A escrita do silencio-Antoloxía persoal

Páxina Anterior

A escrita da luz. O rostro da terra

Páxina Seguinte

v1cesareosanchezantoloxia007.html

O ROSTRO DA TERRA




I



O vento
graba os seus estigmas
nas brancas paredes
do teu centro
vacio
e búscote
ali onde ninguén te buscou.

No sen tempo
da tua boca azul
nos seus doirados silencios.
Nos vidros da casa derrubada
onde dorme ainda a escrita
da luz.

Na silueta das antigas palavras
que non coñecin.
Nos seus reflexos de mar
búscote.

Da visión do teu rostro regreso
a min
á non visível forma
do branco violeta.










II



A neve cai
na imensidade vacia.
Cai o rumor do branco siléncio.

Muda claridade
na pel do tempo:
pequenas flores húmidas.

Escóitote
cando xá teño soñado
a tua luz vexetal.

A paisaxe é un ser
a se encarnar.

Dentro do siléncio
o presente non existe.

Unha ave busca o seu niño
nas árvores cargadas
de soidade.

A neve borra
as tuas pegadas
sobre a neve.










IV



A luz dentro da luz
insculpe un estreito e pequeno
val.
Onde o eco repite o silencio
de outras voces.

O dia cai
en dirección contrária
ao tempo
é a materia do mundo.

Tamén ti escolles no outono
a luz.
Poste os ollos
dunha pétrea figura, melancólica.

Peteiran a tua imaxe no espello
os pardais.
E a lua no alto
ermética, apenas dura.

Penetramos nas tuas pupilas
e perdémonos
na nube
que se oculta
na outra cara da lua.










VII



Con qué nome?
álzas ali onde o teu nome
na sua redonda claridade.

Onde o sol cala.
En certas noites,
en certos fin-de-dia

a ti retorno unha e outra vez
ao meio dia retorno
á sua luz.

Perdido
no ramo máis alto da oliveira
o azul

co seu peteiro bebe do ceo.
O azul:
o longo camiño desde a escuridade ao que luce sempre.

Soñámonos
nos ultimos ouros
da tua ebriedade.










XI



Tan alto amor
a terra
segue existindo.

As aves
voan a branca curva
do dia.

Beben
a imensa soidade
do branco.

Fente a frente
o mesmo bris acarícia
un mesmo corpo

inventas novas flores
e florecerán
entrañadas no branco.

Sen realidade, nin tempo
chegas
tan a deshora.










XIV



O dia desce
polo teu húmido rostro
iluminando unha última claridade.

A noite
a matéria do siléncio.
A evanescente claridade primeira.

O que non posui forma própria.

Diferente a luz e a sombra
en cada dia.

A noite
á intempérie
faise sentir pura leve ainda.

A través dos teus ollos azuis
ollei a oscuridade absoluta.
Olleime naquel espello

sen atopar o teu camiño de saída
sen poder regresar de aquel
lugar
sen memória.










XVI



No non visível faste
pensote
e non respondo
e vivo nos teus verdes.

Es aquela que vai e leva
outros consigo.
Baixo outro ceo.
No instante fuxidio.

Estás sempre a piques de comezar
a grande viaxe.
E nunca sei si nos voltaremos a ver.

As tuas palavras,
son para permanececer
e nunca acabar:

A eternidade
é ollar un raio de luz
elexido ao azar e soñalo
moitas veces.










XXI



É a primavera da montaña
no teu vertice
vacio.

Se acredito nos sons
escoito o teu nome.
Serán nosos os teus nomes?

Matinais as cerdeiras. O rumor do sol
entre cumes silenciosos.
O que acaba sendo.

Sen entenderes
regresarás
desde o teu interior
até te perder na memória do home

Adormeces mentres amañeces.
Hoxe tes os ollos de deus.
Soñas o que fuches:

Cada época elixe o seu pasado.










XXIV



A aurora balanceándose
entre dous ameneiros
anúnciate ao se iniciar o dia.

Cando cheguei nada pediche
do que nos fai sentir
e dá lugar
a que os sentidos
cedan a ser palavra
e a sua grande mentira.

Báñaste
na rosada luz.
Disme que nunca existiu
a árvore.

Amamos as tuas penumbras creamos os teus espectros
errantes cremos neles

derraman unha paz crepuscular.










XXVII



As palavras
revoloteian desorientadas.
palpítan purísimas.

Nada te habita
nada fica
ninguén.

Inaprensível
o presente
co seu denso perfume.

A prohibida luz.
A rota luz
é para nós só canto.

Na deshabitada escuridade
as nosas mans
procúranse sen saber.

Errando en soños
es a laxe ,
iluminada pola lisa luz
do mar.










XXVIII



Lento Novembro adormecido.
Hoxe non te pareces
a ti mesma.

Nada turba a tua serenidade
os meus ollos vagan por ti
terra sen fin.

Ondas de claridade
iluminan o teu fondo.
Ondas de nubes

desembocan no horizonte.
Busco nas pegadas da tua soidade
o entrañado gris.

Dobrégase cai a luz
e volve
a se levantar e cai
enxéndrase na sombra.

Non vexo as pontes
que nos tendes
cando mintes a beleza.










XXXIV



Arquitecturas de olvido.
O non tanxível.

Amañeces,es a terra.
Penetras
as incendiadas nubes.

O horizonte é un lugar
onde parece cumprirse o teu destino
tras dunha noite de chúvia.

Amañeces
a alba di
o teu lugar no mundo.

Navega o seu branco voo
a lua
bebe do amargo mar.

Vives na eternidade do instante.










XXXV



Entre unha flor e outra
flor
a soidade esencial
e tua.

A luz e a sombra
enxéndranse
na redonda lágrima.

Sabemos o que non somos.
Nos finos bordes do ceo
lemos os dias.

No que nos perdemos
e no que nos damos
só nós o sabemos.

Ebria de nube
vexoche
nascer a vida que recorda.

Existes cando o mundo
négate
cando non existes inventote
como interioridade.










XXXVIII



Bebe o verán da tua boca
a luz
e o ti e máis eu e o nós.
Agora
hoxe
nesta noite de noites
es unha cor.

O tempo
na sua centralidade fulva
déixanos.
Errantes
vivo os teus deuses
moitos deles xa espectros.

A miña voz vai
de lugar en lugar
até chegar a ti
que es cruce de camiños.

O dia e a noite
viaxeiros da eternidade
escreben no branco da améndoa
aquilo que senten
cando existen palavras.










XLI



A chuva borra os cumes.
A nube tíntaos
de sombra.

Non, para ti, a noite
non é mellor que o dia
e as suas promesas.

A chuva escacha
nos lousados.
Auga que foi ceo,que é
canto.
Auga sen fin

como non ten fin
o numero
a se multiplicar
nos mundos do teu maxin.

Finalmente estou
nesta peneda
na que penso o universo.










XLIII



Esta é a noite,
a noite ao menos
este comezo

no sen fin do celeste
só recordo os ollos magoados
do azahar

as árvores, as suas follas
e o vento
e a sua escrita

e a luz empobrecida
deste dia
que chega para morrer sen dor
como un animal azul.

Vives na forma da forma ausente
noméote
sen entendimento

con versos digo
as tuas imaxes
fugaces
perdidas ainda digo a sua pureza.










XLVII



Interposte
cada vez mais
co teu inesperado siléncio

colles demasiado impulso
para ter a forza
de non querer recordar

e asi ser
antepasados sen rostro
estátuas sen memoria.

Dentro da luz gravas
as letras
na sua húmida pel.
Nas penedias dasnos a idea

para que a leamos
para que a interpretemos

Desde que soño.
Desde que sombra

tes construido a tua idade
e a miña vida.
Formaste no interior
do froito.










LII



A tua vision quimérica.
Os teus ollos crean

os seres da razón e do ser.

Algo non habido
e sen nome
onde ti desapareces

e sen vento
cai na interminável
profundidade
da tua memória interior.

No azul onde non estabas sendo
espellas
a duración do eterno

creas en min vários
créasme
en cada soño teu.










LVII



O outono espella
a folla que cai
nun outro íntimo outono.

A tarde de grandes ollos
arde sen razón
en extenuados malvas.

Luminoso siléncio
ainda visíbel
na sua soidade.

Nunca non existe nada.
Está todo:
os camiños cada distáncia.
O resto é mundo.

Abandonada ao infinito:
A escrita dos paxaros
no seu vó de cristal.

Olleite tanto sen te ver
levo no meu corpo
todas as feridas.










LIX



Palavras
na garganta do azul
palpitan, arrecenden.

O ceo por riba
até que se forma ou nasce
algo sen nomear.

Nunha lágrima tua
o sol
sobmérxese.

Nada fica.
Estou onde estiveche
tantas veces.

Camiño
entre espiñas e sombras
entre o que será e o que foi.

Enmudecida voz
emerxes cun brancor imóvel recortado de lonxania.










LXII



O vento leva os teus cabelos
Nunha fervenza
saltas

desde as alturas cais
nun brancor
feito calidamente nube.

Mas non es ti
nin é de ti
o que chega tan visível.

Non, non dirixes
o teu e o noso destino.

Pergúntoche onde estás.
Quizais no canto.

A noite como tendida.
Xace en profundo sono.

Daste no que permanece.
Non crer ou buscarte:
oculta.










LXV



É meia noite. Busco
un antigo rosa oriental
privado do próprio ser.

Coa chegada do mencer
adéntraste
cara o teu interior:

A forma dentro da forma.
Todo é belo amanecer
cando todo regresa.

Escóndote
na memoria miña de ti
onde ves a te ocultar aos demais.

Soñas que soñas.
Es, aconteces.

Con palavras secretas noméasnos
cando non queres ser nengunha absolutamente nengunha.










LXVIII



Ah prateada fria luz
da lua:
as pétalas da noite.

Escrita leve a luz aparece
para borrar todo
a máis mínima sombra.

Chamas por nós
e chamas pola harmonia
e o ceo e a terra e os seres do lugar.

o crepusculo olla para min
confiame reflexos
de ti aos meus recordos
de ti.

Nasces as nosas figuras
como grandes volvoretas brancas.
idénticas a ti. Calan.

Móstraste no mais oculto
para nos crear
nos teus ollos violeta.










LXXI



Ollote desde a xanela
ollo os magnolios baixo da lua.

Penumbra o dia faise
faise iminente luz
ocúltase revelándose, outra da luz.

Algo cala no teu interior.
A voz íntima
dentro da noite exacta.

Antigas palavras:
os negros ollos do silencio
na sua inocencia.

Dentro de ti a fonte.
Flores de sombra.
Quen es? Que buscas?

Pasan unha duas volvoretas
como anónimos pensamentos.










LXXII



Auga
no sentir
de te pensar
de te celebrar cos sentidos.

Movimento e quietude
como obxectos
que aboian na tua superfície.

A pureza.
Só pode representarse
a impureza.

A noite
a se condensar
en racimos de vidro
en reflexos de luz de lua

no teu interior silencioso
camiña
polos limites do vacio.

Tantos os teus xeitos
de estar en soidade.










LXXV



Es dentro da tua imaxe.
O teu rostro:
a representación.

Lenta nos teus xestos.
Es a mensaxeira
do sentir.
O que pode ser maxinado.

As voces ausentes.
A silueta dos paxaros deslizándose
sobre o espello do estanque.

A sombra do ciprés.
O instante
vacia de luz a tarde.

Nos teus claros ollos
a imensidade.
Todos os adeuses.
Os panos de todos os adeuses.










LXXVIII



Da tua man tomo as horas.
Non todo existe
para ser.

Na fonte
a noite
a se converter en cántico.

Nas tuas pegadas
buscámoste
e na forma fuxidia do chover.

Contradictoria es
cando nos negas
e nos lanzas ao vacio.

A tua voz opaca.
De quén
a reencarnación?

Auga calada.
Tes por esta terra o fascínio
dunha descifradora de enigmas.










Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega