mar para mata-lo tempo e sobor de todo para non perder de vista a realidade.      Cando despertou do sono reparador a noite apresaba a Santamariña baixo as cadeas das voces desiguais dun bolero, que saía da terraza da fonda. A luz menguada de dúas bombillas desdobraba as sombras da reunión e proiectábaas sobor da parede encalada. Todo o demáis daba a impresión de estar a durmir. Jim encheu a pipa, apoiou o pé na borda do iate e fumou deleitándose cos cánticos. De vez en cando, un "non" bronco e rotundo do señor rabudo rompía a armonía da noite. Seguíalle un balbordo de protesta e ó intre volvían a entonar o canto. Durante eses sobresaltos de negatividade o inglés fixaba a atención na ventá do señor Xosé onde, despois de acostumados os ollos a escuridade, intuíra uns vultos asomados á soleira. Con todo, as interrupcións do fillo maior do cociñeiro faríanse cada vez máis apremiantes e inoportunas até chegar ó aburrimento. Feito que provocaría a retirada dos vultos e o peche da ventá do señor Xosé.      Pola súa parte, Jim tamén desprazaría a atención para a casa dos Xelmires. As veces, parecíalle descobri-la presenza da familia sentada na porta grazas á luz, que presumiblemente saía da cociña de Xenerosa coma se fora un faro. A curiosidade levábao a tentar distinguir quen era quen e o que estarían facendo cada un deles. Baixou o pé da borda e mentres estricaba o esquelete pensou que eles tamén podían estar observándoo. De súpeto, unha voz de falsete volveu a enche-la noite coa sonoridade do satén. O inglés recoñeceu nela a fonética da nai do rapaz da fonda anque un pouco afectada na segunda volta do ton. Subiu de novo o pé á borda dirixindo a ollada até a escea en sombras da terraza. A intromisión doutras voces íalle dando o acolchoado musical necesario para que a súa entoación esvarase sen perigos. Con todo, durante unha pausa anterior ó retornelo, o rañado dun obxecto metálico contra un cristal xeraba outro "non" rotundo do señor rabudo. A bronca non se fixo agardar e os improperios entre este e o señor que atendera a Jim por primeira vez racharon o encanto da noite e provocaron a baixada do pé, que o inglés mantiña na borda do iate. Sen embargo, ninguén da reunión pareceu inmutarse pola discusión dos dous irmáns. A partir de entón só se escoitaría o rascar dunha suposta botella, que conduciría a festa polos derroteiros dos cánticos tradicionais baixo a batuta do segundo señor da fonda.      Jim xa non volvería a coloca-lo pé na borda. Adicaríase a comprobar que as velas Marconi estiveran ben pregadas e os foques de proa perfectamente suxeitos. Despois retiraríase ó interior do camarote e escribiría durante un bo anaco. Algunhas veces despistábase polas tentativas do segundo fillo do señor Xosé para acabar a medias unha das rancheiras, que os da terraza esforzábanse por cantar até o fin. Pouco a pouco iría acostumando os oídos á obvia-los cantos ata que os esqueceu por completo. Cando acabou de escribir no seu diario xa non se oía nada na longa noite de Santamariña. Aquel silenzo tirou de novo ó yachtman á cuberta. A terraza estaba sumida nunha senlleira escuridade. A vila ofrecía unha estampa desacougadora entre as sombras do silenzo náutico. Sen a penas alumeado eléctrico, as rúas e as grandes casas en decadente desamparo, os antigos almacéns de madeira en ruinas e as vellas fábricas de conservas, que orillaban a marxe dereita da estrada, abandoadas dende principios do século vinte dábanlle a aparenza dun esquecemento histórico. O toque espectral poñíao a Igrexa de estilo románico cuia austera arquitectura impoñía a lúa, a través do atrio e sobor do peirao de Santamariña, agrandada. Jim entendeu que si a soedade houbera que plasmala gráficamente tería semellanzas coa esencia desa noite. Pensou que nunca vivira a mesma sensación nas noites de mar; Non, as noites en alta mar nunca estaban cheas de tanta soedade. Estaban ateigadas de incertidume, de baleas insomnes e de trasatlánticos con mando automático, pero nunca declinaban en semellante abandono. Ó cabo duns minutos o chancleteo do mar contra o casco do barco sacaría ó inglés da estraña reflexión, que lle estaba a xera-la visión do perfil nocturno de Santamariña.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega