BVG Atrás Índice de Páxinas |
A escrita do silencio-Antoloxía persoal |
||
A escrita da terra. O rumor do distante. Cuarta parte |
v1cesareosanchezantoloxia009b.html
XVI
A cidade, dourada polo sol, entardece con claridade de canción antiga.
A palavra sementa entre as ruínas, pedras, nomes, capiteis.
O siléncio recolle da historia ecos dun mar antigo, imperceptível.
Como antiga carícia Pontevedra respira, nas miñas mañás frias, algun
recordo que me espera, co seu secreto, vestido de branco lenzo.
Maravillado son na Peregrina e digo-a, con coita da miña chaga,
cando volvo solitário cara o norte para insculpir o nome amado.
O sol cai no confin coa sua fina poeira e sinto o negro siléncio
coa boca manchada de estrelas.
No Convento, habitas próximo do azul do mar. Sustrais
á soidade unha gardenia, poñoa nos cabelos do Poeta.
Ten pintada a rosa dos ventos no peito e o vento do mar e o vento
norte.
O seu verso é o noso destino. Na pedra xacente en néboa azul, xaz
a noite vaciada e tanta luz.
Sentome no borde do camiño. O perfume das lilás.No alén,
a madrugada nasce á sombra do soño que son.
Pola Ponte do Burgo, infindáveis as águas de regreso ao seu
Pais Infindo, busco a Ifixenia.
No camiño cai unha palavra, duas, no Rio Lérez cai un recordo,
pergunto-lle aos seus aneis a idade do rio.
Leva nos ollos o recordo do mar e cala e corre cara o Leste.
No teu sentir orixinario, acobillas o ir e vir desta memória.
Camiño de Caldas de Reis no mencer vacio nasces.
Santiaguiño do Burgo
Desde dentro da luz, o dia madura na espiga do millo
os seus amarelos e o acio de estrelas é froito de luz e soidade
Desde o profundo damonos. Neste lugar
sen sombra, aberto ao crepusculo soñado na flor
e na árvore. Maio nasce das transparentes gotas de chuva.
Mosteiro de Lérez
Ollo as brancas nubes na mañá adormecida. O rio
anuncia proxima a cidade. Subo a escaleira procesional.
O Inacabado contén no seu interior, enviso o claustro.
Xuño tece o tempo prateado. Entre un paseio
de acacias o siléncio mede o que me falta deste tempo.
Pontecabras
Imutável a água dos regatos espella a lua de antano. A miña
sombra segue-me, pode enxendrar no meu corpo, outras
formas de soidade, no leito escuro do olvido.
Busco a pegada do Invisível, de ollos castaños. Bebo na fonte
que verque os seus orvallos nos ollos ainda cegos do verao.
XVII
Veño das terras do sul, cálidas as ondas lembro-as amorosas.
Sigo o camiño até a Ponte.
Dou-me e pos-me a salvo do crepusculo, levas-me ao teu Destino
onde me aconpañan figuras descoloridas.
Nos teus pasos detida a chuva e os lirios abrense preguizosos,
humidecen o teu rostro.
Pola ponte romana transitan as sombras dun povo de sombra.
Lento entra o veráo no teu ser.
Busco a claridade no camiño nocturno, chega camiño do mar
a nos buscar, ao longo desta noite.
O dia vixésimo primeiro, nos dous rios, caudaloso baña-se
mensaxeiro do deus, nas palavras do meu nome .
Sempre a chegar no sexto mes traio un ramo de salgueiro
e unha soidade e un luar.
Camiño paralelo ao rio que me di entón o canto do seu abandono
camiño sen atravesar o que cambia, o nuo e perdurável,
as entristecidas flores que saben de Safo.
Na distáncia brancas nubes que endexamais existiron.
En que Nada invocas a noite de longos cabelos de chuva,
a noite a te cair até o van.
A claridade interior da historia vai facendo-se raiz, revoloteia.
Ollas, púrpura no vacio azul.
Non cabes nun lugar es Caldas de Reis. Estás camiñamos como se non
soubeses que por ti paseaba e que me seguen tantos a Pontecesures.
Un cruceiro na névoa que ti fuche, canto tempo no claror que es e os nomes
e as cousas do deus.
Bermaña
O vento rasga o ceo malva, doen-me as augas transeuntes.
Cruzamos a ponte para subir ao lugar. Amamos na luz
ferimo-nos sen nos querer ferir, como se fai o dia
cando se fai no declinar do dia. A meia-tarde axoenlla-se diante
da Dubida Escura, neste meu viaxar cara dentro do ser.
Cruceiro
A noite fica solitária ensimesmada no recordo. A vida cede
dá forma a outras noites, a outras vidas. As nubes silenciosas
beben nas fontes eternas do azul. O camiño é o antano
e o atallo. Pola vereia vai-se o tempo, como o siléncio vai-se
entre os dedos como a neve vai-se, como o tempo cheo de ollos.
Gorgullon
O vento regresa do horizonte lá lonxe desce sobre a terra
unha nube de algodón. Contigo vivo, non sei, recebo
sensacións onde están, equívocas. Encontras-me encontro-
te e verde é esta Terra e intensamente. Misterioso encontras-te
fechado a toda luz. O non visível fai-se cando es ti o elexido.
XVIII
Xuño ouve-se en Iria Flavia danza entre aromas de incienso,
oferenda-me os seus verdes luminosos a oliveira.
Alimentas a chama do anil. Á sombra dunha pereira en flor,
vai o corazón, volve á mocedade.
Nomeo a Raiña Loba. O teu ollar onde estivo, onde o teu corpo
ebrio de vida?
Nomeo-te e non es ti. Os Dous Rios brillan coma pano de prata.
Ah como estás lonxana. Á sombra da que foi fermosísima
o dia camiña con pequenos silenciosos pasos leves.
Recoñezo-me na paisaxe, bañada polo rio que meceu salgueiros e moeu.
O rio, que entra nas augas do rio e soña o dia duodecimo.
Sosegadamente as augas vogan para o distante.Envolve-me a tarde.
Ollas-nos desde o olvido do soñar desde a sua profundidade,
a escondidas do insondável.
Vives o futuro que te enxendra, na palma da tua man: o eterno
presente no eterno pasado.
En voz alta, a dor de non ter toda a luz da terra ainda nua, di-me
que non ven dos soños cos froitos nos seus ramos.
Camiño de Compostela extingue-se esta hora, entre a morte
e a vida é o ser do verao.
A creación en desvelo, nasce ao noso tremor.
Vexo-me lonxe da Casa de Arriba onde estan os meus soños
da infancia.
Débil xa o sol é intimo ser, nasce-nos a luz e a oscuridade, e eu sigo
o Camiño sonolentamente azulado.
Rueiro
Vas partir ao nascer do sol. Buscas outro ser noutro corpo
de descoñecido rostro, de negras pupilas.Todo sereia, cesa todo
o que ven desde a raiz do escuro.Vence-me a luz envolta
en tanta luz e anda e treme o ancho mundo. Os teus soños van-te
abrazando impenetrável, misterioso, comigo camiñas eternamente.
Escravitude
A mañá imortal vestida de broslado satén, levo no sangue.
Colleito na terra miña, sombras dos ceos que o tempo
esqueceu. O Templo Barroco é pó dourado de tristeza, que pasou
através dos ouros que fundaron cores, que viñan
do mar. A sombra do corpo xaz na busca dun lugar.
Mahia
Nunha nube o dia luminoso. O camiño tende-se como rio.
Grava pegadas indeleveis, no mais antigo recordo,
como se gravan voces, ali onde está o teu nome. A longa dor
de Xuño, reclina a sua meixela na mañá violácea,
Minte o absoluto. Na sua opacidade, revela o dia o seu rostro.
XIX
Tres veces a chuva chama á porta, dispois, siléncio. Polo Camiño
chego a Feces de Abaixo.
Un signo xeométrico: A diadema da lua. A vida na maxestade
das mañáns busco o alén maravillado.
Cruzo a raia e regreso, son Ulyses, gardo o lugar por onde atravesar
o rio pequeno, nas poldras do lugar de Muiño
é o noveno dia do sétimo mes.
O reiseñor volve e volve e non cansa . Con leve voz as flores no vento
extraviadas, na hora silenciosa.
Un gris un branco neboeiro en min calan, a forma aboia polo Amplo
alagándoa, das-me o crepúsculo un fio de sombra ou leve
lámina dourada.
O movimento da imovilidade bañado en luz de lua das-me
coas tuas man
A eternidade é o siléncio reina arredor dos pensamentos, é roda
do muiño.
Todo arrecende e ve e envolve o instante ao século o minuto
á hora futura de fina escama prateada.
A agua bebe na sombra e collo unha violeta e parto cara Verin.
Abre o dia. Amañece na branca flor. Como un enviado do senfin.
Como un deus de orballo abre a estación, abolido o tempo
abres cunha mao a mañá.
Mistura-se o perfume, embebeda-se de rocio, limita todo sentido.
Vaqueria
Lenta mañá de ouro, vagalume de luz, eterna-
mente fecundada. Cun rumor de asas, incesante brota
o creado desta clara mañá de verán, chega coa sua luz de veludo.
Atravesada polo murmurio da fonte, toda a intimidade
do ámbito, nesta hora sen vento. Todo é escrita e tránsito.
Bigodé
Que longa espera na flor do millo, delgada
a sua soidade. Baixo o humus do ser demora-se no meu corpo
o dia, deshabitado ainda. A terra repete a miña voz na sua
rumorosa de sombras. Escoito a seca voz do camiño
e os seus catro puntos cardinais. Ah a pureza do ceo sen nubes.
Mandin
A fonte bebe o iris das gotas de rocio. Un grande siléncio
encontra aqui o canto que o conten.
Como un deus dormes desde sempre, calas como cala
a noite para sempre. O tanguido das campás, este siléncio
ven a min na soidade do peto de animas.
XX
Busco un tempo como meia lúa turquesa onde as formas nascen
da Auga sen forma ainda que non da a sua presencia.
O meu camiño vai paseniño e escuro. Nas mans palavras
aprendidas cremos ler os soños os primeiros, os últimos.
Sen ninguén antes de morrer ollamo-nos no riso de Aquela Muller azul
e poderemos xa crer-nos no seu ollar.
Intimo, co seu aroma acaricia-me o vrán último vai coas suas
roupas poirentas, con lento paso camiña
Todo é transito. O rostro pergunta por min e son Tiresias,
e o espello non responde e aparecese desapareces.
Vestida de azul non ten limites a noite de Verin.
Está do outro lado da eternidade a Torre da Chuva e nada senón
o siléncio permanece.
Nesta xornada parto a Xinzo da Limia Da mañá contemplo as formas
na sua pureza
O ceo ten un azul matinal e nubes brancas, rozan as ponlas das árvores,
rozan a frente da noite.
Do teu costado violeta nascen as vides. Inclina os seus pes rosados
a mañá da historia.
É cada parte no limiar da noite e a totalidade da sombra. O camiño
sostén a miña pegada na terra.
As Tapias
Unha luz trémula perpetua, un tremor no ar. O azul
ao borde do estanque baña-se. Cautivos das flores
vestíamos as nosas roupas malvas. Ninguén sabe onde
foi o eremita, a sua presencia, onde a Imaxe pura
do aillamento. A cigoña é o reverso da realidade.
Albarellos
Dentro da palavra montaña a montaña eleva-se.
O dia perde-se entre o martes e o mércores.
A luz eleva-se, a porcelana do dia acalma o sen-luz
do mundo. Recollo violetas. Ensimesmado o vento fai-
se plegaria, mostra-se palavra primordial, de cabelos loiros.
Os Bidos
Todo brilla todo apaga. Ficamos na hora transparente
no seu só centro dormida, nua no xardin onde unha man
colleu unha folla de albahaca. Nun soño nasce acaso dun soño,
enxendras a forma que segue a existir nun eterno monólogo.
Chuva de verán. Todo camiña, decorre, fuxe.
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |