BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Xogos.

     —Veña, xogamos, anda.
     —Non sei a que xogar, de dúas. Se ven Licha xogamos á corda.
     —Anda, xogamos a algo, ti sabes. Inventa algo. Abúrrome.
     —É moi pesado, ás agochadas de dúas, nunca das atopado á outra. Xa sei, ponte cara á parede, non mires. Tés que adiviñar quen pasa.
     —Como vou adiviñar, se non vexo.
     —Pero dígoche cousas, e ti adiviñas o nome.
     —Facemos do revés. Dígoche eu as cousas e ti poste cara a parede.
     —Daquela non xogo.
     —Sempre teño que perder eu, por ser máis pequena, ti es unha abusona. Está ben, póñome cara a parede.
     —Agora hai que agardar. A ver se pasa alguén.
     —Abúrrome.
     —Non mires, así non vale. Se acertas, quedo eu contra a parede. -Ven xente.
     —¿Un home ou unha muller?
     —Non cho digo. Anda de presa.
     —Pero así non podo acertar, hai moitos que andan de presa.
     —Leva unha saia-tubo.
     —Xa sei, é Rita. Cun xersei moi vermello, unha saia tubo moi apertadiña. Recende a xabón de olor, as medias son como as de cristal, pero máis grosas, non visan case nada. Son máis bonitas as que pon mamá os domingos, a pel das pernas vese finiña, lisiña-lisiña, coma seda. Rita vai correndo á taberna por unha botella de viño para Ricardo.
     —Ti miraches.
     —Non mirei. Agora quedas ti.
     —Es unha trampona.
     —Que non mirei. Xúrocho. Veña, queda.
     —Está ben. A ver se non tarda en aparecer xente, senón tamén me aburro.
     —O xogo inventáchelo ti. Agora tés que aguantar.
     —Pero non pasa ninguén.
     —Cala, ven xente, non mires.
     —Eu non fago trampa coma ti.¿quen é?
     —Un home alto.
     —¿Leva bigote?
     —Non cho digo.
     —O señor Pablo é alto, leva un mostacho revirado, branco, di papá que o deixou en Cuba, que era moda o bigote revirichadiño en Cuba cando o señor Pablo era novo. Vai moi estirado, co caxato, moi serio. Cheira a tabaco, e sempre fai chic, chic, sen abrir a boca, e móveselle o bigote enteiro. Ricardo tamén é alto, leva a roupa máis desamañada. Cheira a viño.
     —Tés que dicir un nome.
     —Non xogo máis. Ves, é o señor Pablo.
     —Non xogas porque perdes, así non vale, inventas un xogo e despois paras.
     —É moi aburrido. Falamos da xente. Falamos de como cheiran no Monte do Alcoube.
     —Os nenos cheiran a neno, as nenas, a nena.
     —Non sei como nos diferencias.
     —Porque cheiramos diferente. Se te achegas a Xan-Xanzón, cheira a bravú. Se te cheiro a ti, recende a pel de nena, que non é igual.
     —¿E a señora Xoana?
     —A señora Xoana cheira a vestido negro, a boca sen dentes, a auga do pozo. O seu fillo cheira a terra, e o seu home cheira moi raro. Será porque é paralítico e ten que andar cos bastóns. Chéiralle o alento a medicina, e a roupa a cousas húmidas.
     —Rita recende ben, sempre bota colonia.
     —Mellor Licha, cando non bota a colonia da nai. Recende a nena limpa. E mamá ule moi ben, menos polas mañás, que cheira a cama revolta. Os homes cheiran a calcetíns. O peor cheiro de todos é o da taberna. Cheira a acedo. E os homes, alí, todos grandes, petando na mesa cando xogan ás cartas, e xurando a berros. Os homes, alí dentro, cheiran todos igual.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte

© 2006 Biblioteca Virtual Galega