E quen levara aquel fouzo rubio? Pois fora un pobre
campesín chamado Xullán, que vivía de facer labores de vila en vila,
aló onde lle quixesen dar algo de traballo. Era case un vagamundo que
gañaba o xusto para vivir. Des que tía remembranzas andara de vila en
vila a se ofrecer para traballar nas eiras do agro, gañando dese xeito
un miserable xornal.
Cuando aquel día, en camiñando á beira da cova de Pere Xil,
descubrira na escombreira aquel fouzo rubio tan nidio, non foi a evitar
recollelo do chao. Aparentemente daquén o deixara alí abandonado, polo
tanto non tía amo. O sou aspecto era bárbaro e a súa cuitela
semellaba cortar muito ben. Seríalle unha boa ferramenta que o
axudaría a facer os labores que vía desenvolvendo de vila en vila.
Lonxe estaba Xullán de imaxinar que aquel obxecto salira dun furado que
había a poucos metros máis aló del, un furado que tía toda a facha
de ser unha coelleira, maguer non o estaba tanto de averiguar que o
fouzo... ¡era máxico!
Así pois, agarroulo, engabitoulo no faixín e tirou o sou fouzo vello
—que daquela máis ben semellaba unha ferradura con estil— á escombreira.
Despois seguiu o sou camín tan ledo por se ter aforrado unha chea de
cartos na merca dun fouzo novo.
Cabo de delas horas chegou á primeira aldea que atopou polo camín.
Como decote, pediu algún traballo para que lle desen comida e un
recanto nalgún palleiro ou nalgunha corte das vacas para durmir dúas
ou tres noites.
Mais aquel día a faena encomendada non lle foi como outras veces. O
probe Xullán, que adoitaba contar con ruías ferramentas, non daba
creto aos sous ollos cuando aquel fouzo vermello que recollera horas
enantes botara a traballar como se tivese vontade propia sen que o
houbese mover a mao. Así, en poucos minutos tevo segado a eira nada
máis obrigando ao atordado Xullán a se mover dun lado para o outro,
mais sen facer o máis mínimo esforzo de segar o mesmo. Aquel pequeno
fouzo era a realizar o mesmo labor que doce gadañas e, en menos tempo
aínda!
Por se lle quedaba algunha dúbida inda ao campesín de que aquel
aparello era máxico, nos dous seguintes traballos en senllas vilías
quedou seguro de todo. Cuando houbo de facer aquelas xeiras, abondou con
que o labrego vagamundo pensase o que había realizar para que o fouzo
se movese solo na mao.
Xullán aledouse muitísimo de ter atopado aquel obxecto máxico que o
axudaría a salir da miseria. Mercé á súa maneira de traballar, era
quen de facer nunha hora o traballo de cuatro días. Cunha pouca de
sorte, despois do verao, podería ter gañado abondo para arranxar a
modo a súa casía, ampliar os sous terreos e algo de gado para así
poder vivir acougadamente o resto dos sous días nunhas propiedades de
sou naquela propriedade de sou na aldea de Bustarel.
Mui satisfeito e chen de esperanza, seguiu camín adiante confiando que
tía un par de meses de dura faena por diante antes de os sous soños se
tornaren realidade, porque habedes saber que Xullán fora un home con
sorte ruía. Sendo un mozaco, herdara unha casa e unha propiedade chea
de ovellas, mais un mal incendio arrasou todo aquelo e quedou na ruína.
Todo o que tía desaparecera coas lapas e desde aquel fatal momento
houbo dedicarse a percorrer as aldeas á procura de traballo,
ofrecéndose como xornaleiro por cuatro rais.
Pensou que talvez a sorte cambiara o sou destino, ou que un ánxele lle
sorrira, ou sabe Deus que cousa, mais o importante era que tía un
obxecto fantástico que o axudaría a salir de pobre, que talvez
podería reconstruír aquela súa casa queimada e volver a ter o sou
propio rabaño de ovellas, e mesmo algunhas cabras... Non, non se ía
fer ilusiois, había que traballar se é que quería gañar en dieiro.
E, decidido, camiñou cara a primeira vila que tía de frente, ao outro
lado do río. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas