BVG Atrás Índice de Páxinas |
A escrita do silencio-Antoloxía persoal |
||
A escrita da terra. O rumor do distante. Quinta parte |
v1cesareosanchezantoloxia009g.html
XXI
Rente do chan unha nomada fosforescencia no borde do cántaro
da auga.
En Xinzo de Limia permanece por uns instantes a inexistente lua
con aquel seu sorriso iluminado transparente.
Curva-se o vento na noite de seda enmudece
no Rio do Olvido, olla pasar, volve corre polas sombras dos soños
Esquezo o meu nome, memoria de soidades e son o Rei Pescador.
Chega un perfume de ervas namoradas e o que é fora e o que é
lonxe e busco.
Ecos mudos de música como a voz da auga recén-chegada do amor
como a soidade do deus.
Non me atrevo a avanzar nos meus pensamentos e fico imóvel .
e o vacio e a plenitude.
As campás da chuva gravidas de tristeza despertan-me. A mañá
ao despertar soña antes de te contemplar.
As nubes pairan brancas e pálidas son pruma de rula. Un relo
de néboa bate o grande sosego rente á vida
pulsa o Grande Siléncio.
Chamámolo, máis non agarda o camiño, coa sua voz, recita-me
a memoria dos dias de xullo
Fai vinte xornadas que partin, e vou camiño da Cidade de Antioquía.
Na fonte crescen os dias e o canto da rula pousa na xanela, a lua
pura e cinza.
A vida, a nada, a divindade é o sangue das sombras. Son
a tua creación:
A mañá primeira: da que vexo sair unha volvoreta azul.
Ando a desandar por sempre meu o camiño.
Couso
Todas as voces, voo sen asas, fugaces no seu ser visível.
No muro do tempo, a tua luz ten unha ferida aberta
através da que pasan os dias os anos. Vexo os rostros diversos
da miña idade. Vexo o meu rostro, que non pasa,
entre os homes. Demora-se a tarde sen rostro nas cerdeiras.
Sandiás
Imóvel baixo o Ceo de Onte, fora de ti ou dentro, pola escada
fas descer a noite de hoxe. Unha flor inumerável
ou transparente margarida desfolla encima de min as suas sílabas.
Desce a noite sobre a Torre Derrubada como nube
de pétalas negras. O camiño extingue-se crea o siléncio.
Lagoa de Antela
Só camiño só seco fondo lamacento. Coas miñas mans vacias
creo o pasado dunha garza parada na Lagoa Vacia, creo o ceo
como cóncava mao e a sombra do home.. Non ten forma
noite da Cidade Sumersa, só alma as presenzas dormen.
Invento o futuro. Dou unha lágrima para a tua sede.
XXII
A mañá de Allariz vai e ven na mañá clara do rio Arnoia.
O verán cala en mel é labio que beixa a Raiña Adormecida
e, nas follas das árvores, a sua infancia le as letras
que este dia último de Xullo debuxa.
Recordas o que o vento borra. Lembran as flores da amendoeira
un antigo soño, derraman sobre min as suas pétalas de neve.
Desde o teu cimo de Castelo Prohibido ollo-te e na amapoula
do olvido dormes.
O dia, a hora abre o seu marfil á dozura do ollar. Só te alimentas
da límpida luz, do nome que es ti.
O nome teu das cousas que se moven no limite e poden morrer de non
hachar mais luz nos teus ollos
A terra repousa tendida na infinita lonxitude da tarde dorme a sua cor.
A tarde di-me a voces todo o que eu penso: O ceo non é o ceo
é un ceo de porcelana azul povoada de voces,
vacias como cunchas abandonadas.
O dia reborda de luz, de sons como reborda un xarro demasiado cheo.
Vou e veño a Xunqueira de Ambia, é vagamundo o bris nesta quietude.
Avanzan os minutos o milenio. É dia benigno e indeciso o dia
como de hai séculos.
A chuva volve ser brillante espello a crebar en mil que foi.
Pasa a chuva, retes-me no teu ollar transparente e vou camiño
de Ourense, é melancólico o meu lento camiñar.
Roiriz
Xaces no vento misturas o teu sorriso a un corpo
de profunda luz. Xa nada pode estar escrito sen nubes:
O tempo das pombas e o Ceo Vacio de figuras de nube..
Os meus pes pisan a coda pequena e delgada
da existencia. Ao lonxe escoito graves as campás.
AugasSantas
Agosto: o azul pendurado dun ceo interminável.
A lenda como verde rio esmeralda subsume-se no seu siléncio
o que é cor de rosa nas palavras angosta-se. Arrastras-
me á harmonia da sombra dos vellos castiñeiros. Auga
das Tres Fontes dan-me a beber neve de luz na que esquecer.
Taboadela
Borran-se as pegadas das aves como antigas secretas
inscripcións. Faladora a historia do Pais-que-Foi, na citania
é noite de azahar que foi e será pó cegado pola luz. Unha noite
de nascimentos recolle o verán cunha man e na outra
dá fe do visível, máis que da luz apenas iniciada.
XXIII
No val o Rio Caldo, en cada rio crece-me un perdido camiño.
Na xornada que comeza das-me a ausencia pegada á outra imaxe
da ausencia.
Pasan brancas nubes envoltas de infinito, na que está inscrita outra
imaxe miña de Orfeo.
Chegan a se pousar as perdidas imaxes fugaces, volvoretas do mencer
coa sua primeira claridade no Regato da Corga.
Un pouco de sol indica o centro da eternidade. Ningures me dá
nada, esta tarde rompe en chuvia.
Sinto a respiración a acompasada do siléncio, a palavra de onde fuxir, o vacio
rumor do vento co que ti enches o mundo, os seus intersticios
Arrastran-se enormes nubes grises, perpetuamente a se facer na terra
adormecida.
Moves-te entre dous momentos da tua existéncia. Miña, recoñezo
a tua voz, o espeso siléncio.
O explendor da néboa, as árvores poden ser o camiño a nos levar.
A tremelucir a espera coa sua pel de branco lirio, un repouso
feito de ausencia.
En intimo siléncio, non dormen a viña e a oliveira nos teus ollos
verdes.
Inventas a vida, a sua forma decisiva exalta o branco oco, o rostro
exangue do dia.
En Portela de Home a luz é fonte, nen efemera nen é imortal.
Os miliarios son un trazo na escuridade, regresan-nos.
Un vento do sul trae as follas cargadas de memória, trae a lua
coa que adormecer sen estrépito de sombras.
Fonte do Rouco
Abre-se a flor da noite, amañece. Acerca-se pouco a pouco
a luz do rio. A alma antiga, esplenden-te vento que recordo,
nomea o sen luz da memória, o xa branco.
Volve a palavra xa encendida de doirados cabelos.
Dura o vento un longo instante, luz do Dispois.
Cruceiro dos baños
Está a chover na mañá alada, o apacível rola no celeste
como a infancia para sempre tendida e soia
na herba verde. Só oio a campá desde Fora do Tempo
Chove sobre o canto da rula. En siléncio a respiración da dor
na pedra tallada. Alenta o rio, de néboa o mistério envolve.
Rio Vilameá
Veñen os dias van as estrelas nos teus vidros, a imaxe
do siléncio, a palavra non dita. Como papel de cometa eleva-
se a pergunta velada. Baixo os pes doridos do camiñante a terra
do recordo. Na enramada a pergunta velada que encerra
o ámbito. Ollo sen ver para os teus ollos
XXIV
Barre o vento as nuves e as suas brancas cinzas ou memórias de seda.
Despertar da maña de Sta Comba de Bande laia-se con voz clara
e suave sosten-se sobre colunas.
A miña soidade ilumina-se na fiestra con celosia de marmore, adorna
de branca luz a miña soidade. Digo a miña verdade sua.
Unha ficción de augas esmeralda encarnadas no calado decorrer,
comigo convive na cidade lonxana terra adentro, imovel ven.
Unha bidueira pede a voces un vento que delimite o noso ser
que vesta de prata e azul a memoria dun vello e lonxano amigo.
Nun soño Simbad invade-me como vento deste verao, coa nube
parte ali onde non se pode buscar.
Existe o mundo no Soño Aquel, dorme como todos os nomes
que ensoño, porque ao meu nome retorno ainda.
Escrito con numeros, o meu nome estremezo do meu nome
retorno ainda.
Busco un abside cando abro os ollos e ninguén me ve e todo vi ve
na mirada.
Parto camiño de Celanova é o vixesimo cuarto dia de agosto.
Son ave de paso no marmore. Busco a cruz grega, o templo
romano onde confundir o meu corpo coa Miña Sombra.
De ollos opalinos acerca-se antiquísima a Despedida.
Baños de Bande
Nesta luz o pasado e o futuro. Na sua superficie
imóvel, tendo o meu corpo na Memoria da Luz que me habitará.
Reina o siléncio na calada mañá. Apaga-se a estrela.
Penso entón unha cor doirada para o instante. Na calzada
romana, enchen-se-me os ollos de paisaxes do pasado.
Maus
Os choupos din-me palavras leves e teño frio na ponte des-
aparecida baixo as augas, co peso leve do seu corpo ausente
paseo. O arqueiro coa frecha de mañá, cara a meia noite, atravesa
a médula da Ausencia, descrebe un arco delicadísimo,
sutil. Unha lágrima desliza-se furtiva cara o mar.
Ponte dos Xordos
Sento-me agardo que volva a primavera coa sua lavanda, os dous
sentamo-nos e un Siléncio Medieval cobre-nos. Non
existiría o camiño se eu non o dixe-se.
Nos ángulos dos meus ollos permanece moitos dias
e moitas noites, a sombra da estación permanece.
XXV
No val sulcado polo rio, rodeada polos altos e a Casa da Neve,
Celanova, en lenta tarde de ouro de leve carmesí.
Nun intre será o son do ar, e a noite e o son da pedra.
A Soidade di o seu ser de tempo infinito. Nos ollos da libelula a escrita
borra-se mentres a camiño e busco.
Entre o Mosteiro e a Capela de San Miguel todo garda siléncio,
a nube, a luz, todo é oración e as palavras de Euridice
ainda pechadas, e esta grande soidade.
No claustro todo é sereio xúbilo da pedra. Cada hora no pasado
alonxa-se, olla cada estación na gárgola.
A cela é branca. Na Fonte a tarde bebe do seu cano norte, é repetido
son e cala a sua fugacidade.
Chamo polo eterno: un rio: a tarde: un nome, e chove lentamente
neste verso.
Ao mencer saio cara Ourense neste terceiro dia de Setembro.
A tua voz chega é luz de mañá, tan sin corpo viaxa para coñecer.
Vilanova das Infantas
A luz prateada desperta no arredor da xeometrica forma,
A Torre, a historia, o siléncio da lenda, renúncian
ao seu ser invulnerável. Trazas a distancia entre os meus ollos
e a luz, cando os teus ollos dormen. Nuo xa de min, revestido
da serenidade do Sen-Tempo, no crepusculo oculto-me.
Virxe do Cristal
Rostro, alma durminte, namorada que camiña.
No teu sorriso espello-me e vou soñando e creo, e voume logo
contigo pola vida e creo que estou desperto. Ollo-te
nos teus espellos, escollo o camiño nas cousas. Quen són
si son tempo, si son o seu perdido reverso.
Pazo dos Ribas
A noite terrenal enche-se de volvoretas só amostra
o seu exiguo fogo, coa sua branda eternidade. Ás veces desce
e toca e contempla as ruínas. Minguante a lua vaga indecisa
entre grandes mensulas os ramos do glicino dormen.
Amostra o seu aroma o sol que morre na ameixeira.
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |