[p. 97]
O graceoso poeta Enrique Labarta Pose.
Dijo también el Señor:
No es bueno que el hombre esté
solo; hagámosle ayuda semejante á
él. (Génesis, cap. II, v.
18.).
Y dijo Adán: La mujer que me
diste por compañera me dió del
árbol y comí. (Génesis, cap.
III, v. 12.) |
I
En grave empeño me poño...
(Comenzarey cal comenza
o mesmo Padre Feixoo
ô tratar d' esta defensa.)
En grave empeño me poño
pra poder salir con ela;
pois defender âs mulleres
non é cousa pra un calquera,
[p. 98]
cando aseguran qu' o demo
non ten por onde collelas.
Quen âs mulleres defende
fai ôs homes unha ofensa,
porque casi sempre son
o qu' eles queren que sean.
Eu que vexo tanto adianto
nas artes e mais nas cencias,
qu' as sociedades melloran
e os bos pensamentos medran;
ô reparar qu' hoxe os homes
inda d'as mulleres pensan
como fai millenta anos,
ou inda mas de millenta,
cabilo que d' este atraso
os homes culpa non teñan,
pois será porque as mulleres
son oxe como antes eran.
Aló antes moitos homes
trataron muy mal âs nenas,
decindo qu' apenas vian
cousa algunha boa n' elas.
Os que tal cousa dixeron
seica non viran gallegas,
pois as mozas de Galicia,
miren'as por onde queiran,
teñen moitas cousas boas
[p. 99]
pol-as qu'os homes tolean.
Defeutos, non lle los vemos
nin de lonxe nin de cerca,
porque os que gardados teñen
no-no los descubren elas.
E sobre d' imperfeuciós
hay muy poucas imperfeutas,
porque mais ben teñen sobras
que faltas, n' algunhas pezas.
Acerca de entendemento,
temos algunhas labercas
que saben mais elas solas
qu'os sabeos todos de Grecia.
Sobre viceos, ¡miñas xoyas!
non-os conocen siquera:
nunca lles fai mal o viño
con tal de que non o beban.
Xogar, inda van xogando.
E fan cada xogarreta
âs veces, que ô que é mais diestro
fanlle perder a pacencia,
xogan por pasar o tempo,
e sempre ó pasan mais ledas
xogando con corazós
que cando xogan cadelas.
Queixanse algunhas dos homes
porque as votaron de perda;
[p. 100]
pero hay moitas mais que calan;
moitas mais que non se queixan
por conocer que tiveron
elas a culpa primeira.
A devoción âs mulleres
de fixo naide lla nega,
unhas veces pol-os homes
y-outras veces pol-a igresia.
Unhas rezan por amores
e por rezar outras rezan,
y-en vez d' atender na casa
ou gobernar a facenda,
non hay porcesion ningunha,
nin hay ningunha novena,
nin rosario, nin sermon
en donde non se lles vexa,
xa vayan por ser devotas
ou por espelir as pernas.
Dicen moitos qu'as mulleres
sempre tras de sí carretan
todol-os males d'os homes,
y-eu tan solo o aprobo á medias.
Porque s'é certo que dan
algunhas, males que chegan,
anque pra librar do inferno
se poñan de penitencia,
tamen s'atopan mulleres
[p. 101]
brandiñas como a manteiga,
que solo amor e contento
se respira xunto d'elas.
Din qu'a muller non é boa
porque ven da casta d' Eva,
que fixo perder ô mundo
co-a mazá que á Adan lle dera,
y-é mentira; pois sabemos
qu'o caso cambeou d'especia,
e cabilo que do feito
todol-os homes se alegran;
porque si d'aquela entrambos
conservaran a inocencia,
non sei qué demo faria
o amor hoxe pol-a terra.
Ademais, culpa por culpa,
mais tivo o demo que Eva;
e, señores, cando o demo
en forma de muller tenta,
y-ela con mazás convida,
y-o home pode comelas,
sempr' é coestion d' apetito,
d' estómago e resistencea,
porque a us sobralles unha
y-a outros tres non lles chegan;
pro ¿negarse? respondede,
s'hay vergonza, ¿quén se nega?
[p. 102]
Fora moi mala crianza
tanto hoxe com d' aquela.
Arrematarei aquí
das mulleres a defensa;
pois pareceme escusado
pasar tempo en defendelas
con outras razós mais grandes,
cando sei por esperencia
qu' hastra os que mais as atacan
son quen mais se chegan á elas. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas