BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O cubano.

     —Vente pola rúa adiante, ou na vila, e non saúdan. Como se non te coñeceran. Os rapaces novos non teñen educación. Ti, aínda menos mal, aínda paras a botar unha fala cun vello.
     —Xa non son tan novo -contesteille.
     O señor Pablo riu. Claro, el tiña de obra dos oitenta anos, e eu ando camiño dos trinta.
     A min gustábame conversar con el, escoitar como razoaba. Estabamos na taberna cando dixeron pola radio o dun satélite que mandaron ao espacio os americanos, e o locutor contou que non había tardar en chegar un home á lúa. Como me viu moi atento, o señor Pablo sorriu, e desmentiu ao locutor.
     —Eso nunca vai pasar. Na lúa non hai aire. E aínda que deran voado tan alto, cousa que eu non creo, as cousas, o avión ou o que sexa, estouparía, ao se acabar o aire. Estes e os cregos non paran de inventar trapalladas. E a xente, as máis das veces, crémosllas.
     Vestía un traxe de pana marrón, vello, e moi coidado. Paseaba sempre co seu caxato na man, os andares estirados, rúa adiante. Non se sabe como facía para non encher nas pozas, arredar da lama do Monte do Alcoube, e ter sempre brillantes os seus zapatos de vestir. Na taberna descrubríase, pousaba o chapeu riba dunha mesa, e reviraba coa man as guías daquel seu grande mostacho branco. Case todo o mundo lle chamaba o cubano.
     —Debín ficar aló -díxome un día-. Volvín porque estrañaba a terra. Arrepentinme ao dereito. Agora estraño Cuba.
     Eu sempre pensei que volveu por causa da muller, aínda que el endexamais o mentara. Non sei por que, pero a min seméllame que era a señora Pepa quen peor se debía afacer en Cuba. El tiña o seu aquel de cubano, o mostacho e as maneiras. A señora Pepa anda decote cunha toquilla negra por riba dos seus vestidos escuros, como se non saíra nunca da aldea.
     Estaba rufo cando tivo que encamarse, e non consentiu que o levaran a ningún hospital. Morreu aos oito días.
     A señora Pepa pasou chorando a semana enteira. Non tanto pola doenza do señor Pablo, senón porque el non quería saber nada co crego. Entre ela e unha filla, que xa non vive na casa, argallaron para que un padre entrara no cuarto do enfermo a véspera da súa morte. Pareceulles que estaba agoniando.
     Co soniquete do responso, o señor Pablo acordou. Custáballe falar, pero seica se lle entendía ben o que dixeron que dixo.
     —Padre, faga vostede o favor. Eu non lle sei se hai algo despois, non estiven aló, aínda que máis ben penso que non debe haber nada, porque nunca ninguén volveu para dicir outra cousa. Atravesei o mar de mozo, pasei por mil e un traballos, Non lle tiven medo a nada. Se hai outra vida, xa mirarei como fago. Respecte vostede a un vello que quer morrer tranquilo, vaia facer o seu traballo onde llo requiran de mellor gana.

     A señora Pepa segue chorando a morte do seu home, e non para de rezar para que Deus non o envíe ao lume do inferno. Tamén chora polo desgusto de andar na boca de todo o Monte do Alcoube.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte

© 2006 Biblioteca Virtual Galega