BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Aromas.

     A xeada encurtía a lama do camiño, as pozas recubríanse dunha tona de carambelo que estalaba coma vidro cando lle guindabas un croio. Xemía a herba do descampado, no propio Monte do Alcoube, alba de lazo, cando a tripabas. Ti preferías eses días de xeada. Dicías:
     —Vai moito frío, pero é moito mellor así. Que non chova, veñen tan limpas as mañás! É mellor sen vento, o vento arremuíña, da medo.
     Fuxías. Ías a parte traseira da traída de augas, arimábaste a un daqueles cubos de cemento, escuros de humidades. Desde alí non se vía máis que a terra estéril e a longa abóvada gris do depósito. Sabías da auga. Sentías baixo os teus pés auga e auga e máis auga, aquela poza subterránea, balbordo espeso de auga que foxe por tubos grosos, que chega ás billas das casas da cidade. Ás vosas, non. Vós, case á beira, iades á fonte, ou tiñades pozo. Falabas só, cando te agochabas detrás dun daqueles cubos da traída de augas do Monte do Alcoube. Dicías:
     —Non teñen lama no camiño, onda as casas da vila que limpa miña nai. Poden andar sen mirar para os pés, non se enfouzan. Hai moitos nenos na rúa, xogando. No Monte do Alcoube non somos máis ca tres. Se te enfadas con un, xa tes anoxado ao outro. As nenas xogan soas. Agora estarán saltando á corda, diante da casa de Licha, en fronte de onde senta Ricardo.
     Fuxías tamén polas leiras e polos campos da contorna. Apampabas, en calquera esquina, ou buscabas chatarra. Anacos de ferro vello, chumbo, aramios de cobre. O cobre era escaso, era o máis pagado polo chatarreiro, aquel home seco e triste, con traxe de mahón luxado, que aparecía calquera día co seu saco de estopa ao lombo, con ollos, enrugas e saco da mesma cor do ferro que ti atopabas guindado nas leiras. Só o viches rir unha vez, cando lle preguntaras o prezo do ouro. Non, non riu. Foi a penas un sorriso. O chatarreiro cheiraba a ferro, non coma ela.
     Ela pasou correndo lixeira, como esvarando nun soño, un día de xeada, sorteando as pozas, cun vestido curto, branco coma a neve. Sorría. Nin mirou para vós.
     Estabas xogando ás illas, íaslle gañando a Xan. O seu cravo longo espetábase mal na terra. Avanzabas, Xan case non tiña barcos.
     Ela non era do Monte do Alcoube. Nunca soubeches de que casa viña, nin a onde ía. Deixou un aroma fresco no ar. Corriches á casa, contáchesllo á nai. A neniña, da túa idade. O aroma. A suavidade. O vestido. Túa nai riu.
     —Ti oles moi ben, -díxoche.
     —Non é certo. Nós temos sempre ese xabón redondo e rosa, só pola festa mercamos o cadrado e verde. Pero non recenden coma a nena do vestido branco.
     Túa nai riu.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte

© 2006 Biblioteca Virtual Galega