v2vitorvaqueirofragaprateada007.html
45
Mais
vendo medrar
estas herbeiras, moutas de primavera,
e a calixe, néboa de primavera,
aquí que foi castelo de cen pedras
alágame a tristura.
|
Durante sete longas noites;
durante sete consecutivas e longas noites como brazos de polbos
de xigantescas cores, Nagushima tocou a súa frauta na mais
ergueita amea do castelo afincado na rocha, como unha vella
libranza preguiceira. Unha noite tras doutra, con encabuxamento
amuruxado, as frechas asubiaron ao seu rente, ás veces tan de
perto que agromaban codias de carambelos na súa testa rapada. Ao
promediar a sétima noite, o inimigo recuou arrepiado: o castelo
atopábase baleiro. Vougos medos ruaban en cabáns e corredores.
Nagushima recolleu o complexo instrumento -de dezasete idénticos
buratos; un deles mais aberto para compensar os baixos- e
afastouse seguindo a liña do poñente.