BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Chuvia.

     —Que cabrón. E eu parando alí, no seu bar. Foi el. El e tres máis. Contoumo Faísco.
     —Moita fe lle tés ti a Faísco. Eu creo que inventa algo.
     —Que vai inventar. Foi el, con outros tres. Cabrón. Cabróns. Hai que ser fillo de puta, fillos de puta os catro.
     —Non berres tanto, que nos oen. Déixao, morra o conto.
     —Que hei deixar. Estamos traballando por alí, xa sabes, na entrada da zona vella, amañando un piso antigo. En fronte, un pouquiño máis arriba, ten el o bar. Tomamos alí as once, ou uns vasos, cando lle cadra. Eu non volvo. Que noxo. Avólveseme o corpo se o penso. Cabróns.
     —Non compliques a vida. Déixao morrer. O Faísco toléache a cabeza. Mira, botamos unha, man a man, mentres non chegan os outros para a partida. Pide unha baralla e outros viños.
     —Cabróns.
     —Fala máis baixo. O taberneiro está a mirar para nós. E tés detrás a Ricardo, arrimado á barra.
     —O taberneiro non se da de conta de nada. Nin sinte cando lle piden un vaso. E a Felipe, ou a Ricardo ou como raio se chame, abóndalle co seu. Non da parado de beber. Está alcoholizado.
     —Non me cabe na cabeza. Que haxa xente capaz de facer o que fixeron. Non sei como chamarlle.
     —Non fales a eito. Terma do que dis. Que nos están escoitando todos.
     —Aínda non saíra o sol. Fóronlle á casa. Había pouco que casara. Era novo. E eu tomando as cuncas no seu bar. E as once a diario. Falando con el. Que cabrón.
     —Acouga, home, non te deixes levar polo Faísco. Non che quero dicir que sexa mal rapaz, pero é moi testudo. Ten esas ideas na cabeza, e non hai quen llas quite. Vas acabar mal, como lle fagas caso. Ben sabes que non é a primeira noite que pasa na falcona.
     —Que terán que ver as ideas de Faísco. Non ten nome, o que fixeron eses catro.
     —Nós non podemos saber como pasou. Déixao estar. Pídelle a baralla a Xosé, pide outros viños.
     —Non o dou quitado da cabeza.
     —Es moi rapaz, ti, aínda que teñas os meus anos. Mira como chove fóra. Que aire vai. O vento abriu a porta do sur, a da beira do mostrador.
     —Aquí, no Monte do Alcoube, venta sempre. Aquí é como se nunca chovera no mundo, parece que non vaia escampar máis. A porta abrírona os nenos. Sempre a empurran, e liscan, para cabrear ao taberneiro. E o Xosé rosma. Home pequeno, fol de veleno. Mira, xa está berrando. Bota lume polos ollos. Se non chovese como chove, se non houbese tanta lama na rúa, o taberneiro pillaba a correr detrás da rapazada. Os cativos sábeno, por eso lle baten na porta.
     —¿Pides unha baralla ou non?
     —Foi no 36. No verán. Había pouco que casara. Era moi novo, sería da nosa idade. Deixárono teso, os falanxistas. Un deles foi o cabronazo do bar no que eu tomo as once a diario.
     —Tés razón. Aquí, no Alcoube, é como se chovera máis forte que en parte ningunha. Mira como bate a auga nos vidros.
     —Era un pouco curmán meu. Eu era moi neno, pero lémbrome de ter xogado con el á estornela. O corpo apareceu moi cerca da Ponte Mantibre.
     —Hate tolear o Faísco. Non sei que necesidade tedes de vos complicar a vida. Tés o teu traballo, e o Faísco un camioneto de reparto. Hai que ser parvo. Ter un camioneto coma o del, e ser comunista. Mira, xa chegaron, xa temos puntos para botar un tute arrestado. Xógame ben, a ver se lles damos un repaso. Non podemos perder.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte

© 2006 Biblioteca Virtual Galega