BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Ó inglés gostaríalle unha sobremesa longa, con cambios de impresións sobor das suculentas viandas e unha serena brisa de licor. Sen embargo, o trafego na terraza aumentaba co paso da tarde. As mesas víanse abafadas por familias enteiras que sentaban axiña nada máis baldeirarse. O señor rabudo crispaba o ambente con insistentes olladas de noxo deica a de Manuela. A rapaza observaba o rebumbio con nervosismo e movíase incómoda na cadeira cando os seus ollos coincidían coa cara do pai do seu amigo. Jim percatouse e pediu a conta ó intre. Antes de deixa-los cartos enriba da mesa Manuela xa se erguera e camiñaba amodo até a cociña. O inglés seguíua a grandes alancadas e parouse a despedir ó señor Xosé con efusivos movementos dos dedos apiñotados na boca. Moi bo, bueno, moi bueno, repetía incansable sinalando a cociña. O señor Xosé ría cunha apagada gargallada, que lle inflaba as meixelas abermelladas mentres Manuela o agardaba na porta da cociña e o rapaz asustado levaba o prato ó fregadoiro. Cando ela tentaba baixa-las escaleiras e Jim daba por rematadas as loubanzas o neto do señor Xosé pedíalle que o esperasen. A tía Amelia consentira nunha petición segreda.          —¿A onde vas? —Preguntaba o señor rabudo ó tempo que pedía dúas de empanada, unha de sopa e unha de sardiñas recheas de carne de porco— ¡A estudar! —Dixo inmediatamente despois de recitado o menú.      —¡Vai dar unha volta, home! —Falaba a señora Amelia co seu fillastro— Despois de comer é imposible que lle entre algo máis no estómago. ¡E moito menos letras e números! —Platicaba sen deixar de corta-la empanada.      —¡Éstas non son horas de andar fóra da casa!. Si non quere estudar que lle axude no bar ó tío. ¡A lavar vasos ou a estudar, unha de dúas! —O rapaz asustado non se movía nin erguía a vista do chan mentres Jim e Manuela esperaban.      —Hoxe é a tarde de San Xoán. —Interviña a nai do rapaz, que chegaba polo corredor da casa cunha empanada sen empezar.      —¡Xa o fixen e díxome que os mandara á merda! —O señor rabudo paseaba inquedo— Co saborosa que está a sopa de rape e pídenme unha ensalada de leituga e tomate. ¿Onde atopo eu leituga?.      —¿E que? —Contestaba con frialdade o home.      —¡Vaia por Deus!, si aínda dixéramos que é un mal estudante pase cun nabo. ¡O neno aprobou todo, sempre aproba todo e no vran segue coa condena coma si suspendera! —A tía Amelia falaba cun ton que levaba triunfos en tódalas bazas entretanto sacaba sopa da pota e o señor Xosé se encargaba de dispoñer sardiñas nunha fuente.      —¡Deixade ó rapaz tranquilo e tratar de atender á xente! —Falou o señor Xosé con ton de traxedia. A nora nada máis oílo marchou con cestas de pan nos brazos— ¡Si por un día que non estuda se desbarata todo o aprendido nun ano estamos listos! A ver si pensas que é tan burro coma ti. —Dixo achegándolle ó peito as sardiñas recheas de carne de porco ó fillo rabudo con desaire.      —¡Unha hora! —Falou o señor rabudo dirixíndose ó rapaz asustado. Feito que fixo ergue-la ollada do rapaz deica o avó mentres o pai saía á terraza coa sopera nunha man, a fuente das sardiñas noutra e as dúas de empanada sobor do mesmo brazo. A tía Amelia caneou un brazo no aire con brusquedade e apuro deica a rúa. O señor Xosé ollou para o neto, quen lle sorría ó marchar. Ó instante o mellor salseiro do Uruguai volvía encara-la cociña cun alongado sorriso na faciana.      A ledicia era visible na expresión corporal de Jim mentres camiñaba deica os areais de Santamariña. Sentíra pena polo rapaz dende o primeiro momento. Apreciara a súa soedade diante dunhas ovas de pescada, diante duns furtivos sorrisos coa nai e diante da tenrura da tía Amelia. Agora sentíase totalmente satisfeito por ter levado a Manuela á fonda. Estaba emocionado pola degustación coa que ela lle obsequiara e por suposto, agradecido ó mecánico dos Xelmires. Sen embargo, o que máis o enchía de benestar anímico era o feito de ter axudado ó neto do señor Xosé. Os dous rapaces falaban das súas cousa a par del desandando as orelas das casas por onde baixaran ó mediodía. Xosé, que así se chamaba o rapaz sen que outro nome fora posible, semellaba coñecer ó milímetro os costumes da rapaza coxa e as súas manías de tolleita. A ledicia que experimentaba nese intre levouno a argalla-la idea de obsequialos cunha volta no iate, pero custáballe moito traballo facerse entender por eles e cando chegaron á porta dos Xelmires desistía naquela tentativa. O pai de Manuela, que estaba na porta cosendo redes, saudounos moi festeiro e ó intre berrou por Xenerosa. Ela saía de présa e con aceno de festa nas palabras entrecortadas polo riso e os breves aturuxos característicos do seu falar. Manuela e Jim contaron cada un a súa maneira o ben que comeran e o gran cociñeiro que era o avó de Xosé. Ó que Xenerosa contestaba, mentres que ía buscar unha cadeira para o inglés, que iso non era preciso decirllo pois xa o sabía.      Manuela subiu a cambiar de vestido e Xosé quedou na porta tentando traducir o que Jim quería contar e non podía. Xosé comezara co inglés facía dous cursos nun colexio da Coruña onde estaba en calidade de interno. Mister Robinson era un profesor nativo e aprendíalles moi ben o inglés. Por outro lado, o yachtman procuraba falar amodo. Con todo isto Xosé podía identificar algunhas palabras. Jim estaba cada intre máis abraiado co rapaz asustado, que o día anterior lle semellara tan desgrazado e que agora lle facía de intérprete co marido da señora Xenerosa. Éste pola súa parte pedía a berros unha botella de caña e uns vasos para botar un grolo. Invitación que o inglés non rexeitou. Xosé lembrou a precisión do profesor de inglés sobor da caña e transmitíullo a Jim na súa lingua coma unha especie de whisky bravo. Asunto que interesou ó inglés máis alá da marcha de Xosé e Manuela pola Covagrande na procura de algo que queimar nas lumareas, que alcenderían ó cae-la noite. Tarefa que lle levaría o resto da tarde. Pasadas as horas e esgotada a botella de caña o Xelmires volvería cose-las redes e Jim comezaría a escribir nunha libreta pequena, que tirou do peto da cazadora, coma si estivera deitado no catre do barco. Durante ese tempo Amparo e Gloria irían toma-lo sol na porta, mentres Xaquin volvía de xogar arrostrando unha pesada táboa. Por outra parte, a señora Xenerosa levaba horas maquinando o ben que se afixera o inglés á súa porta. Daba a impresión de que vivía alí e a ela iso non lle desagradaba de momento. Entón, moi airosa, invitouno a cear ó tempo que mandaba ás fillas acabar de apilar na porta todo canto non servise e rematar así nunha gran lumarea, que o pequeno Xaquín iniciara coa pesada táboa. Aquela sería unha noite de San Xoán moi especial. Noite de San Xoán cando a sardiña mellor molla o pan, dicíalle de carreiriña a Jim achegándose o seu ombro. O inglés deixouse convencer sen disimulos ó tempo que falaba con Manuel, que acababa de chegar do traballo, sobor do motor-sailer e a comida na fonda. Nese momento Manuela entraba na casa. O intre baixaba cun par de monecas deterioradas e chimpábaas na pila de leña, que medraba diante da casa.      A noite caeu de súpeto sobor de Santamariña por riba das charamuscas da leña e dos estalidos amortiguados dos envases. Jim observaba cómo se derretía o plástico das monecas de Manuela e cómo paseniñamente as táboas de Xaquín se consumían, mentres a Covagrande era rodeada por pequenos lumes, que deixaban ó desuberto sombras en movemento. Aparvado polas lapas e pola caña non apreciara o lusco fusco nin o rebumbio da familia Xelmires para dispor as grellas, as sardiñas e as cestas de pan na rúa. Tampouco se dera conta da mesa improvisada con táboas e cabaletes. Somente o sacarían do pasmo os chimpos de Amparo e Gloria por riba da lumarea, mentres Manuela carregaba coas cadeiras. Manuel tamén dou un chimpo e daquela Jim imitouno. Máis tarde comerían as sardiñas asadas por Manuel, quen faría rir ás irmáns cos chistes sobor da persistencia de súa nai coas sardiñas e que de seguir así acabarían cagando blanco como as gaivotas. Todos rían incluso Manuela e Jim anque non soubera moi ben polo qué. Nin que dicir ten que a rapaza non probaría as sardiñas. Argumentou fartura pola comida na fonda. Sen embargo, quedou na rúa disfrotando da noite. A decisión do pai de facer unha queimada en honor ó inglés animouna aínda máis. Ela sería a encargada de darlle voltas. Cando Jim comprobou o rito máxico e saboreou a brebaxe soubo que aquela sería unha noite moi longa. Con todo, nunca sospeitaría que a pasaría na lancha neumática por mor dos vaídos, que a caña queimada dos Xelmires lle provocara. Jim caería anestesiado dentro dela sen poder metela no mar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega