Comecemos pola cidade de Sevilla. Esta cidade que personifica a imaxe
máis universal do espírito español pola variedade de súa riqueza
artística, o atractivo de súa fisionomia urbana, o garbo de seus
moradores e, en suma, con ese conxunto de orixinalidades surpreendentes
que foi dado en chamarse o "tipismo da España".
Poucas urbes poden amosar en seu conxunto de
monumentos tan singulares como: A Xiralda, torre almohada (árabe) con
Coroa cristá; o Alcazar, palacio mudexar, poboado de lendas medievais,
e a Catedral, terceiro monumento en magnitude entre tódolos templos da
urbe cristá. Sevilla tamén é o esplendor das festas taurinas, a plaza
de "La Mestranza", sempre iluminada pola memoria de Joselito e
Belmonte. Enfin, as máis famosas figuras da tauromaquía, así como as
do canto "jondo" e do baile flamenco. Se, a todo iso, se xunta
o encanto especial das súas tibias noites de primavera, as reixas con
flores, os ollos fulgurantes de súas mulleres morenas, a estampa
deslumbrante de unha procisión, a gracia sutíl da feira ..., entón,
teñese xa, a imaxe clásica desa Sevilla encantadora.
Neste conxunto panorámico da cidade, onde o
clima se conxuga con o ambiente e a luz, predomina o prestixio do río
Guadalquivir —o río grande dos árabes— do cal se dixo que é un río
"expresamente feito para Sevilla".
A Xiralda, que é a maior catedral do seu xénero na España, ten unha
torre exemplar que pasou a ser farol e guía dos horizontes sevillanos e
sonoro campanario de súas horas. Nesta Catedral, está gardada a
histórica Biblioteca columbina que foi o legado bibliográfico de
Hernando Colón, fillo do almirante Cristóbal Colón, entre os cais
destacanse exemplares únicos, con miniaturas, impresos raros e
manuscritos do descubridor da América.
Sevilla, tamén é a cidade xardineira onde subsisten os máis
característicos tipos de xardinaxe nacional e outras cuxo estilo se
transplanta dos mellores exemplares europeos.
Sevilla, tamén posúe fontes inesgotables de tipismo na diferenciación
dos seus barrios, onde a luz cría unha teoría de matizes e o aroma das
flores se transforma en un corpo real.
O máis típico e singular é o da Santa Cruz, onde se localizou
antigamente o "ghetto" ou xudaría hispalense.
Tanto na feira
como na romería do Rocío, coma en tódolos festexos locais, a alma
hispalense, sempre alegre e efusiva, irrompe no seu canto e na súa
danza típica por excelencia, é dicir, as "sevillanas". Como
cantigas, como cancións, forman un entrelazar poético, unha prosa
métrica realzada por unha música que se move en compaso ternario: A
canción, a guitarra e as castañolas. O taconeio e as palmas dos
asistentes para expresar nun compaso delicioso, suave e ao mesmo tempo
profundo, todo un mundo de sentimentos.
Do mesmo modo que as "sevillanas", a
cidade pródiga en calquer ocasión, sempre que se apresenta un motivo
ou sen ele, o canto "jondo" en tódolos seus estilos. Os
fandangos de Huelva, as alegrías de Cádiz, as "medias
granadinas", as serranas, as malagueñas, todo adquire categoria e
se revitaliza en Sevilla cando os seus "cantaores" e
"bailaores", ao compaso da imprescindible guitarra, xúntanse
á personalidade de súa fibra, de súa marca interpretativa e de seu
xenio total, en un todo harmónico.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas