A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita da terra. O rumor do distante. Terceira parte

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia009bb.html

XI

O vento muda as páxinas do pasado, do que vexo e digo.

A palavra antiga dorme o sono da Pedra Xacente desce muda sen
          voz, a cegas recoñece o Corpo que digo e calo.

Na distáncia fala do ser en que me recoñezo. No Torreón dos Andrade
          camiño e non camiño, sigo as pegadas das sombras de antano.

O corpo do Distante, ermético Pontedeume garda a escondida memória,
          escrebe as suas paredes vive tamén no escrito.

A branca luz do dispois no seu morrer demora-se sen se atopar.
          Non estivo nunca.

Camiño e só alcanzo o que soño e olvido. Un ceo de nubes beixa
          a frente os lábios de Guenevra.

Terra de pensamentos cóncavos, baixo soportais de luz penetra
          a sombra.

A noite de Evadne vén desandando para o albor. As árvores
          adormecidas esta primavera abrollan.

Murmura a mañá o teu nome no ceo, penetra en min, deshabita-
          me, desliza os seus paxaros, o teu latexo de luz íntima.

As follas agroman son desasosego. A vida imortal da vida sosega
          nas asas do vento.

A névoa augura o cercano e todos os signos corais da memória
          e todas as figuracións.

Ultimas as sementes da sombra despertan e ti creas o espazo,
          neste dia de abril e penso este regreso camiño de Betanzos.










Andel



     Declina o sol xa regresado. Abre a luz a tua entraña
     viva. As maos estendidas abertas ao tempo, a unha outra luz,
     fan-se corpo desnudado. A duración da transparéncia
     A melancolía do mencer mantén os ollos os abertos. Non digas
     o latexo, olla o Rostro da Chuva. Non digas nada.



Baxoi



     A chuva tende-se apracível nas herbas do rio a nos pensar
     Criatura de reflexos creada do pensar. Matinal auga
     de branco cachoar, espella a Ponte Ferida, húmida cintila
     as palavras que se forman corporais. Entro na brancura
     do xemido como se a voz non poidese dicer este abandono.



Miño



     Escoito lonxíncua a canción do pescador. A primavera
     camiñando pola rua vén, construe a sua casa. A escrita
     da história esquece o seu nome, na liña da praia
     envolve con nitidez abstracta a liña do mar
     envolve e nos dedos esquece a memoria dos sentidos.











XII

Escoito voces lonxíncuas. A memória da améndoa envolve
          nas augas do Mandeo e do Mendo é lugar
de soa transparéncia, é o corpo onde nada morre.

Vai-se facendo só materia soia, cinza da noite incinerada. Maio chega
          co seu dia sexto acolle-se no regazo da Virxe do Camiño.

Canta o merlo e estou só. En van busco a Parsifal: a miña sombra
          errante.

Levanto as maos para tocar as estrelas acendo -as ao nada desta noite.

Penumbra iluminada, o recinto último desta hora acolle o murmúrio
          dos rezos.

Como unha mao indolente, soñadora a tua macia xeometria como
          unha sombra, na fronteira da luz vai para outra sombra.

Entras na mudez dos rostros, no seu nocturno e pálido reverso. Dormen
          as campás.

O son de antano silenciosamente desaba noutro instante desvanece.

De moi lonxe veño da espiral do tempo inexorável.

Vou pola Ponte Vella, o seu rosto agretado olla-nos e non nos ve
          como cego escultor.

Os arcos espellan-se no rio, son lua crecente co seu ollar máis doce.

Pasan andoriñas e vou camiño de Bruma.










Limiñón



     Vou polo teu van como por un rio. Ollo para lonxe. Camiño
     o medio-dia. A noite esverdeada está dentro do Mero,
     como a pedra cai na memória húmida do rio. Dentro da ollada
     de cada froito está a melodia antiga que amo e todo
     me regresa á súa orixe. Cain as flores das acácias.



Carballal



     Xa ninguén recorda a tarde lenta. Cálida a chuva olla-se
     no cristal dun soño, no ollar dun ceo rasante onde non
     hai ninguén. Nada do que fomos seremos: Imaxes in-
     descifráveis que non cambian, que non deben ser ditas, rotas
     borradas imaxes ausentes que non parecen lembrar.



Presedo



     O sol mostra-se cobre-nos de doirado orballo.
     Desde o siléncio piñeiros e castiñeiros tornan máis evidente
     a soidade. A sua silueta ven camiñando cara min
     sei da sua ollada turba de mel. Digo un nome
     xamais pronunciado, mais ninguén sae da sombra.











XIII

Ven de nascer o dia, lava-se como quen nasce. Cresce, eleva-se
          no invisível, leva-nos.

A escrita posivelmente extinta neste decimo-quinto dia
          é o que de nós ficará.

Quen me separa de min en Buscás. Cubro-me con densos lenzois
          de orballo.

Acompaña-me a lua. A noite fala á noite. A aurora soñada será
          o soñador .

De cálida luz limón, a cor será ceifada flor a flor. Nas gotas de auga
          que recollo, cintila a primavera. Bebemo-la os dous.

O mundo reenxendra-se nas cousas non ditas. Reenxendra-me
          onde nunca tiña estado.

Por secretos camiños desperta a noite de negra seda no ollo da rula
          e na nosa mao fai-se soidade.

Vou deixando tras de min a voz que, diante miña, na memória
          do camiño, escoito.

Na escura matriz onde estarei defendo-me do Home Salamantiga.

A esta noite con balsamo humedezo, a sua pel animal. A estrela
          fulgurante disputo a un deus, vestido de húmidas nubes.

A chama do bosque consome o seu esplendor de auga viva.

As árvores imobeis ollan cun sol nas pupilas o noso camiño interior.
          Entre os meus lábios, un lírio aberto e un espello en preamar.

Camiño de Compostela no quinto mes vou, sobre alfombra de cinza.










Ponte Vilariño



     Prosigo só o meu camiñar. Entras na noite como en ti
     A hora azul, respira é un poema breve e tenso
     e na auga fai-se noite e o rio no mar lento. A mañá, hermético
     oráculo, enxendra o meu camiño e toda noite que virá.
     O vento cos seus pés descalzos anda un primeiro arco-iris.



Poulo



     Celeste a tarde segue-nos até esta tarde cos seus vivos
     e os seus mortos. Toda a chuva cai silenciosamente,
     nas follas crea, entre dous siléncios, a forma do dia, cun siléncio
     de humido rostro crea o sol e a lua que hai dentro do xasmin.
     Estou, son o visíbel e o pasado e o porvir.



Ponte Pereira



     O ceo revoloteia arde as suas mapoulas. No iris
     das sombras busco o Segredo, nos teus cristais de rio busco
     a imortalidade. Anxo era no seu voo o dia, alto e calado
     rasga a pel do ceo. Apenas sei pronunciar-te e transformas-te
     nun punto fixo da memória, na palavra que é sensación.











XIV

En Tui escoita-me o rio onde nasce a Muller Mariña cal sexa
          o seu nome.

Chuva miúda de primavera atravesa a visión, construi a cidade, é o teu nome.

A lua mingua, ilumina a Catedral no vixesimo-cuarto dia,
          garda imaxes procesionais nos seus ollos vacios.
Pintamos en azuis de seda o sosego das casas onde nasce o limoeiro.

O martiño peixeiro súbito mergulla. Cubro-te coa miña vida
          e as suas nubes altas.

O teu camiño sonoro baixo a ponte sobre o rio , agarda-me
          co seu silente ser.
A luz despertada e aqui, no meu andar agardo, na via romana.

Para que non te vexa o verao reaparece a palavra presentida.

Como cálido espello as andoriñas esvaran as augas,
          o seu delgado son.

A lua de Maio confesa-se ao rio que xa é do mar coas suas figuras
          silenciosas.

Entro ao camiño vaciado de si, imóvel. As árvores da praza asombradas
          de paxaros.

Á porta da capela ves ti a ferir-nos de harmonia cos máis cálidos
          soños e todo cesa e emudece no seu imposível.
Gota a gota cai a noite longa, volve-se claridade: o inasível da camelia.

Coas Fillas do Mondego choro a morte escura de Antigona, na sua
          desamparada fermosura.

Es lugar onde se encamiñan, moitedume, as cores, cobren o chan
          as pétalas do limoeiro.

Sinto o sopro perfumado da primavera ainda xoven. Ir ao nascer,
          ser apenas un breve instante:
Esta terra a máis bela e certa da que parto camiño de Redondela.










Vincios



     Envolto no siléncio regreso, hoxe é posível
     un ceo branco de nubes que non comeza nen acaba: Só escrita
     da terra. A tarde é un anaco de noite amañecida.
     Camiño como sombra errante, entro no infinito da historia,
     digo-che con palavras breves cando me sais ao paso.



A Capela



     As volvoretas parpabrexan, bañan-se de luar, veñen
     nos pregues do dia aos teus cabelos. A melancolía dos degraus.
     A imaxe, policromada non lembra o meu nome,
     protectora de camiñantes, humedece o meu ollar, deixa fluir
     a vida, o camiño latente en toda sombra e signo.



Ponte das Febres



     Nas marxes deixas tan belos recordos e lágrimas nos ollos
     das nubes. Non ser do rio senón a sua cor esmeralda.
     Ali, onde a ben regada terra, es memória
     da destrución do tempo que contés interior. A alma miña
     coa sua máscara de porcelana branca doe-se dos teus espellos.











XV

No peto de ánimas o azul, nos ollos sentes a escuras, en siléncio.

Co sol poente, o paporroibo regresa á vida despertada, o canto alonxa
          do pensar un soño que fai sentir de cristal o corazón do home.

Abres ao mundo outra a tua porta, entro ao que non está. Veño
          ser no infinito que ensina a ouvir outra a voz e só é o seu eco.

En Redondela o teu ceo finxe a imposível melancolia. Na fonte,
          diante da vida grava o seu ser o terceiro dia deste mes
é por sempre tempo escindido.

A tepeda estación despreocupada paseia polas ruas, tece
          a sua traslación.

Grato e lento o Maio desta estación. Descansa o vento nos canavais
          aniña a tristeza deixa fluir a vida, á sombra dun paxaro azul.

A luz como fina chuva imita un vento a vir desde o olvido
          e entrar ao tempo sucesivo e ser un só instante.

Posterior ao Tempo ollo unha nube que paira. Chuvas de primavera.

Fértil a chuva lava o noso destino, responde á miña pergunta
          mansamente lava a terra.

Verde é a cor do teu canto. Só a terra é no teu viver
         enteiramente soa.

Leo o Livro do Desasossego, a sua escrita libera o transcorrer,
         alonxa-me, coas suas azas camiño de Pontevedra.

A noite é bolboreta que nasce e morre que foi tarde e mañá.

Non chegar é encontrar o que me falta para ser.










Rande



     Brancas nubes esconden o sol do agora e aqui nas follas
     dunha camelia. Xunto á auga, debil son a imaxe do soño
     veste-se co rocio. Xa é meio-dia nas marxes. Chian os pardais.
     Ah a mudez do soñador da vida asolagada, secreta contas-me
     a história, a sua iminéncia que polas feridas entra dourada.



Catapeixe



     Podo escoitar a música de seda das nubes preguizosas.
     Os ceos altos altos e branco-azuis, non se repeten duas
     veces na estación que enxendran. Nascemos dun mencer
     de macia luz, somos o posível do imposível. Camiño e penso
     vou cara a aquela claridade que longamente regresa.



Cesantes



     Adormece a terra, entre a bruma e o dia avanza e quizais
     non volva nunca xamais. Do ceo caen cores ausentes. Das nubes
     caen bágoas para estes ollos. Polvilladas de ouro as horas
     dun tempo onde todo está calado e divide o presente
     con lenta fractura. As aves de regreso á morada púrpura.










Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega