BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Formalidade.

     Non sei onde imos parar. Calquera día aparécenos preñada. E a xente calada, como se nada, os rapaces xogando cos fillos dela. Hoxe falei con Fina. A ver, muller, díxenlle, hai que coidar as compañías, temos a obriga de darlles unha educación aos fillos, xa que nós non a tivemos. E o teu Luís anda todo o día ao rabo de Xurxo. As rapazas, decote coa irmá, coa Licha. Deus sabe o que andarán a facer.
     Non me fixo caso ningún. Son nenos, díxome, teñen que xogar. Como se non maliciaran xa de cativos.
     De primeiro veu a nai, Aurora, a avoa dos nenos. A xente moito señora Aurora para aquí, moito señora Aurora para alá. Eu chámolle, Aurora, sen máis. É máis vella ca min, pero tanto me ten. Veu hai uns anos, ela e o seu home. Eu confundinme, pensei que eran un matrimonio normal, dous velliños cegos que vendían as rifas do cupón. Pero un domingo contáronme, á saída da misa.Ela tivera nin se sabe cantos fillos, de solteira. Traballara no barrio de putas, de nova. Casara había pouco, pois de arrimada no che dan o traballo de vender cupóns. Cegos de todo non deben ser, senón como se amañaban sós. Algo verán.
     Despois chegou Rita, a filla. Outra que tal baila. Con dous cativos, o Xurxo e a Licha. Sen home. Din que non traballou no barrio, pero ti a min non mas das, Ritiña, sempre máis enfeitada ca se foses a unha festa, cos labres pintados a diario. Traballaría nunha casa, nalgún tapadillo, pero da mesma cousa. E eso de que Xurxo e Licha sexan fillos do mesmo home, está por ver.
     Rita desaparece ás veces, unha semana ou máis. Din que vai por aí, detrás del. Irá traballar no seu, ela é tan puta coma súa nai. Aínda que fose certo, xa me diredes que xeito ten eso, deixar os fillos tirados, e ela de xolda. Ese home non ten máis que chamala, e Rita ponse a correr. Contáronme que van por aí, de paseo nun turismo branco, que paran en hoteis como se fosen matrimonio. Calquera día volve preñada.
     E por se foran poucos na casa, ven Ricardo, da capital. Fillo dun médico, dixo a Aurora. Un borracho, que fillo de médico. Que exemplo, para os nenos. Sentado no limiar da casa da mañá a noite, coa botella de clarete na man, bebendo, ou na taberna, se chove. Que familia.
     E no Monte do Alcoube todos caladiños, como se non fose con eles. Non hai con quen falar. Mira que dicir o que me dixo, a Fina, cando o único que unha pretendía era aconsellala, polo ben dos seus fillos. Dixo:
     —Non poderás apoñerlle que se meteran nunca con ninguén, ou que se negaran a botarlle unha man a un veciño. Repara en Rita. É a muller máis leda desta rúa de lama. Cando non canta, ri. Non coma nós, que non temos outra diversión que o traballo, tirar da casa e dos fillos, e agardar cada noite que os homes rematen a partida na taberna. Coidar de que non lles arrefríe a merenda, e quentarlle a cama cando os señores queiran. Rita é a única muller do Monte do Alcoube que fai o que lle peta.
     Meu Deus, o que ten que escoitar unha. Nunca o pensaría de Fina. Unha muller formal ten que atender ao home, coidar dos fillos, sobre todo educalos, e deixarse de lerias. Non sei onde imos parar.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte

© 2006 Biblioteca Virtual Galega