Visualizar obra

Jim deitárase coa sá intención de que nada máis erguerse fregaría a cuberta con rascón e despois arranxaría o do pistón do motor. Así foi. Ergueuse cedo. Limpou o iate. De seguido desatou a lancha neumática e remou deica a praia. A brisa do mencer afastara as sensacións negativas da noite anterior e o desacougo das sombras da igrexa. As paredes desdentadas de cemento e cal dos edificios, que bordeaban a estrada, presentábanse enfeitizados por uns carteis anunciando a primeira festa do verán. O talante dalgúns homes que recollían gueldo para uns enormes coladores artesanais doulle os bos días mentres se achegaba á orela. Ó pouco tempo entraba na tenda separada da fonda por unha calella e buscaba cos ollos o mango dun rascón. O utilizado pola mañá rompera. Case non podía atopar nada no abigarrado mostrario de utensilios diversos, que ocupaban a totalidade do local dende a mesma porta de entrada. Para o seu abraio, unha voz, que xa comenzaba a ser coñecida saía de detrás dun dos mostradores. O señor Xosé atendía a tenda despois de da-las instruccións precisas á cociña e mentres o fillo maior non se erguía. O segundo fillo do señor Xosé abriría dun intre a outro a tasca por onde o día anterior subíra á fonda.
O inglés estaba abafado coa capacidade de traballo daquela familia. Non tiña moi craro cómo se podían organizar. Con todo, disimulou o abraio e despois de compra-lo rascón preguntou por un mecánico. Si ben é certo, pasoulle pola cabeza o feito de que talvez o señor Xosé podería ter tamén un taller mecánico, pero afastou de seguida esa idea do pensamento. Sería case un despropósito. De tódolos xeitos, Jim amosou o pistón ó señor Xosé e a base de acenos tentaría expoñerlle o problema. Ó primeiro, o cociñeiro coidou que quería mercar algún tornelo para arranxalo, pero despois de varios rosmidos do inglés comprendeu a situación. O inglés do iate precisaba un mecánico de motores. En Santamariña non existían talleres de barcos, pero había un pequeno taller de coches e un aprendiz de mecánico con talento para os motores. O fillo de Xenerosa era un manitas. Manuel sería o único que podería axudar ó inglés. Entretanto o cociñeiro lle daba estas explicacións Jim non se enteraba de nada. Atendíao paralisado co pistón nunha man e a outra descansando no peto do pantalón co mango do rascón debaixo do brazo. O talante do inglés sumíase na aura das situacións indecisas. Observaba calado a boca do señor Xosé mentres no pensamento íanlle e víñanlle ás situación do día anterior na porta dos Xelmires e na fonda. Os cantos da noite, as imaxes da tortilla francesa, a ventá escurecida e o bandeo do iate volteaban na súa cabeza mentres o cociñeiro falaba. De súpeto, o ruido dun manubrio metálico tirou da súa atención. O fillo rabudo do señor Xosé baixaba o toldo dos escaparates. O cociñerio saíu de detrás do mostrador e foi a onde estaba o fillo. Despois dunha corta discusión na beirarrúa entrou e pedíulle a Jim que o seguise.

O señor Xosé camiñaba de présa a costa a pesar das súas pernas curtas e o seu corpo recho. Todo el era similar ós dous fillos, que quedaban nos negocios. Jim observábao mentres ía ó seu carón paseniñamente. Sen embargo, ó pouco tempo unha apreciación ocupou a súa mente. Estaban facendo o mesmo percorrido polas calellas que o levaran ó promontorio de area onde atopara ós Xelmires. Así foi. Despois de subir con dificultade o montículo chegaron a casa da familia festeira. A porta da casa estaba aberta e o señor Xosé berrou por Xenerosa. A contestación chegaba ó intre con outro berro, que pronto se materializaría nun lote de saúdos familiares. Ó inglés doulle a impresión de que non se vían dende facía tempo. Iso non era doado de comprender pois anque Santamariña era xeográficamente unha vila moi alongada en cando a demografía era tirando a pequena. O certo consistía en que o señor Xosé tiña pouco tempo ceibe pola inxencia dos negocios. Isto quedou patente na facilidade que tivo para despedirse de Xenerosa despois dunha breve conversa e para deixar a Jim en suspenso na porta da casa. Xenerosa despedíao con frases curtas e un ton de voz moi alto. Sen acabar de berrar xirou deica o inglés e mandoulle agardar. Jim estaba cravado na porta dende que chegara co señor Xosé. Xenerosa entrou na cociña e berrou por Manuela. Nese intre o oído do inglés agudizouse e agardou con ansia os zunidos dos ferros ó baixar polas escaleiras. Jim comprendeu que sería ela quen o conduciría até alguén que lle poidera arranxa-lo do pistón.
Os zunidos metálicos contra a madeira non tardaron en facerse audibles. Manuela levaba o mesmo vestido do día anterior e peiteaba a melena de esparto da mesma forma. Amparo e Gloria baixaban nese intre a Covagrande cargando con sendos caldeiros de plástico cheos de auga nas cabezas. Chamaron a atención de Jim porque trataban de falar a berros con Manuela mentres ela lle tiraba da manga da cazadora de gabardina. Sen darlle contestación emprenderon o camiño por sendeiros areosos, que abeiraban a gran duna por detrás dos vellos almacéns. Despois dun bo anaco Jim preguntoulle a Manuela si faltaba moito. Ela semellou entendelo pois sinalou coa man até a fin da estrada de Santamariña. Non hai por qué dicir que o paso da rapaza era lento e desigual. Tampouco é necesario describir que si Jim o fixera so chegaría moito antes. Sen embargo, o inglés ía contento con aquela lentitude metálica, que lle proporcionaba o pracer de coñece-los alrededores da vila. Ó cabo de media hora chegaban ás portas do taller mecánico. Un rapaz novo e tan alto coma Jim saíu ó seu encontro. Saudáronse con cortesía. Os dous lembraban a lumarea e as sardiñas do día anterior. Manuela contoulle o irmán o que Xenerosa lle dixera. Manuel achegouse a Jim e colleu o pistón que éste amosaba lixeiro. O mecánico dos Xelmires estudouno e ó intre levouno para dentro do galpón. Necesitaba un vistazo do xefe. Para sofrimento do inglés os dous conviñeron no bo estado da peza e que si o motor non funcionaba ben sería por un mal maior. Terían que revisalo. Jim bufou pesaroso e unha especie de intranquilidade percorreulle o semblante. Baixou a cabeza deica o pistón que deixaban na súa man. Momento que Manuel aproveitou para falar co xefe. Quería pedirlle permiso para ir ó iate do inglés. Diante do consentimento do xefe e da amable actitude de Manuel Jim esqueceuse da rapaza por enteiro. Ó momento emprenderon camiño os dous sen reparar nela. Camiñaban lixeiros e sen ollar para atrás baixaron os sendeiros areosos, atravesaron a estrada e subiron á lancha neumática. Só daquela o inglés lembrou a Manuela soa ás portas do taller.

A preocupación polo motor-sailer tiña prioridade. Sen embargo, debería disculparse coa rapaza. Mentres subían ó iate pensaba na maneira de solventar aquela situación. Manuel observou o motor e revisou a mecánica dando ordes a Jim coas mans para que encendese, apagase, acelerase ou o mantivera ó ralentí mentres el tentaba atopa-lo dano. Ó cabo dun anaco Manuel sentenciaba que se trataba dos cilindros e do canle do aire. Non era grave. El mesmo llo limparía nun par de horas. Jim quedou moi agradecido co rapaz de Xenerosa e abraiado gratamente cando este non lle quixo cobrar despois de rematado o traballo. Pode ser que aí, xustamente, comezara a amizade coa familia Xelmires até o fin dos seus días e non co conto das sardiñas como lle gostaba dicir á avóa. Foi entón cando Jim quixo pagar tódolos favores. O único que se lle ocorreu nese intre foi invitar a comer a Manuel na fonda do señor Xosé. Este rexeitou a invitación porque era un día de traballo. Sería mellor en domingo, pero quen llo facía entender ó inglés. Nin un nin outro se podían comunicar máis que coa mímica e anque Manuel erguía a voz cando dicía domingo non había maneira de que se entenderan. De todos modos, o apertón de mans que seguiu tra-la presentación do seu nome propio e a seguinte extensión de apertas e acenos deica o barco, indicaríanlle a Manuel que o iate estaba o seu servizo.

Despois de desembarcado Manuel o inglés endereitou deica a casa de Xenerosa. Ela ollouno chegar ó tempo que escorría na porta da casa a auga fervendo da pota de comida para un caldeiro. Jim doulle as grazas por todo e preguntou por Manuela. A rapaza estaba tirada na litera asqueando o ulor das sardiñas cocidas con cachelos, que subía dende a entrada donde súa nai acababa de quitarlle a auga. Ese día non podía inventar outra dor de barriga pois preocuparía demasiado á xente da casa. Así e todo, estaba famenta. Baixou ó requerimento de Xenerosa. Cando notou a presenza de Jim na porta moveu a cabeza negativamente varias veces; non, ela non volvía facer outro recado; xa estaba ben por aquel día. Sen embargo, o inglés esforzouso en pronuncia-los nomes aprendidos como "motor, ben Manuel, comer e señor Xosé". Isto último dixérao con moita dificultade. Manuela prestoulle máis atención cando se percatou de que non se trataba dun recado. Axudada pola plasticidade da mímica pudo intuir o da invitación a comer na fonda do señor Xosé. Ó intre pensou que estaba ceibada da comida familiar e cun aceno compracente mirou para Xenerosa cos ollos verdes agrandados pola emoción. Todo o mundo sabía que o señor Xosé fora un dos mellores salseiros do Uruguai antes de volver para Santamariña a casar por culpa dun tango e que na súa casa era o único sitio onde se comía de verdade. Ela escoitara dicir que facían comidas distintas tódolos días e ademais había postre e manteis. Por outra parte, o ulor dos cachelos revolvíalle as tripas. A decisión estaba tomada. Manuela fíxolle ver á nai o seu disgosto pola cachelada e despois de dúas bocalladas de aire, que prognosticaban unha morea de vómito, Xenerosa daba o seu consentimento.

O inglés do iate
Páxina Anterior	Capítulo IV	Páxina Seguinte