BVG     Atrás    Índice de Páxinas

XXVI

Despois da neve que virá, exactamente o branco no ocre :
          A imaxe do ser As Medulas

Baixo o sol anuncia-se o que pasa cada corpo cada aparicion é noite
          que discorre maxestosa e chega a luz e un pó dourado e rosa.

Son Sahrazad chego a ti como a lenda á praia como a primeira vez
          a aquilo que calamos,

A antiga melodia de máis antigo andar vagamundo
          por lugares perdidos e a sua vella cabeza grisalla.

Herbas no camiño que acompaña a Ribeira Sacra.

É o dia na mitade de Setembro mentres a noite conquista palavras
          nomes, tempo e nos desperta descoñecidos.

Ningunha nube. Os cabaliños do demo. Ti máis fermosa que todas
          as palavras que todos os verdes.

Acaricia silenciosa a chuva as meixelas da noite e todas as luces.

Antes de desaparecer, soñar é tender unha espiral, na memoria
          prescindir do nome abandonado á intemperie.

Os enigmas do transito: Sombra dunha sombra con aquela
          sua pureza lunar.

Unha ave pousa no souto de castiñeiros centenários a facer o seu canto.

Soidades verdescentes son eu a imaxe e es ti sen memória da morte.

A apariencia onde nascen sen viver os animais pantasticos e as
          plantas son o misterio púrpura do transcorrer de toda a vida.

Os recordos veñen na chuva con vellas magoas para consolar ao Poeta.

Volvo a Ourense por onde partin.










Sobradelo



     Nua xa da historia a luz con sandalias douradas anda
     o mundo. No preguizoso despertar dócil e lento o ceos.
     A estación mostra-se ao sol nas miñas flores orballadas.
     Triste rebaño do pasado coa sua luz azulada. O deus sen rostro
     coa sua mineral caligrafia anoitece sobre o mundo.



Valdeorras



     O teu novo ser no claror da noite ainda, en leve duración
     e nostalxia. É lusco e fusco no Pais do Rio, acende
     unha estrela. A serenidade das arvores que entornan
     os ollos. A voz máis maravillada, que se engana a si mesma.
     Como enorme sombra tendes-te ao borde do ancho rio.



A Rua

     Mourada a luz que ven entre morte e morte, finísima
     poeira entre nubes de seda. O sol entra dourado no rio. De ti
     e de sombra de tristeza, é claro dia fuxidío quen te amou.
     Cheas de vento as nubes coas suas pegadas de prata pasan
     A noite neboenta cai, acorda, camiña as suas soidades.

XXVII

A Campá do Siléncio. Soa comigo dispois da noite recluir os astros.

Na Catedral cerca-me o pasado inexorável. Abro os ollos
          ao sentimento de tempo na hora.

Ser a morada do deus sendo a morada do home. Imóvel sen cesar
          recordas, creas-me.

En Ourense todo é centro dourado e van dicindo as augas aos ollos
          que me miran, que ollan ceos azuis, cincentos, brancos ,
a desmemoriada luz do dia .

Soñei o Miño onde aparece e desaparece silencioso. A mañá
          con ese ar de boneca maquillada, coa sua imaxe delgada,
reflexou-se nos ollos que son amigos do distante

A tarde calada vai ao mar. Quero partir son coa feliz presencia, e quero
          deixar de ser ou ser isto, o que non ten sido engano.

Dis-me é tarde. Na obra dos homes, fiquemos, partamos.

Nubes errantes fan-me e son Hiperión nesta viaxe cara o adentro
          de min.

Un paxaro cruza de tempo en tempo batendo as suas asas silenciosas,
          este ar azul do dia primeiro do outono.

Imperceptíveis incisións na tua cortiza, o tempo enchen-se de recordos
          como unha pedra cuberta de musgo, de signos

Aboia quieta a luz con finísimas gotas de gris no seu rostro,
          nada contén o distante.

Pola Ponte Vella es quen regresa. Envolves todo, tamén
          o profundo ceo mourado, infinito.

O poente, o rumor do inextinguível. A vida imita o movimento.
          Saberá ela quen es?










Castro de Beiro



     O sol e o seu ollar doirado lonxe tamén de si rompe-
     se, en que remota morte. Desde o cimo, teimuda e fria
     a mañá é a terra galgada polas miradas, polas pegadas
     de pasadas sombras, amadas. Que remota era a morte
     no turbo cristal carmesí da noite, baixo a chuva violeta.



Rio Porto



     Non sendo apenas de grandes asas o paxaro da alba
     a nudez onde o nada é máis. Un bris prateado segue os teus rios.
     A mañá a decorrer devala no eterno e non pode ser. O devir
     nesta soidade erma oculta esta a vida con tanta soidade
     Alonxas-te a voar a cunca do val oscuro e lonxano de chuva.



Cima da Costa



     Ascendo o espazo que te precede. Sen máis, camiño.
     Baixo esta luz, este vento indolente e o son do veráo
     no outono a chegar, este siléncio. Na sua imobilidade
     ilimitada, néboa de agromada, a luz chega no voo branco
     das cigoñas e pousa calida e azul, nas ruas verdecentes.

XXVIII

Cain as primeiras follas no camiño de Cea. Un chuvasco ao albor
          recen-nascido ven doutro Outono.

Naquelas luces, amanecia outra luz que acompañan mulleres vestidas
          de branco.

Teño escritos nos ollos un torrente de voces que morreron
          que de novo me nascen.

O dia no dia entra, nunha aprendizaxe que durará toda a vida.

A lua nova pon-nos baixo a sua luz. Arde para nós en lentas caricias tende-se
          en terras de pan e cai con fogo vertical anula o mundo, inclina-se.

Imóvel, sen cesar nasce e morre o pasado do camiño: Da tua matriz
          eu saio para ser.

Vou e volvo ao Castelo do Rei Lear que está Riba do Avia, son só
          unha ilusión, para nascer. Camiño na dozura do chover.

O tempo insondavel inscrebe-se no ocre. Cain gotas de auga
          e tépeda cor, nas tuas pupilas verdes tremeluce a espera.

Dormes ainda cando te vas ao sono, envolveito no chover volves-te.

Andas perdido, chove lentamente sobre o teu nome.










Rio Silvaboa



     Fas-nos estar sempre sen acabar de estar. A chuva, a sua pegada
     acompaña-nos. O espello reflecte as augas novas.
     No mato o instante golpea o ar, bule, entraña-se, non acaba
     de pasar. De esmeralda e doce canto deshabitas os ceos.
     Andas perdido a macia densidade, chove lentamente



Mosteiro de Oseira



     Nostálxicas as torres adormecen melancólicas. Unha e outra vez
     alzas-te creando-te. Na sala as palmeiras ensoñan, oriental ,
     o outono de luz exanime. Como chuva lixeira
     a alegoria da vida e da morte: o tempo na imóbil memória.
     Auga da fonte que leva e trae de Aquel Camiño a esta escaleira.



Covelo



     Soportando o curvo peso do mundo multiplicas
     a sua apariencia. A luz ordea a perdida inocéncia
     desta tarde é ave púrpura, a se acoller nas ponlas deste dia.
     Nos meus ollos acolles-te, vives de imitar o canto do merlo
     que é alegria e unha onda e outra nun mar de nubes.

XXIX

Parpadea a imaxe que non é senon luz que parte para non volver.

Demorase na dor un cruceiro. O Vilar de Laxe no acougo da forma
          como quen ten atopado recorda.

Na encrucillada os camiños perplexos veñen do outro lado do Historia
          e as suas reencarnacións:

A viaxe comezou non sei onde desta tarde, á deriva paira. Dentro
          de min é posível vencer ao tempo, no vó imóvel do seu Agora

Deixo no camiño a sombra miña que é luz de lúa, na erma
          Floresta Solitaria.

A creación co seu vacio fecundou a fermosa carballeira coas suas follas
          de cobre.

Esta claridade como canción errante, despertou-me de estar desperto.

Preséncias que son pó ou nube anil, calan o seu segredo casi perdido.

Sobre o que non cambia desta noite camiñas. Non hai fin nen principio
          neste soño.

Na palavra única no seu centro líquido tes todo o que me soñara:
          un paxaro, un peixe de luz.

Vai para o decimo mes que partin. Coas primeiras luces
          este noveno dia converte-se en pasado.

En doce postura de sono esbeltas realidades sen peso ollan cair a tarde
          mansamente.

Entrar na luz nascida no xacente perfil de estatua funeraria,
          só olla sombra.

Entrar na luz nascida dos ollos deste Outono.










Bendoiro



     Luz sagrada onde o tempo transcorre con outro ritmo
     Irreal a luz na carballeira. Conservan os soños todas as cousas
     tiveron o seu presente as brancas peonias son a anterioridade
     cando son imposibeis. Na capela sepulcral os Deuses do Tempo
     son xustos na sua inxustiza, son límite e son infinito.



Rio Deza



     Antes da preséncia es sosegada voz. Nun teu meandro
     sumido na pregaria o Mosteiro, ermo como erma terra. Cheguei
     ao rio e pensei atravesar a ponte sonolenta e no outro lado
     atopar á miña senda. Na iminéncia da tua preséncia
     dis-me o que cala. Levas a forma humán no transcorrer.



Ponte Taboada



     Volvo a viver a magoada vida da historia. Con levidade
     de ave é maxestosa a noite. Sobre as tuas pedras sorrin os rostros
     do rio revelan-se a min mortos Recordos todos os soños do mundo
     Buscan un lugar porque non agardan regresar .
     O vento dispersa o tempo. A terra da-nos o seu presente.

XXX

As palavras andan á busca da luz deste dia.

As veces sen esperanza a ermida vislumbra no imposível
          un Templo Abandonado.

Asombra-se treme porque sente a nostalxia nas suas portas pechadas.

Devolve-me á miña casa o intanxível, extende-se sobre Castrovite,
          o vilar, a moitedume, a terra escura funde-se coa paisaxe.

Si te fixeses visível prorrumpirias desde dentro do tempo mostrando-.
          te anegado de vacio

Deixas de ser sucesión : Unha imaxe aparece e arde en cada imaxe.

En espera vés cara un pais con ponte, vas á terra de ningures.

Na miña memória é o camiñar de moitos pes descalzos onde cala
          a noite vaciada, neste ir e vir da quietude.

O outono na xanela desta mañá esquece a lua solitária, toda a noite
          vagamunda, coa sua dor soñada.

Dentro dos seus limites é un fulgor cheo de narcisos no décimo oitavo dia
          de Outubro son Wang Wei
devolves-me intacto o meu rostro e cada un dos meus pasos

Vive o desde-antes-da-historia, cálida e mineral ilumina o espello
          un vento e os seus espellismos.

A chuva de onte á noite cubriuse de follas. Espellas no seu costado
          un siléncio solprendido.










Pazo de Oca



     O espazo é luz e tempo esquece o correr da hora, os magnolios.
     A tardiña vai-te chorando até Loimil. Posuis a realidade
     dun navio, es posuido de ouros e ao pé
     do camiño fondeas. E non queres e does-te con amargas
     lágrimas. Interrompes o camiñar do tempo.



Peroxa



     Escreber é camiñar e pasar perdido, de ti perdido. Fuxe
     na noite o son da vida, no fondode todo camiño vive dentro
     do viver, perdido. Unha moitedume prorrompe desde dentro
     dunha montaña branca, volve-se pedra gris siléncioso espacio
     pantasmal. Pasa cincenta unha bandada de pombas.



Penaporrin



     Todo cala todo esplende e senta ás portas da mañá outonal.
     Xuntos pensamos de novo un mar de cinza. O mundo
     retrotrai-nos a unha outra lonxana tarde de neévoa
     ás orixes daquela indeterminación. Volvo-me, oio a máis
     remota voz, paira fai-se eterna docemente

XXXI

Tén a forma da miña Soidade, que coroa a néboa. O Cebreiro
          de nove fogares

Entre min e o que en min é, as nubes de algodón e lua, o que arde
          e non se mostra.

Amado da melancolia es rio sen fin e eu gardo siléncio
          ante a Divina Copa.

O celeste na tua breve pupila acontece. Estou no Camiño e de novo
          dentro do camiño.

Regreso ao sosego interior. O son da campá na bruma matinal.

Na ponta da Lanza unha gota de sangue esbara densa e brillante
          como un rubi.

Deixas-me entrar na tua soidade. Longinos olla-me, olla-me o tempo
          con ollos dos que pasaron.

Levo comigo os dias e os meses. Camiño, parto ao abrir o dia
          vixésimo-sétimo cando escoito a chuva outonal a falar da serra
a pensar en ti a se anunciar na noite que vive ainda.

No meio da sombra trais a lua nova e adormeces sen estrepito
          de sombras.

Quen fala a miña voz fala por baixo da miña voz. Veño a ser
          o que fica do que somos.










Pozo de Area



     Ollo como un pequeno val me fala do Novembro da chuva.
     Ollo como nace e prega a sombra deslumbrada.
     No alto, fogo sen luz, pasan nubes vagariño, veñen
     do Contiguo Ser, son sen a luz as coñecer ou a sombra
     as soñar. O branco lirio na distáncia crea-me un pensamento.



Liñares



     Deszo polo Camiño no medio dos piñeiros. O siléncio
     con delicada man envolve-nos a el e a min. O que existe
     e a palavra mezclan-se no interior da luz que soño.
     Falas coa miña voz. O bris mexe o Azul da Flor
     do liño e o Nada fai-se a soas, na encrucillada dos verdes.



Alto de San Roque



     A néboa aboia sobre o Outono. Mar de cumes antigos.
     Chove e non se moven. Desce a sombra da montaña
     nua, os camiños declaran o ser. Desce ou nasce
     a miña sombra. Nada do que dí é certo. Conduce-me
     ao sen fin. Crea o olvido. Consuma-se a terra, zumega en augas.

XXXII

Chego a Triacastela. É meia-tarde e Novembro. Busco o invisível
          do visível.

Busco o infinito, folerpa a folerpa cai no branco como cai a neve.

Veño a ti desde aquel dia, cheas do violeta as mans.

O santiño policromado cala. Só ali entras no nome no tres do lugar
          que es ti.

Fai de neve o camiño a lua chea. Todo acontece e non hai ninguén
          da miña vida na casa do ser que son eu.

O son da auga dirixe os meus pasos. A luz da mañá, co seu manto
          de cinza prateada maxina un rostro meu nas augas dos prados.

No camiño fai pouco estaba o canto dun ouriolo. O crepúsculo
          mancha de ouros o escuro e violeta.

A noite cai como pedra no rio.

Vou e volvo a Samos, onde o mosteiro é un son de campá,
          fragmentado prisma de ecos inumeráveis.

As Nereidas e o que é recordo e permanece, son tempo de area
          que volve e nos da a hora na man e as estrelas dan-se verticais.










Rio Valdescuro



     Imovil o século. Nos seus pasos detida a ponte que foi.
     Camiño as agras avanzo e retrocedo e ti non deixas
     de te alonxar por fértil e angosto val. Vas cara o Destino
     á sombra desta hora. Nos eidos todo é devir. Entre carballos
     apodrecen as follas, no sábrego do camiño as pegadas dos pombos.



Alto de Riocabo



     O teu tempo é a Imposível Realidade: O imenso entre panos
     de néboa. Camiñamos a tarde dourada, o misterio do ser
     E ti es unha imaxe cara á altura ebria: Un espello
     de sosego o azul dos teus ollos. Os regatos relumbran. Da cor
     da mapoula cobrirás nos prados os meus recordos.



Montan



     O camiño tallado na rocha é luz acordada. Na fonte
     perde a sua Memoria o espello, o azul revoloteia
     os seus cristais neles baña-se o ceo. Vés a me buscar e vés
     á ilusión do olvido, lenta e lenemente. Unha pomba
     mede a plenitude con mornas cores na neve de Novembro.

 

© 2006 Biblioteca Virtual Galega