A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita da terra. O rumor do distante. Quinta parte

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia009g.html

XXI

Rente do chan unha nomada fosforescencia no borde do cántaro
          da auga.

En Xinzo de Limia permanece por uns instantes a inexistente lua
          con aquel seu sorriso iluminado transparente.

Curva-se o vento na noite de seda enmudece
          no Rio do Olvido, olla pasar, volve corre polas sombras dos soños

Esquezo o meu nome, memoria de soidades e son o Rei Pescador.

Chega un perfume de ervas namoradas e o que é fora e o que é
          lonxe e busco.

Ecos mudos de música como a voz da auga recén-chegada do amor
          como a soidade do deus.

Non me atrevo a avanzar nos meus pensamentos e fico imóvel .
          e o vacio e a plenitude.

As campás da chuva gravidas de tristeza despertan-me. A mañá
          ao despertar soña antes de te contemplar.

As nubes pairan brancas e pálidas son pruma de rula. Un relo
          de néboa bate o grande sosego rente á vida
pulsa o Grande Siléncio.

Chamámolo, máis non agarda o camiño, coa sua voz, recita-me
          a memoria dos dias de xullo

Fai vinte xornadas que partin, e vou camiño da Cidade de Antioquía.

Na fonte crescen os dias e o canto da rula pousa na xanela, a lua
          pura e cinza.

A vida, a nada, a divindade é o sangue das sombras. Son
          a tua creación:
A mañá primeira: da que vexo sair unha volvoreta azul.

Ando a desandar por sempre meu o camiño.










Couso



     Todas as voces, voo sen asas, fugaces no seu ser visível.
     No muro do tempo, a tua luz ten unha ferida aberta
     através da que pasan os dias os anos. Vexo os rostros diversos
     da miña idade. Vexo o meu rostro, que non pasa,
     entre os homes. Demora-se a tarde sen rostro nas cerdeiras.



Sandiás



     Imóvel baixo o Ceo de Onte, fora de ti ou dentro, pola escada
     fas descer a noite de hoxe. Unha flor inumerável
     ou transparente margarida desfolla encima de min as suas sílabas.
     Desce a noite sobre a Torre Derrubada como nube
     de pétalas negras. O camiño extingue-se crea o siléncio.



Lagoa de Antela



     Só camiño só seco fondo lamacento. Coas miñas mans vacias
     creo o pasado dunha garza parada na Lagoa Vacia, creo o ceo
     como cóncava mao e a sombra do home.. Non ten forma
     noite da Cidade Sumersa, só alma as presenzas dormen.
     Invento o futuro. Dou unha lágrima para a tua sede.











XXII

A mañá de Allariz vai e ven na mañá clara do rio Arnoia.

O verán cala en mel é labio que beixa a Raiña Adormecida
          e, nas follas das árvores, a sua infancia le as letras
que este dia último de Xullo debuxa.

Recordas o que o vento borra. Lembran as flores da amendoeira
          un antigo soño, derraman sobre min as suas pétalas de neve.

Desde o teu cimo de Castelo Prohibido ollo-te e na amapoula
          do olvido dormes.

O dia, a hora abre o seu marfil á dozura do ollar. Só te alimentas
          da límpida luz, do nome que es ti.

O nome teu das cousas que se moven no limite e poden morrer de non
          hachar mais luz nos teus ollos

A terra repousa tendida na infinita lonxitude da tarde dorme a sua cor.

A tarde di-me a voces todo o que eu penso: O ceo non é o ceo
          é un ceo de porcelana azul povoada de voces,
vacias como cunchas abandonadas.

O dia reborda de luz, de sons como reborda un xarro demasiado cheo.

Vou e veño a Xunqueira de Ambia, é vagamundo o bris nesta quietude.

Avanzan os minutos o milenio. É dia benigno e indeciso o dia
          como de hai séculos.

A chuva volve ser brillante espello a crebar en mil que foi.

Pasa a chuva, retes-me no teu ollar transparente e vou camiño
          de Ourense, é melancólico o meu lento camiñar.










Roiriz



     Xaces no vento misturas o teu sorriso a un corpo
     de profunda luz. Xa nada pode estar escrito sen nubes:
     O tempo das pombas e o Ceo Vacio de figuras de nube..
     Os meus pes pisan a coda pequena e delgada
     da existencia. Ao lonxe escoito graves as campás.



AugasSantas



     Agosto: o azul pendurado dun ceo interminável.
     A lenda como verde rio esmeralda subsume-se no seu siléncio
     o que é cor de rosa nas palavras angosta-se. Arrastras-
     me á harmonia da sombra dos vellos castiñeiros. Auga
     das Tres Fontes dan-me a beber neve de luz na que esquecer.



Taboadela



     Borran-se as pegadas das aves como antigas secretas
     inscripcións. Faladora a historia do Pais-que-Foi, na citania
     é noite de azahar que foi e será pó cegado pola luz. Unha noite
     de nascimentos recolle o verán cunha man e na outra
     dá fe do visível, máis que da luz apenas iniciada.











XXIII

No val o Rio Caldo, en cada rio crece-me un perdido camiño.

Na xornada que comeza das-me a ausencia pegada á outra imaxe
          da ausencia.

Pasan brancas nubes envoltas de infinito, na que está inscrita outra
          imaxe miña de Orfeo.

Chegan a se pousar as perdidas imaxes fugaces, volvoretas do mencer
          coa sua primeira claridade no Regato da Corga.

Un pouco de sol indica o centro da eternidade. Ningures me dá
          nada, esta tarde rompe en chuvia.

Sinto a respiración a acompasada do siléncio, a palavra de onde fuxir, o vacio
          rumor do vento co que ti enches o mundo, os seus intersticios

Arrastran-se enormes nubes grises, perpetuamente a se facer na terra
          adormecida.

Moves-te entre dous momentos da tua existéncia. Miña, recoñezo
          a tua voz, o espeso siléncio.
O explendor da néboa, as árvores poden ser o camiño a nos levar.

A tremelucir a espera coa sua pel de branco lirio, un repouso
          feito de ausencia.

En intimo siléncio, non dormen a viña e a oliveira nos teus ollos
          verdes.

Inventas a vida, a sua forma decisiva exalta o branco oco, o rostro
          exangue do dia.

En Portela de Home a luz é fonte, nen efemera nen é imortal.
          Os miliarios son un trazo na escuridade, regresan-nos.

Un vento do sul trae as follas cargadas de memória, trae a lua
          coa que adormecer sen estrépito de sombras.










Fonte do Rouco



     Abre-se a flor da noite, amañece. Acerca-se pouco a pouco
     a luz do rio. A alma antiga, esplenden-te vento que recordo,
     nomea o sen luz da memória, o xa branco.
     Volve a palavra xa encendida de doirados cabelos.
     Dura o vento un longo instante, luz do Dispois.



Cruceiro dos baños



     Está a chover na mañá alada, o apacível rola no celeste
     como a infancia para sempre tendida e soia
     na herba verde. Só oio a campá desde Fora do Tempo
     Chove sobre o canto da rula. En siléncio a respiración da dor
     na pedra tallada. Alenta o rio, de néboa o mistério envolve.



Rio Vilameá



     Veñen os dias van as estrelas nos teus vidros, a imaxe
     do siléncio, a palavra non dita. Como papel de cometa eleva-
     se a pergunta velada. Baixo os pes doridos do camiñante a terra
     do recordo. Na enramada a pergunta velada que encerra
     o ámbito. Ollo sen ver para os teus ollos











XXIV

Barre o vento as nuves e as suas brancas cinzas ou memórias de seda.

Despertar da maña de Sta Comba de Bande laia-se con voz clara
          e suave sosten-se sobre colunas.

A miña soidade ilumina-se na fiestra con celosia de marmore, adorna
          de branca luz a miña soidade. Digo a miña verdade sua.

Unha ficción de augas esmeralda encarnadas no calado decorrer,
          comigo convive na cidade lonxana terra adentro, imovel ven.

Unha bidueira pede a voces un vento que delimite o noso ser
          que vesta de prata e azul a memoria dun vello e lonxano amigo.

Nun soño Simbad invade-me como vento deste verao, coa nube
          parte ali onde non se pode buscar.

Existe o mundo no Soño Aquel, dorme como todos os nomes
          que ensoño, porque ao meu nome retorno ainda.

Escrito con numeros, o meu nome estremezo do meu nome
          retorno ainda.

Busco un abside cando abro os ollos e ninguén me ve e todo vi ve
          na mirada.

Parto camiño de Celanova é o vixesimo cuarto dia de agosto.

Son ave de paso no marmore. Busco a cruz grega, o templo
          romano onde confundir o meu corpo coa Miña Sombra.

De ollos opalinos acerca-se antiquísima a Despedida.










Baños de Bande



     Nesta luz o pasado e o futuro. Na sua superficie
     imóvel, tendo o meu corpo na Memoria da Luz que me habitará.
     Reina o siléncio na calada mañá. Apaga-se a estrela.
     Penso entón unha cor doirada para o instante. Na calzada
     romana, enchen-se-me os ollos de paisaxes do pasado.



Maus



     Os choupos din-me palavras leves e teño frio na ponte des-
     aparecida baixo as augas, co peso leve do seu corpo ausente
     paseo. O arqueiro coa frecha de mañá, cara a meia noite, atravesa
     a médula da Ausencia, descrebe un arco delicadísimo,
     sutil. Unha lágrima desliza-se furtiva cara o mar.



Ponte dos Xordos



     Sento-me agardo que volva a primavera coa sua lavanda, os dous
     sentamo-nos e un Siléncio Medieval cobre-nos. Non
     existiría o camiño se eu non o dixe-se.
     Nos ángulos dos meus ollos permanece moitos dias
     e moitas noites, a sombra da estación permanece.











XXV

No val sulcado polo rio, rodeada polos altos e a Casa da Neve,
          Celanova, en lenta tarde de ouro de leve carmesí.

Nun intre será o son do ar, e a noite e o son da pedra.

A Soidade di o seu ser de tempo infinito. Nos ollos da libelula a escrita
          borra-se mentres a camiño e busco.

Entre o Mosteiro e a Capela de San Miguel todo garda siléncio,
          a nube, a luz, todo é oración e as palavras de Euridice
ainda pechadas, e esta grande soidade.

No claustro todo é sereio xúbilo da pedra. Cada hora no pasado
          alonxa-se, olla cada estación na gárgola.

A cela é branca. Na Fonte a tarde bebe do seu cano norte, é repetido
          son e cala a sua fugacidade.

Chamo polo eterno: un rio: a tarde: un nome, e chove lentamente
          neste verso.

Ao mencer saio cara Ourense neste terceiro dia de Setembro.

A tua voz chega é luz de mañá, tan sin corpo viaxa para coñecer.










Vilanova das Infantas



     A luz prateada desperta no arredor da xeometrica forma,
     A Torre, a historia, o siléncio da lenda, renúncian
     ao seu ser invulnerável. Trazas a distancia entre os meus ollos
     e a luz, cando os teus ollos dormen. Nuo xa de min, revestido
     da serenidade do Sen-Tempo, no crepusculo oculto-me.



Virxe do Cristal



     Rostro, alma durminte, namorada que camiña.
     No teu sorriso espello-me e vou soñando e creo, e voume logo
     contigo pola vida e creo que estou desperto. Ollo-te
     nos teus espellos, escollo o camiño nas cousas. Quen són
     si son tempo, si son o seu perdido reverso.



Pazo dos Ribas



     A noite terrenal enche-se de volvoretas só amostra
     o seu exiguo fogo, coa sua branda eternidade. Ás veces desce
     e toca e contempla as ruínas. Minguante a lua vaga indecisa
     entre grandes mensulas os ramos do glicino dormen.
     Amostra o seu aroma o sol que morre na ameixeira.










Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega