BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O lixeiro chanceo do mar contra a balsa neumática e os movementos, que a subida da marea xeraba nela, non despertarían ó inglés do iate. Serían os agarimos do mencer os que espabilarían o seu fondo sono etílico. Entre a primeira tentativa por saber onde se atopaba, o baleiro mental e os seguintes desequilibros, Jim comezaría a ser consciente da súa situación. Amencía, estaba á deriva e a corrente da marea achegábao a escollera de Santamariña. A experencia doulle soltura para ateigar da desesperación e manobrar dunha maneira digna. De seguido suxetaría os remos ás chumaceras de corda e remaría até o iate, que o agardaba con calma no medio da ría. Ausente de calquera xolda o White Arrow de Plymouth mantíña as bandeiras ondeando ó vento, que sopraba do nordeste alonxando o ulor a queimado das dunas de Santamariña. O inglés subiu a el con axilidade acostumada, pero cando estivo dentro os seus pasos levárono sen preámbulos ó catre. Jim dormiría todo o día e gran parte da noite seguinte.      Serían as cinco da mañán cando apreciou un bandeo estrano no barco. Con todo, deixouse estar deitado pensando que podían ser efectos da bebida. Sen embargo, algo non ía ben. O iate navegaba. Despois dun tempo, que podía ser tanto de media hora como de dúas, Jim dou un chimpo no catre. Un movemento de zafarrancho disparouno até as escaleiras e largouno á cuberta. O inglés non daba creto. Estaba a punto de embarrancar na praia. Nun primeiro momento quedou paralisado diante da escea sen saber qué facer. Ó intre foi onde a cadea da áncora e tirou dela con xenio. Non debía encende-lo motor. Non conviña neses casos. A hélice estaba demasiado perto da area. Arriar velas tampouco era o normal pois o vento levaba para dentro da vila. O yachtman estaba desesperado mentres comprobaba a escora do barco na orela. Buscaba un razoamento válido que lle explicara cómo se soltara o rizón do fondo. O desacougo comezaba a minar o seu espírito cando ergueu os ollos deica a fonda e notou que o señor Xosé lle dicía algo cos brazos e a berros dende a ventá das pranchas de uralita. Cun movemento reflexo buscou coa ollada de auxilio a casa da colina e percibiu a carreira de dous homes pola baixada, mentres outra persoa levaba as mans á cabeza. Jim bufou con alivio. Manuel cruzaba a estrada e o Xelmires corría deica o peirao. O señor Xosé tamén se botaba á praia camiñando abafado.      —¡Nordeste! —Berraba Manuel deica un Jim xordo e cegado pola tormenta de area, que xestaba o vento— ¡O rizón! —Dicía axudado polos acenos das mans, que preguntaban se estaba izado ou non. Os refachóns do vento levaban as palabras máis aló das dunas, por riba das casa até o océano infindo— ¡O rizón! —Repetía con fortes tiróns dos puños deica o peito coma si el mesmo estivese arrostrando do cabo.      —¡Está ok! —Contestaba Jim.      —¡Non estaba ben suxeito ó fondo! —Conversaba o señor Xosé con dificultade con Manuel— O nordeste foi a máis esta noite e a corrente arrostrou da áncora.      —Ben, agora debemos levalo ó mar. —Falaba Manuel.      —Coido que non ten dano algún. —Continuaba o señor da fonda ó tempo que un barco de baixura achegábase pola ría— ¡A Cariñosa! —Falou deica Manuel sinalando o barco. O inglés virou a cabeza e manifestou a súa ledicia a berros ó tempo que camiñaba até a popa e a praia de Santamariña se enchía de xente.      A tarefa de toar o iate de Jim ocuparía boa parte da mañán para a Cariñosa, barco dun tío de Manuel onde estaba enrolado o Xelmíres. O vento dificultaba moito as cousas e a áncora do inglés non atopaba suxeición en ningún fondo. O pai de Manuel tivo que saltar a bordo do iate para rematar con aquelas boberías do "yes, yes e non, non" de Jim. El sabía do lugar exacto onde ancora-lo iate sen escandallo algún. Coñecía a ría como a palma da man e estaba resabido en canto as reverencias daquel vento, que machacaba a Santamariña sen derrotala. Manuel observou as manobras do pai no iate e cando este volveu á Cariñosa el endereitou deica a tasca do señor Xosé. Este marchara para os negocios nada máis ver o barco dos Manueles indo ó auxilio do inglés. O asunto estaba en boas mans.      —¡Manuel, Manuel! —O señor Xosé chamaba polo rapaz de Xenerosa dende a terraza cando este se dispoñía a entrar na tasca do baixo— ¡Dille a teu pai que vos invito a unha ronda!      —¡Ben, direillo agora mesmo. Non perda coidado. —Contestou Manuel erguendo o brazo coa man extendida. O mecánico dos Xelmires foi deica o peirao para comunicarlle ó pai a invitación do señor Xosé. Agardou por eles sen sacarlle ollo ó iate de Jim. Cando estiveron en terra dirixíronse á tasca sen facer ninguna parada. Ó cabo duns minutos entraban nela e pedían uns viños satisfeitos. Ó intre o señor Xosé baixaba da cociña cunha bandexa, que contiña tres pratos de garabanzos con callos e tres culleres.      —Aí Xosé, aí! —Dicía o tío de Manuel ó ver ó cociñeiro baixando as escaleiras da trastenda— ¡Ti si que sabes coida-la clientela, home!      —Estes son os mellores callos do mundo, amigo! —Falaba o Xelmires sen deixar de ollar para a bandexa.      —¡Bo traballo, muchachos! —Contestaba compracido o mellor salseiro do Uruguai.      —¿Lembras Xosé aquela vez que nos apostaches un tiro de costeletas? —Falaba o patrón da Cariñosa— ¡Éste case agarra unha indixestión!. —Sinalando a Pancho Xelmires— ¡O cabrón non paraba de pedirche patacas fritas! —Todos rían ó escoitar aquelas lembranzas— ¡Á fin, estabamos cheos coma porcos e ti viñeches a ofrecernos outro tiro de costeletas. ¡Case nos matas!      —¡Menos mal, que Pancho botouse para atrás! —Dicía un da tripulación.      —Tiven serias dúbidas. —Falaba o Xelmires— Pois non sabía cando volvería comer cucho. ¡Que tempos aqueles, Xosé!. Aínda era novo.      —Eras capaz de comer a vaca enteira. ¡Menudo saque tiñas paspán! —Dicía o señor Xosé.      —Hai outro peor ca min en Santamariña, ho. —Seguía o Xelmires— Tuto segue a ter un bo saque a pesar dos anos. Aí atrás abriu un porco en canal e bebiu o sangue quente ó dereito del.      —¡Me ca! —Interviña o patrón— É verdade.      —Un día inviteino a xantar. —Falaba o señor Xosé— Ben, a verdade foi que eu tiña un tractor de leña por descargar e non tiña xente na casa. —O cociñeiro botou unha gargallada— Pasou el por alí e ocorrioseme a idea. ¡Si me descarga-lo o tractor douche de comer tódolo que queiras! —Continuaba— O cabrón, claro, preguntou que tiña de comer. Eu contestei con franqueza, verdade. Aquel día había caldeirada e un pote de cocido de porco compreto. —Fixo outra parada para rirse— ¡Feito, díxome, o cocido é meu! De seguida remangouse e foi deica o tractor. Ó intre daba a volta e co dedo furabolos ergueito diante da miña cara dicía, ¡pero todo eh! Eu naquel momento impresioneime un pouco non fora facerlle mal, pero o caso é que a min góstanme estes retos verdade. Lembro que Amelia dixérame: ¡Estás tolo, mira que quedamos sen comida!      —¿E, comíoa? —Preguntou Manuel asustado.          —¡Vinme e desexeime para enchelo! —Rían todos a gargalladas— Xa non quedan homes coma el, coño. —Nese intre entraba Jim arranxando o pelo revolto polo nordeste.      —¡Jimmy! —Berrou Manuel mentres todos o coreaban.      —¡É unha pena que sexa inglés! —Dixo o señor Xosé ó tempo que se volvía para o segundo fillo e lle mandaba traer máis callos.      —¿Por que Xosé? —Preguntou o patrón da Cariñosa.      —Porque non se pode conversar con el, home. —O señor Xosé dáballe a man a Jim. Pola súa parte o inglés non paraba de da-las grazas a todos e pedirlles que comeran xuntos na fonda. Quería correspondelos e non sabía mellor maneira. Invitaba el. O señor Xosé animounos e endereitounos sen máis polas escaleiras interiores até o comedor onde a fotografía de Franco presidía a estancia.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega