BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Cando el volveu a mirala de novo, dimpois de moito tempo pasado por ter que correr o mundo en busca de algo moito soñado. Subiu as desgastadas escaleiras, abriu a porta da cociña pensando na sua adolescencia cando era feliz co pouco que tiña. Ela continuava triste e só, soia coma el ó mirala esquecida e deformada, deixándoo coa fisionomía postiza ó desimular a dor que o martirizaba. Dentro da casa un total abandono, o esquecemento dos servicios prestados a moitas famílias por centos de anos, na alegria, na doenza ou ó chegar cansados. A súa memoria, voltou no tempo e, con seus recordos flutuando mirouse a carón de todas as persoas que viviron nela, sufrindo e soñando. Parece que, dentro dela, algo o prendía, ¡tantas cousas boas de sua infancia! nai, irmans...Na corte as vacas bruiando, o capon no poleiro cantava con arrogancia. A casa continuava sola e moi triste, triste polo envellecemento da serventía de varias xeracións e polo abandono, mesmo asi, algo dentro dela a envaidecía. El, nas suas lembranzas de antano, unha mestura de dor e alegría ó ver cair as froles d´unha mimosa, no curral, cando o sol amañecía. A casiña, indefesa na sua melancolía, coas paredes, polo fume escurecidas, polo ranxer das portas e ventás coa forza do vento, están envellecidas. Na cociña, ollava os mobles esnaquizados pola espera, en silencio, de moradores, as uchas e lacenas, cheas de pó e sarro, unha triste soidade e moitas dores. Na parrumeira, un pote furado con tres-pés un cazo para encher as cuncas de caldo, unha gramalleira pendurada e un testo grande usado cando se facían as bicas no rescaldo. El, tomado polo desespero, grita un nome! o sonido morre na escuridade sombría. Grita outro nome, outro!...Ninguén responde a non ser o xélido silencio que respondía. A dor, oprimialle o peito e a respiración, o suor caille do rostro e a face empalidece diante dos espellos que reflexan a sua infancia e dos antergos moradores, a alma entristece. Mira máis unha vez a casa abandonada, abre a porta da corte das vacas, con calma, de repente, sai no terreo onde era a horta, non atopa nada, que dor, que tristeza d'alma. De cotián, poñíase a carón dela imaxinando ver persoas subir e baixar, ollando para el, sorrindo e andando, pé-ante-pé, cos zocos, a chaprear. En seu momentaneo delirio, pensou que vira alguén na ventá aparecer. escoitou unha voz a susurrar nos oídos ¡"non hai moita cousa que se poida facer"! A non ser chorar e rezar os mortos de seus ancestrais, el non máis podería sufrir, pois, incorporados a ela, paradoxalmente, están xunto dos seus corpos para pervivir. Na sua mente, el dalle o Sopro da Vida, ese conxunto indisoluble, entre o home e Deus, dalle personalidade con identidade e alegría da "Vida que desfrutarán alá nos Ceos". El, cos ollos rubios e cheos de bágoas, coa cabeza desnorteada pola emoción, vai saindo, as tontas, andar lento, pensativo, vai deixando para tras moita recordación. Casa, outeiros, montes, fragas e ríos da miña encantada Terra de Montes, cecais non poida olla-la, moitas veces máis, andar nos sendeiros e atravesar súas pontes. ¡Que tristeza en meus cansados ollos! ¡Que silencio no meu ollar e pensar! Cando procuro unha nova estrada ó andar, para ver, de novo, as estrelas a brillar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega