BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Todo o teu espacio, si, o espacio árido, Haveremos de remover, ti e eu. ¿Cantos sen fin diante de nós? Ese espacio modelado e aberto para a vida e tamén pra morte...sobre el, vivos e desnudos, sempre nos amamos. Xuntos, sin repouso, dous brutos que que se esforzan a sulcala a terra, para que a semente poida brotar como un desabrochar das flores que romperon en frutos Todo e toda a terra habemos de labrar, para que caiban as tumbas dos mortos- vivos que nunca morreron, entre árbores deformadas e edificios opresores. A terra xa está sementada, brotan as sementes, murcharanse as flores e os frutos poboaron de xuventude os ramos. ¿O que importa querer continuar se a curva da camiñada é imnacecsible? Aquí puxen contigo a miña alma. Aquí estou e estarei velando os teus pedestales. "Vexo" como medran a relva e as árbores que eu non puden plantar, pero, puden regar coas miñas bágoas, mesmo sin poder chorar. Agora é todo noso. Eles somos nós — ti e eu: Árbores, xardín e a aurora de fermosa claridade que prolonga o noso soño. Teus brazos continuan firmes, túa mente e túa alma axitada. Meu corazón dentro do meu peito e miñas mans vibran coa saudade. ¡Canto laboramos! Ti e eu. Continuarás coa tua camiñada ben medida, atravesando o deserto, que, mesmo escaldante e arido, con teus pasos frutificará.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega