A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita da auga. Mar do fin da terra

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia006.html

MAR DO FIN DA TERRA



                                                                                1

                                                                                Azul
                                                                                corpo a corpo
                                                                                da vida
                                                                                sen vida azulmente
                                                                                amada.
                                                                                Mar sen unha nuve
                                                                                Azuis
                                                                                a tarde exala
                                                                                azuis
                                                                                as águas si azul
                                                                                o ceo





                                                                                2

                                                                                Area
                                                                                sen cesar renasce
                                                                                area
                                                                                se acumula múltiple
                                                                                vén
                                                                                de tantos corpos
                                                                                Area
                                                                                palavra infinita
                                                                                Mineral sangue do grande río
                                                                                só ti sabes
                                                                                de onde vés porqué
                                                                                como










Xa onda
es ti e outra
e aquel que me resume: sombra.



água
mentas vives
água temerosa de si



Ouro
verde azul
verán primavera outono



A chuva
atardecidamente
habita nas cores, dilui imaxes



Descen
as gaivotas
sobre a praia deslumbrada



e eu
que non son
serei para sempre










1



Chegas a esta praia
que non existe
Tempo quizais sen mitos, tanto
que a luz non che pesa



Gaivota tan alta
xa ar xa ave para os azuis
mais verdes
xa mineral xa nuve



Inverno adolescente
luz saturada de sal
Xa noite, xa mortal
xa ti, xa nuve



Amas aquilo
que non te comprende
Amas aquilo que non necesita
da tua comprensión










2



Unha a unha as ondas
na praia calada e soa
Libre de aves e de sol
soñas para ser vivida



Convulso esplendor
vida en movimento
morres sen estar
sen estar nasces



Na boca do rio
fas certas as tuas palavras
A luz restituiche o corpo
inunda o azul



Outono con lágrimas
nas roupas e nos camiños
Non contas histórias
non es a fonte










Onda
a onda
a rude pedra
palavras desprende
Inúmeras, algunha regresa
á memória curva do horizonte
si busco a tua forma a materia dormida




corpo
exposto
aos solsticios:
Mar que sente que desexa
Canto sen voz sen sombra sen xemido










                                                                 Areal con lua onde picotan
                                                                 gaivotas.
                                                                 Retorno
                                                                 a esta praia
                                                                 de onde son feliz.



                                                                 Veño á luz, desatada a sombra
                                                                 veño á sombra
                                                                 ás sete
                                                                 ondas de luz
                                                                 veño ao presente.



                                                                 Água oculta en movimento
                                                                 dourada xa rio
                                                                 da noite.
                                                                 Água
                                                                 en tránsito
                                                                 serena nascente
                                                                 água de mans salgadas.










1



O poente desangra os seus amarelos
amargas palavras de non amor
Água deixas no meu corpo
milleiros de estrelas peixes nupciais
Oh mar en chamas cárdena loucura celeste
Todo nasce frente a ti
As nuves as rochas as aves





2



Impetuosa unes água area dispersas
emprestas-lle ao sol as cores
para outras cores xa perdidas
palavra, menos imaxe
De onde ves? A onde vas?
Idea anónima de mar
Ollo-te e lémbro-me do que queria ser





3



Esta brisa nada me di
contemplo-te calma muda e pedra
Ti non es un ser
es un intre do universo
água que emites água
contraendo-te lentamente luz
alimentas diferentes verdes





4



Memória deixas-te levar
extenuada nas ondas
Entre lusco e fusco cores aladas
palavras silenciosas peixes prateados
devolve a maré os teus corpos
Este anoitecer amando-me conclue
en siléncio expira, azulmente










Camelle





Corpo que me contén todo
que te repete luminoso cai
corpo en flor coa duración de Maio





Laxe





A noite vai recolléndose
aberta en flor
delgada próxima en siléncio





Arealonga





Onde voa a gaivota
que é parte do que fun
ou do que nunca teño sido





Corme





Asombrado volves
á concava noite, incesante volves
á eternidade





Roncudo





Amar amas con son ainda máis
ama o sol incendiando o horizonte
de amarelos e malvas





Arou





Ébrios de sal
ti e o meu corpo dormides
na adolescéncia do mundo





Maiante





Água é pedra
Pedra é água.Digo-che
Existes porque limitada





Pindo





Siléncios de esquisto e cuarzo
Luz en fragmentos solares
partidas para o claror





Carnota





Cada onda delimita cada praia esta area
onde nasces renasces
atlántica





Bares





Formas parte da noción de tempo
Es conciéncia
do irreal





Ézaro





De sombra
o teu grito
que non cesa





Caión





Non é para a historia
a luz deste ámbito
que te condena á eternidade










1





Cálidas sombras
as ondas
dormen na hora lunar
De espellos encho-me
Posesa
dun siléncio de neve
o añil
a ti delimita repousa as tuas criaturas
Água água luz
água luminosa. Eternal de ti mesma





2





Na tua boca
o primeiro gosto a tempo pasado
Luminosa
cobres-te de infinitas flores impacientes
No espello
decapitada imaxe
para tanta luz
Non
Non es efémera para a noite










Mar que refractas
do teu ventre
un grito
meu
que non coñezo
nen sei se vive




Todos os mares son este mar
transfigurado volve en si
para ser-
te
horizontal
como o tempo cristaliza
oscila nun outro movimento










Sobre a noite dorme, luz, un deus
Despois do vacio a forma pura
A tarde cai unha vez máis
na sua orixe. Noite
A praia deserta
de palavras
e sal




Ti tamén tes o tamaño da esperanza
Outono de verdes água
Memória da pel. Chove
no manto da água
Luz transpirada
Outono










1





Sen futuro á deriva
a noite ama no teu nome
O vento é a tua respiración
para que non esquezas
os mares que antes fuches



De ollos tristes
tímida escondes-te na névoa
deste outono que se anuncia
De escuma alzas-te
para morrer e nunca morres



Pupila atónita que volve ao mundo
das cores da tarde
es consciéncia, matéria de ollos alegres
cando alimentas o cervo
nas ervas orballadas



Un presente no múltiple
do que emanas e ao que voltas
Unha co meu corpo
es e mollas os meus cabelos
os meus lábios os meus ollos










Água anterior á luz iso es
Onda ao sol flotas
nos cansados ouros dun mar de Novembro



Desfas-te lenta voz en soño
Unha outra voz ali lonxe. De ti
que ficará, de nós?



Na memória adensas-te
con ritmo sanguíneo preguntas
preguizosa buscas o teu posterior



Verdes despertas teus ollos
Co índice sinalas debuxas
illas           area           rías




Nada entre unha onda e outra
Nada
Nada é suficientemente efémero e imóvel










1




Area
sen ti o azul
non se sobreporia ao tempo



Area
ou son da pedra
na contracción das águas



Area
neste mar
que algunha vez foi teu





2




A nuve
o infinito
A cada palavra a palavra é máis



A nuve
Areal de estrelas
desabitando-me celeste



A nuve
ser-te para ser eu
e non ser tantos





Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega