BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Ando por estes camiños fondos e estreitos, cheos de codesos e silvas, dos lados os muros esbarrancados, no chan, vexo as pedras puntudas e roídas polo tempo e polas ferraduras das rodas dos carros de vacas. Aquí no outono, de tardiña, á raxeira co sol a rentes, nestes camiños por onde pisei e achanquei nas pedras, pisando en cada pedriña, arranrreandome, devagar, para non mollar os pés na lameira barrenta e húmida. Ando polo camiño abaixo, escudriñando dos lados, Os niños dos paxariños que un día foron meus amigos. Está chegando a tardiña, ando ben lixeiriño e fuxindo da sombra sen sol, sombra fría, insípida e sen corpo. Corro con medo deste camiño afondado, estreitecido. ando engoumado e só, por entre os fentos e muros altos, subo por entre cómaros, polo medio das xestas, oio o canto do grilo, vibrante, coa alegre melodía. Paso a vista polo agro dos peneirados, vexo abandono, súas veigas estreitas que mal cabe un corpo deitado, vexo: codesos, xestas, ortigas, acediñas e saramagos, outrora medravan: o centeo, millo, ferrán e patacas. Levanto os ollos ó Ceo, miro o Sol, non o vexo, miro a Lúa, está agachada, vexo moitas nubes no horizonte, sento no muro de pedra miúda desfeito polo tempo, limpo o rostro mollado polas bágoas do abandono. Meu tempo está muchando, ollo pola derradeira vez a paisaxe deste grande e verde agro da Terra de Montes, este val cheo de regatos, veigas, carreiros e cómaros por onde pasaron: pastores, labregos e misionarios.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega