v2vitorvaqueirotratadodoefemero004.html
O
día 16 de febreiro de 1997 Afonso Pires Oliveira da Costa,
natural de Padornelos, no país portugués de Trás-os-Montes,
viaxou até Xinzo de Limia para gozar do Entroido e enlevarse coa
marcha entolecida das pantallas. Presenciaba o seu galope
arrítmico, a pancada metódica das binchas, o repenique
impasíbel das chocas sobre os cintos, cando os seus ollos
enxergaron, baixo o albo disfraz, un corpo feminino que singraba
o mar da mocidade e que xulgou de estrutura prodixiosa.
Aproveitando un instante de repouso no rodopío da festa,
achegouse ao carón da figura e confioulle ao ouvido palabras
apaixoadas e perxuras, ao tempo que deixaba que esvarara, como se
se tratase dun xesto fortuíto, a palma da súa man sobre as
nádegas dela. Ela xirou a cabeza e Afonso tentou adiviñar os
riscos da súa face, mais só puido albiscar, tras da pantalla,
uns penetrantes ocos no lugar dos ollos e o vertixe baleiro da
boca. Cando a muller falou, a voz clara e profunda enfeitizouno
definitivamente. Sábese desde tempos recuados que a máscara
beneficia a confidencia erótica e Afonso Pires, agachado baixo o
proprio antiface, propúxolle á pantalla a cópula concisa e
inmediata. Con un aceno, ela aceptou, ao mesmo tempo que sinalaba
a rota. Ao chegaren ao leito a moza impuxo ao home a condición
de ningún dos amantes tiraren cadansúas máscaras. Aínda que a
el lle pareceu blasfema aquela petición, aceptou a proposta,
pois o mester do sexo aguilloábao. Xaceron entre lenzois de
liño amarelado, até chegaren ao desfalecemento. Sobre o leito
de amor, os homes apresentan pendor ao esquecemento de promesas e
obrigas adquiridas. Consecuente con esta liña de comportamento,
Afonso desposuíu aquel corpo magnífico, que xacía espido á
súa beira, da pantalla intocábel. Cando arredou a máscara da
face, apareceu baixo ela o rostro da muller -a súa pel
branquísima- de feitío exactamente idéntico á mascara tirada,
mentres se prolongaba no solpor sobre Xinzo un alarido inmenso
que os ritmos das comparsas afogaban.