BVG     Atrás    Índice de Páxinas

     No peito, o corazón era un cabalo indominábel atravesando cego planuras perpetuas. Como todos os mércores, na casa do arrabalde preparábase o home para incorrer no ritual de amores clandestinos. A súa amante non había tardar, pois conviran -se cadra inxenuamente-dende tempos antigos, que da pontualidade da comparecencia dependería que os encontros metódicos ficasen de por sempre envurullados no veo do segredo. Deitado sobre o leito, abandonouse e penetrou nun torbeliño louco que o fixo transitar dende o ensoño ao delirio. Lembrou execucións insospeitadas, sobre aquel mesmo leito, do acto do amor, risos e choros, deslumbramentos, arfadas e contendas que o levaran á fronteira da morte. A sua ollada transitou os recantos do cuarto, pescudou os espellos onde se consumaban duplicacións infindas e neles alucou a súa propria face, que o tempo inexorábel ía selando con sinais inequívocos. Desnortado entre os proprios pensamentos, non escoitou a primeira chamada da campaíña. Coa segunda, marcada polo sinal da urxencia, voltou á realidade. Ollou para o reloxio e roborou a hora, no mesmo instante que os sinos afastados dunha afastada igrexa comezaban pontuais unha serie de sete badaladas. Dirixiuse até a porta e, como cada mércores, abriu con afouteza, despois de executar unha ampla inspiración que o tempo convertira en acto sistemático e, de súpeto, o patamar, e o home de faciana perturbada e impregnada de zuna e a súa man tremente que termaba dun arma e o estoupido ecoando na parede, nas rúas, na cidade.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega